ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 20

นางพลันชะงัก “ช่างเถิด ข้าไม่พูดดีกว่า”

ชื่อของผู้ชายสารเลวนี้ไม่คู่ควรให้เธอเอ่ยถึง

เสิ่นอี่ว์ร้อนใจมาก “พระชายา ท่านบอกเถิด!”

ผู้ชายนอกห้องที่แอบฟังอยู่กุมหัวใจแน่น หนานหว่านเยียนกลับเพียงหันไปยิ้มบางให้กับเสิ่นอี่ว์ และเปลี่ยนหัวเรื่องคุยว่า “ไม่มีอะไรต้องพูดดอก ข้าว่านี่ก็ดึกมากแล้ว เจ้ารีบเข้านอนเถอะ พรุ่งนี้ข้ากับท่านอ๋องเจ้าต้องเข้าวังอีก ข้ากลับไปก่อนนะ”

เธอไม่มีทางบอกคนพวกนี้ถึงชาติกำเนิดของเกี๊ยวน้อยและเจ้าก้อนแป้งหรอก ชายหญิงในราชวงศ์มีคนไหนไม่เป็นเครื่องเสียสละทางการเมืองบ้าง?

โดยเฉพาะผู้หญิง

ยังไงซะไม่ช้าก็เร็วเธอต้องแยกทางกับกู้โม่หานอยู่แล้ว ตอนนี้ในจวนอ๋องนี้ เพิ่มมาเรื่องหนึ่งไม่สู้น้อยไปเรื่องหนึ่ง

เสิ่นอี่ว์เห็นหนานหว่านเยียนไม่อยากพูด เขาร้อนใจนัก แต่เห็นนางหมุนตัวผลักประตูออกไป

ต่อให้เขาจะสงสัยแค่ไหน ก็จำต้องยอมแค่นี้

นางยังคงระแวงเขาอยู่ ต่อไปค่อยหาโอกาสถามอีกก็แล้วกัน

หนานว่านเยียพึ่งปิดประตู คอเสื้อกลับโดนมือใหญ่คว้ามั่น จับเหอี่ว์ยงอย่างแรง

“อ๊า!” หนานหว่านเยียนร้องกรี๊ดอย่างไม่ทันตั้งตัว ระหว่างทางเธอโดนลากไปยังมุมของเรือน

“หนานหว่านเยียน เจ้าตอบข้ามาตามตรงซะ เด็กเป็นลูกของใครกันแน่?”

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันได้สติ ก็ได้ยินเสียงตะคอกดังของผู้ชาย พอเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นดวงตาที่เหมือนสุมไฟโกรธของกู้โม่หานทันที

ตอนนี้กู้โม่หานสีหน้าบูดบึ้ง บีบคั้นหนานหว่านเยียนเข้ามุม มือหนึ่งขวางด้านข้างนาง เค้นถามจากผู้ที่อยู่สูงกว่า

เขาร้อนใจ อยากรู้ชาติกำเนิดของเด็กน้อยสองคนอย่างที่สุด

“ถ้าเด็กหญิงสองคนนั้นเป็นลูกของข้า ข้าสามารถยกโทษให้กับทุกการกระทำของเจ้าโดยเห็นแก่หน้าพวกนาง!”

หนานหว่านเยียนใจกระตุก อ๋องสารเลวนี่กล้ามาแอบฟังเธอพูดกับเสิ่นอี่ว์!

ผู้ชายที่ใช้ความรุนแรงกับครอบครัวอย่างเขาอีกไม่กี่วันก็จะแต่งเมียน้อยแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องตอแยเขา โดยการบอกว่าพวกเด็กๆเป็นลูกของเขา

และลูกๆอยู่กับเธอก็ดีนี่นา มีเนื้อกิน มีหมาให้เล่นด้วย สามทรรศนะยังดี ถ้าพวกเด็กๆตกไปอยู่ในมือเขา เขาก็รักใคร่ผู้หญิงเสแสร้งอย่างหยุนอี่ว์โหรวนั่นอีก ลูกของเธอยังไม่รู้จะโดนพวกเขาทำร้ายจนเป็นอย่างไงเนี่ย

ไม่ได้ เธอไม่มีทางยอมให้เขาสงสัยอะไรเด็กสองคนเด็ดขาด!