วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 309

"เหลยจึ นายกำลังจะทำอะไร?" ซินยวี่พูดอย่างไม่พอใจ แม้แต่เขาก็ดูออกว่าสีเหลยกำลังตื๊อสุดชีวิต

“ฉันแค่ชวนคุณฉินไปกินข้าว ฉันจะทำอะไรได้อีกล่ะ” สีเหล่ยกลอกตามาที่เขา และมองที่ฉินซูด้วยท่าทางสบาย ๆ แต่ก็มีแววกดดัน รอให้เธอตอบ

“ขอโทษด้วย ฉันไม่มีเวลาจริง ๆ ค่ะ” ฉินซูปฏิเสธอย่างหนักแน่น

เมื่อซินยวี่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็พูดทันทีว่า “คุณฉิน ผมจะไปส่งคุณเองครับ”

“ดีเลยค่ะ” ฉินซูพยักหน้า

เมื่อเห็นทั้งสองคนจากไปโดยไม่หันกลับมามอง สีเหลยก็แอบกัดฟัน "เจ้าซินยวี่คนนี้นี่..."

“คุณชายสี พวกเรากินข้าวสองคนก็ดีแล้วนี่คะ ทำไมเราต้องไปเชิญคนที่ไม่เกี่ยวข้องมาทำลายบรรยากาศด้วยคะ?” หญิงสาวในอ้อมแขนของเธอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

สีเหลยเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “เธอกำลังสอนว่าฉันควรทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?"

หญิงสาวตกใจกับความเย็นชาในดวงตาของเขา และรีบพูดว่า "ไม่ใช่..."

"เธอกลับไปเถอะ" สีเหลยเบื่อขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาเอามือออกจากเอวของเธอ

หญิงสาวตกใจชะงัก ดวงตาเปียกชื้น เธอกัดริมฝีปากและพูดขึ้นเบา ๆ "คุณชายสี พวกเราเพิ่งจะคบกันวันนี้เองนะคะ..."

สีเหลยพ่นลมหายใจเบา ๆ และก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ตอบ ภาพด้านหลังของเขานั้นไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ

แสร้งทำเป็นอ่อนแอและน่าสงสาร และหากเป็นแบบนี้ต่อไป เขาเกรงว่าเขาคงจะหมดความสนใจในผู้หญิง

ไม่สนุกเลย สู้ชวนพี่ ๆ ออกไปดื่มก็ไม่ได้

พอตกกลางคืน ไฟก็สว่างขึ้น

ในร้านเหล้า สีเหลยที่เป็นคนนัดทุกคนไว้ เรียกฉู่หลินและคนอื่น ๆ มา ส่วนซินยวี่ติดธุระจึงมาไม่ได้

สีเหลยดื่มไปเยอะมาก เขาก็เผลอเล่าเรื่องที่เห็นซินยวี่และฉินซูเมื่อตอนกลางวัน

ฉู่หลินเฉินที่นั่งอยู่ในมุมมืดของห้อง มือของเขาที่กำลังถือแก้วไวน์ชะงักลง สีหน้าของของมืดมนและอธิบายไม่ได้