วุ่นรักวิวาห์ลวง นิยาย บท 317

หยูหร่านหันกลับมามองเธอ เธอเม้มปาก "เธอชมเกินไปแล้ว ฉันก็เป็นแค่นักแสดงหน้าใหม่เอง ถ้าอยากขอคำแนะนำ ก็มีรุ่นพี่หลายคนในทีม"

"ก็พวกเราเปิดตัวพร้อมกัน เรื่องแบบนี้คุยกับเธอดีกว่า"

หวังอี้หลินเดินไปหาเธอแล้วลดเสียงลง “เมื่อกี้ช่ายช่ายบอกว่าเห็นเธอออกมาจากห้องวงจรปิด เธอเข้าไปเอาอะไรเหรอ?”

หยูหร่านรู้สึกบีบคั้นที่หัวใจ "ฉันไม่ได้เอาอะไรไป"

“หยูหร่าน พูดความจริมาเถอะ ช่ายช่ายเห็นเธอออกมาจากห้องวงจรปิดด้วยตาของเธอเองเลยนะ” หวังอี้หลินมองเธอด้วยรอยยิ้มเอาแต่ใจ

ช่ายช่ายยังขวางทางเธออีกครั้ง

หยูหร่านรู้ว่าพวกเธอจงใจจับผิด เธอจึงได้แต่พูดว่า "ฉันทำของสำคัญหายไปน่ะ ก็เลยใช้กล้องวงจรปิดหาจนเจอ ก็เลยเข้าไปขอบคุณพวกเขา"

"อ๋อ ของมีค่าอะไรเหรอ?" หวังอี้หลินถามอย่างสงสัย

หยูหร่านหยิบพวงกุญแจไม้ออกมาจากกระเป๋าของเธอ ซึ่งดูเหมือนจะมีอายุหลายปีแล้ว

“มันไม่แพง แต่มันมีความหมายพิเศษสำหรับฉัน และทำหายไม่ได้”

เมื่อมองไปที่พวงกุญแจราคาแสนถูกในมือของเธอ หวังอี้หลินและช่ายช่ายต่างก็แสดงท่าทีเยาะเย้ยถากถาง

"อ๋อ มันสำคัญอย่างนี้นี่เอง เธอต้องเก็บไว้ดี ๆ นะ" หลังจากที่หวังอี้หลินพูดจบ เธอมองช่ายช่ายเป็นสัยญาณให้ปล่อยเธอไป

เมื่อหยูหร่านเดินออกไป เธอก็ได้ยินคำเยาะเย้ยของพวกเขาเบา ๆ

"พวกกุญแจเด็กเล่นแบบนั้น จะเป็นของล้ำค่าได้ยังไง น่าขำชะมัด"

คนพูดคือช่ายช่าย หวังอี้หลินได้แต่หัวเราะ เสียงหัวเราะนั้นแฝงไปด้วยความเหยียดหยาม

หยูหร่านบีบพวกกุญแจในมือแน่น เธอจากไปอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าเย็นชา

ฉินซูได้รับวิดีโอจากหยูหร่าน เธออดไม่ได้ที่จะประหลาดใจเล็กน้อยกับความสามารถของเธอ "ไปเอามาได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอคะ? คนในกองถ่ายไม่รู้ใช่ไหม?"

หยูหร่านส่ายหัว

แม้ว่าเธอจะถูกหวังอี้หลินขวางไว้ แต่เธอก็หลอกได้อย่างราบรื่น