วิวาห์ว้าวุ่นกับเจ้าสาวซีอีโอ นิยาย บท 9

ด้วยความขี้โมโหของมิเรียม อคิรารู้ดีว่ายังไงทุกอย่างจะเลวร้ายไม่ว่าเธอจะตกลงที่จะกลับบ้านกับเขาหรือไม่ก็ตาม

“ขอโทษทีนะ แต่ตารางงานของฉันเต็มแล้ว ฉันจะไม่ว่างเลยตลอดทั้งสัปดาห์” เธอตอบ

อคิราพยักหน้าตอบเธอ ซึ่งน่าแปลก คำตอบนั้นทำให้เขาทั้งผิดหวังและโล่งใจ

อย่างที่คิดเลย มันไม่ง่ายเลยที่จะพาเธอไปที่บ้านเพื่อพบกับครอบครัวของฉัน

“เดี๋ยวก่อน!”

อคิราเห็นแสงแห่งความหวังเมื่อมิเรียมร้องเรียกเขาขณะที่เขากำลังจะออกจากห้อง

เธอเปลี่ยนใจเหรอ อย่าบอกนะว่าเธอหาเวลาที่จะกลับบ้านกับฉันได้แล้ว

ด้วยความผิดหวัง เขาเห็นมิเรียมยื่นบัตรธนาคารให้เขาเมื่อเขาหันหลังกลับไป

“นี่อะไรน่ะ” เขาถามพร้อมขมวดคิ้วอย่างสับสน

เขาไม่รู้ว่าทำไมมิเรียมถึงให้เงินเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขายังไม่ได้ให้เงินหกหมื่นที่แม่ของเขาได้รับจากการทำงานหนักทั้งหมดของเธอกับมิเรียมเลยเพราะเขาสงสัยว่าการแต่งงานของพวกเขาอาจเป็นเรื่องหลอกลวง

เกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ฉันไม่อยากกินอาหารถูก ๆ แบบนั้นที่บ้านอีก ใบบัตรนี้มีเงินอยู่แสนนึง เพราะงั้นจะเอาซื้ออะไรก็ได้ที่จำเป็นสำหรับบ้านเรา ฉันหวังว่าคุณจะหาเวลาไปซื้อของเข้าบ้านได้นะ มีหลายอย่างที่เราต้องใช้ ถ้าคุณต้องการเงินเพิ่มก็บอกฉันได้เลย”

จากวิธีการพูดที่ตรงไปตรงมาของเธอ อาจจะคิดได้ว่ามิเรียมกำลังมอบหมายงานให้อคิรา

อคิราไม่พอใจกับความไร้สาระของสถานการณ์นี้ เขายื่นการ์ดคืนโดยยืนยันว่า “ผมเป็นผู้ชายในบ้านนี้ และผมก็มีงานทำด้วย ผมไม่ต้องการให้คุณจ่ายค่าของใช้ของผม”

คำตอบของเขาทำให้มิเรียมขมวดคิ้ว

ความเป็นสุภาพบุรษจอมปลอมนี่มันอะไรกัน เราแต่งงานกันแล้ว เขาไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้เพราะเงินและร่างกายของฉันจริงเหรอ

เมื่อพูดจบแล้ว อคิราก็หันออกไปโดยไม่เอ่ยถึงเงินหกหมื่นที่แม่ของเขาตั้งใจจะมอบให้กับมิเรียมเป็นสินสอดของเธอ เขาคิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องตลกสำหรับเธอ

วันรุ่งขึ้น อคิราไปทำงานที่โรงพยาบาลตามปกติ

เนื่องจากเขาเกษียณจากกองทัพได้เพียงสองปี เขาจึงรับผิดชอบเฉพาะการทดสอบและขั้นตอนต่าง ๆ ที่แผนกสูตินรีเวชวิทยาเท่านั้น แทนที่จะเป็นหัวหน้าแพทย์

“อคิรา! เมื่อวานนายไปนัดบอดอีกแล้วเหรอ”

เสียงเพื่อนสนิทของเขาดังขึ้นจากด้านหลัง

ก่อนที่อคิราจะตอบ ฟากฟ้าได้ยกแขนขึ้นพาดไหล่ของอคิรา

ทั้งสองสนิทกันมาก มิตรภาพของพวกเขาเริ่มต้นสมัยที่พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียนมัธยม หลังจากที่อคิราเกษียณจากกองทัพ พวกเขาพบกันอีกครั้งในฐานะเพื่อนร่วมงาน

“เดทเป็นยังไงบ้างล่ะ” ฟากฟ้าถามด้วยความอยากรู้เมื่อเห็นอคิราพยักหน้า

“ไม่ดีเท่าไหร่”

รอยยิ้มที่ไม่พอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอคิราเมื่อเขานึกถึงการนัดบอดที่ล้มเหลวกับมาลินี

“ถามจริงเหอะ นั่นมันนัดบอดครั้งที่สิบแปดของนายแล้วนะ!” ฟากฟ้าอุทานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

“นายได้ทำตามที่ฉันสอนหรือเปล่า นายควรบอกรายได้ของนายไปตั้งแต่ตอนเริ่มเดทเลย ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าไม่มีใครเต็มใจที่จะให้โอกาสนาย”

เช่นเดียวกับรสริน ฟากฟ้าเชื่อว่าอคิราหน้าตาดี แม้ว่าบางครั้งเขาอาจจะซื่อบื้อไปบ้าง ดังนั้น เขาจึงรู้สึกไม่น่าเชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนตกหลุมรักรูปลักษณ์ของอคิราเลย

“นี่ ฉันคิดว่าที่ฉันทำพลาดทุกเดทเพราะฉันทำตามที่นายบอกนั่นแหละ เดทที่ล้มเหลวทุกครั้งก็เพราะฉันบอกพวกเขาว่าฉันมีรายได้ปีละแปดหมื่นไงล่ะ!” อคิราบ่น

“ถ้าอย่างนั้นนายก็ควรด้นสดสิ! คุยเรื่องอื่นไง!” ฟากฟ้าโต้เถียงและจ้องเขา

อคิรานิ่งเงียบไปกับการโต้กลับของเขา เพราะที่เขาจงใจพูดถึงเงินเดือนของเขาเวลาไปนัดบอดก็เพราะเขาไม่ต้องการให้มันได้ผล

“ฉันจะพูดอะไรได้ล่ะ ผู้หญิงสมัยนี้หวังผลประโยชน์และวัตถุนิยมจะตาย”

“นั่นสินะ” ฟากฟ้าคร่ำครวญ “มันยากที่จะหาคนที่ไม่ชอบวัตถุนิยม ถ้านายเจอคนแบบนี้ก็ถือว่าได้ของหายากเลยนะ”

อคิราเข้าใจว่าฟากฟ้าถึงคิดแบบนั้น เนื่องจากเขาไม่ได้แต่งงานเพราะแฟนสาวของเขาทิ้งเขาไปหาผู้ชายจากครอบครัวที่ร่ำรวย

“เอาเถอะ ตอนนี้ฉันต้องไปหาแม่แล้ว เธอจะมาตรวจร่างกายวันนี้ นายช่วยรับช่วงต่อผู้ป่วยที่มาทำใบรับรองแพทย์ได้ไหม”

“แน่นอน” อคิราตกลงขณะที่ฟากฟ้าออกไปอย่างเร่งรีบ

หลังจากนั้น อคิราก็เข้าไปในห้องเอ็กซเรย์หน้าอก

มาลินี ศรสกุล