ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 997

ได้ยินดังนั้น การตำหนิตนเองและความรู้สึกผิดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าขององครักษ์ลับทันที

“รายงานองค์หญิง เป็นเพราะข้าน้อยไร้ความสามารถ วันนี้ได้สูญเสียองค์หญิงหงเหมิงไป และไม่ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของบุคคลลึกลับคนนั้นชัดเจน”

แต่ข้าน้อยได้ไปทุกที่ที่องค์หญิงหงเหมิงอาจจะไป แม้ว่าจะไม่พบใครก็ตาม แต่ข้าน้อยได้พบของสิ่งนี้ องค์หญิงโปรดดู…”

องครักษ์ลับพูดพลาง ก็หยิบจี้พู่ระย้าที่ทำอย่างประณีตออกมาจากปกเสื้อแล้วมอบให้หนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนรับมาดูใกล้ๆ สีหน้าของหนานหว่านเยียนแข็งทื่อเป็นน้ำแข็งทันที

จี้พู่ระย้านี้ไม่ธรรมดา ทำจากไข่มุก เท่าที่นางรู้ คนที่สวมจี้อันนี้ในวัง มีเพียงองค์หญิงหงหลิงลู่เซิงเซิงคนเดียว!

ยิ่งไปกว่านั้น ลู่เซิงเซิงยังชอบเครื่องประดับเล็กๆ เหล่านี้ มักจะสวมไว้หลายชิ้นบนร่างกาย ทุกวันนี้มีผู้คนมากมายและสายตาที่หลากหลาย นางไม่ได้มองละเอียดนัก ว่ามีอะไรหายไปจากร่างกายของลู่เซิงเซิงหรือไม่

คิ้วของหนานหว่านเยียนขมวดแน่น ถือจี้พู่ระย้าไว้ในมือ รู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจ

พิษในตัวท่านลุงของข้าเหมือนกับพิษในตัวกู้โม่หานในวันนี้ การลอบสังหารวันนี้ต้องเป็นฝีมือของพ่อบ้านกาวแน่ๆ

นางคิดว่าองครักษ์ลับสามารถพบกับบุคคลลึกลับได้ อาจเทียบได้กับพ่อบ้านกาว แต่ไม่คาดคิดว่าคนที่นำมาเทียบคือหลู่เซิงเซิงจริงๆ

แต่หากลู่เซิงเซิงเป็นบุคคลลึกลับ นางมีบทบาทอะไรตรงกลางนี้?

มีส่วนร่วมอย่างมาก แถมยังมีการวางแผนที่พิถีพิถัน พ่อบ้านกาวเสียเวลาไปมาก คิดจะทำอะไรกันแน่?

ครั้งหนึ่งเขาเคยขัดขวางรัฐบาลของแคว้นซีเหย่ แต่ตอนนี้กำลังปลุกระดมแคว้นต้าเซี่ย เพียงเพื่อเห็นแก่หยุนอี่ว์โหรว เขาทำได้ถึงขั้นนี้เชียวหรือ?

หากลู่เซิงเซิงเป็นคนไม่ดีจริงๆ ความเชื่อฟังและอ่อนโยนที่แสดงออกมาในเวลาปกติ บ่งชี้ว่าคนคนนี้สุขุมแผนสูง

คนคนหนึ่งที่มีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเกี่ยวกับเมืองนี้จะสนใจคนสำรวยอย่างเฉิงซูหย่วนด้วยหรือ?

ชั่วขณะหนึ่ง มีเบาะแสที่ซับซ้อนมากมายวนเวียนอยู่ในหัวของหนานหว่านเยียน นางถอดจี้พู่ระย้าเก็บ แล้วพูดอย่างใจเย็น “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าถอยไปก่อน”

“พ่ะย่ะค่ะ!” องครักษ์ลับจากไปอย่างไร้ความรู้สึก หายตัวไปอย่างรวดเร็วในสายตาของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนขึ้นรถม้าด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

ยิ่งนางคิดก็ยิ่งรู้สึกซับซ้อนมากขึ้นเท่านั้น ต้องการหยั่งเชิงหาความจริงจากลู่เซิงเซิง ดังนั้นจึงต้องการจัดการให้โม่เหยียนทำอะไรบางอย่าง

นางจึงยกม่านรถขึ้น “โม่เหยียน เจ้ามานี่ ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า…”

เป็นผลให้ก่อนจะพูดจบ หนานหว่านเยีย ก็เห็นเงาร่างสีเหลืองสดใส จึงเบียดตัวเข้าไปในรถม้า

นางลองมองดูดีๆ ก็เห็นกู้โม่หานมองนางอย่างไร้เดียงสาและอ่อนโยน คิ้วและดวงตาอันเล็กเรียววาดเส้นโค้งออกมาอย่างสวยงาม

ก่อนที่หนานหว่านเยียนจะเอ่ยปาก กู้โม่หานก็เคาะประตูรถแล้วพูดอย่างเอาแต่ใจ “ออกเดินทางกันเถอะ

โม่เหยียนไม่พูดอะไรเลย ไม่แม้แต่จะตอบสนองต่อคำพูดของหนานหว่านเยียน คนขับรถม้าลังเล หยุนเหิงจ้องมองเขาทันที “ฝ่าบาทเอ่ยปากแล้ว ทำไมยังไม่รีบไปอีก?”

คนขับรถม้าไม่กล้าปฏิเสธ ทำได้เพียงรีบออกเดินทางทันที

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้วแน่น มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความโกรธ เห็นเพียงโม่เหยียนยืนอยู่กับที่เหมือนท่อนไม้ ถูกกู้โม่หานแย่งที่นั่ง เบียดขึ้นรถไม่ได้ด้วยซ้ำ

ถัดจากเขา หยุนเหิงโบกมือด้วยความคับข้องใจ ทำสีหน้าบ่งบอกว่า “ไม่เกี่ยวกับเขา”

ยังอยากรู้ด้วยว่า กู้โม่หานต้องใช้วิธีที่ “ไร้มนุษยธรรม” อีกครั้ง ทำให้ทั้งสองคนนี้ไม่มีกำลังโต้ตอบ