วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 106

ผ่านไปไม่นาน ฉินซูพูดกับซ่งจิ่นหรง "คุณย่าคะ เดี๋ยวหนูขอตัวไปที่แผนกข้าง ๆ ก่อนนะคะ"

ซ่งจิ่นหรงสังเกตเห็นกล่องเก็บความร้อนในมือเธอตั้งแต่แรกแล้ว เธอพยักหน้า "อืม ไปเถอะ"

พลางมองดูเธอเดินออกไป จางอี้เฟยตกใจ ไม่สามารถเก็บความสงสัยเอาไว้ได้ เขาพูดขึ้น

"แม่ ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"

พูดเสร็จก็เดินตามออกไป

คุณนายจางถามด้วยความด้วยสงสัย "ข้าง ๆ มีใครรักษาอยู่หรือคะ?"

"ย่าของเธอเพิ่งผ่าตัดไป เด็กคนนี้กตัญญูมาก มาโรงพยาบาลทุกวัน" ซ่งจิ่นหรงถอนหายใจเล็กน้อย

คุณนายจางพยักหน้า พูดแบบยิ้ม ๆ "คงจะต้องพูดว่า เนื้อคู่กันแล้วก็คงไม่แคล้วกันไปได้ใช่ไหม? ฉู่หลินเฉินก็เป็นเด็กกตัญญูนี่คะ"

ซ่งจิ่นหรงยิ้มอย่างอดไม่ได้

เมื่อหลิวเหวยลู่และฉู่หลินเฉินได้ยินดังนี้ พวกเขาอดคิดไม่ได้ถึงตัวตนที่แท้จริงของฉินซู ในใจคิดต่างกันออกไป แต่กลับไม่แสดงออกบนใบหน้า

ฉู่หลินเฉินนึกถึงสายตาของจางอี้เฟยที่มองฉินซูเมื่อครู่นี้ แถมยังเดินตามเธอออกไปอีกด้วย...เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

“คุณย่าครับ วันนี้ผมมีนัดตัดไหมกับหมอ ไว้ผมจะมาใหม่นะครับ” เขาอดไม่ได้ที่จะพูด แล้วหันพูดกับคุณนายจางว่า “ป้าจาง ค่อย ๆ คุยกันนะครับ”

หลังจากนั้นก็เดินออกไป

ฉินซูให้คุณย่าดื่มซุป เธอพูดคนเดียวตลอดทั้งบทสนทนา

สภาพจิตใจของคุณย่ายังฟื้นคืนไม่เต็มที่ และตอนนี้ก็ยังพูดไม่ได้ เธอจึงทำได้แค่ส่งเสียงตอบกลับเป็นบางครั้งเท่านั้น

ฉินซูไม่ได้พูดอะไรเยอะ สิ่งที่เธอพูดถึงเยอะที่สุดก็คือช่วงชีวิตที่อาศัยอยู่ในชนบท

"คุณย่าต้องพักผ่อนให้เพียงพอนะคะ"

เธอช่วยห่มผ้าให้คุณย่า และเก็บกล่องเก็บความร้อนแล้วเดินออกไป

ทันทีที่เธอเดินออกไปนอกประตู ร่างหนึ่งก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

“เหอซู” จางอี้เฟยถามอย่างไม่มั่นใจ

ฉินซูเงยหน้าขึ้นมองเขา แสร้งทำเป็นไม่สนใจ "คุณชายจางคะ ฉันนามสกุลฉินค่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่า?"

จางอี้เฟยเกาหัว เขาเขินอายและไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ "เอ่อ… คุณรู้จักการแข่งขันทางการแพทย์เยาวชนหรือเปล่าครับ?"

“รู้สิ” ฉินซูยิ้มจาง ๆ ที่มุมริมฝีปากของเขา

จางอี้เฟยจับมือเธออย่างตื่นเต้นทันที “รู้เหรอครับ! คุณเข้าร่วมแข่งขันหรือเปล่า คุณอยู่กลุ่มไหน เป็นกลุ่มของศาสตราจารย์ฉางหรือเปล่าครับ?”

ฉินซูขมวดคิ้วเล็กน้อยและต้องการจะดึงมือออก

แต่ความแข็งแรงของชายหนุ่มนั้นมีมากจนเธอขยับไม่ได้

จนเธอต้องพูดว่า "คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ เหตุผลที่ฉันรู้เกี่ยวกับการแข่งขันครั้งนี้ ก็เพราะหนึ่งในผู้ตัดสินการแข่งขันคือคุณอารองของฉัน"

“อา...ผมจำผิดจริง ๆ สินะครับ?” จางอี้เฟยพูดกับตัวเอง

เสียงทุ้มต่ำและไม่พอใจดังขึ้น “คุณกำลังทำอะไร?”

ฉู่หลินเฉินเดินไปหาทั้งสองคน และดวงตาที่แหลมคมของเขาจับจ้องไปที่มือของจางอี้เฟยราวกับมีด

จางอี้เฟยตระหนักได้ว่าเขายังคงกุมมือของฉินซูอยู่

เขารีบปล่อย ใบหน้าของเขาแดงก่ำ "ขอ..ขอโทษครับ"

“คุณชายจาง ในที่สาธารณะแบบนี้ ระวังการกระทำหน่อยนะครับ” ฉู่หลินเฉินเตือนด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และทรงพลัง

จางอี้เฟยก้มศีรษะลงเหมือนเด็กผู้ชายกำลังทำอะไรผิด

ฉู่หลินเฉินนิ่งลงเล็กน้อย เขาก็พูดกับฉินซู "ไปกันเถอะ"

ปล่อยให้เธออยู่ที่นี่ก็ไม่รู้จะทำอะไรกับเด็กตระกูลจางนี่หรือเปล่า ฉู่หลินเฉินไม่ต้องการเห็นฉากนั้น

ไม่ว่าจะพูดยังไงเข้าก็รู้สึกไม่เข้าตา

เขาอดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้าออกไป ฉินซูไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเดินตาม

จางอี้เฟยที่อยู่ข้างหลังสับสน เหอซู คุณนายฉู่? ไม่ใช่คนเดียวกันจริง ๆ หรือ...