ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 996

ลมหายใจของเขาอยู่ใกล้แค่คืบ หายใจเข้าออกกระทบติ่งหูของนาง น่าอึดอัดเป็นพิเศษ หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว ขี้เกียจเกินกว่าจะไปตอแยเขา “ช่างมันเถอะ รีบไปซะ อย่ามัวเสียเวลา”

นางพูดพลางจับแขนกู้โม่หาน แล้วก้าวสวบๆ ไปทางด้านนอกของตำหนักหนิงปี้ กู้โม่หานก็เต็มใจที่จะให้นางนำทางไป แววตาเปี่ยมไปด้วยความสุข

เมื่อเห็นหนานหว่านเยียนนำกู้โม่หานออกไปแล้ว เฉิงซูหย่วนก็รีบเดินตามไปอย่างไม่เต็มใจ “องค์หญิง! รอซูหย่วนก่อน! ซูหย่วนยังไม่…”

แต่ใครจะรู้เขายังไม่ทันเข้าใกล้ทั้งสอง ก็ถูกหยุดด้วยสีหน้าเย็นชาของอวี๋เฟิง เขาเอาดาบขวางตรงหน้าอกด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ท่าทางดุดัน แยกเฉิงซูหย่วนและหนานหว่านเยียนออกจากกันทันที

จากนั้นอวี๋เฟิงก็เอ่ยเตือนด้วยสีหน้าเย็นชา “ฮ่องเต้เสด็จ คนที่ไม่มีหน้าที่หลีกไป”

อวี๋เฟิงอาศัยบารมีรังแกผู้อื่น เฉิงซูหย่วนโกรธจนควันออกหู

เขาด่ากราด แต่ไม่ว่าจะพูดอะไร อวี๋เฟิงก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป

และเย่เชียนเฟิงก็ยืนอยู่กับที่ เมื่อมองตามหลังหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานที่อยู่ไกลออกไป ดวงตาสีดำขลับก็เย็นชาไร้แวว

จนกระทั่งพวกหนานหว่านเยียนเดินไปไกลแล้ว อวี๋เฟิงก็เก็บดาบยาวของตัวเองแล้วจากไป

โม่เหยียนและหยุนเหิงหันหลังกลับแล้วเดินจากไปอย่างรู้กัน รอจนไม่มีใครอื่น แล้วค่อยวิ่งตามอวี๋เฟิง ทั้งสามกระซิบกระซาบกันอย่างตื่นเต้นไปตลอดทาง

เฉิงซูหย่วนมองไปที่ตำหนักหนิงปี้ที่ว่างเปล่า แล้วมองเย่เชียนเฟิงที่สีหน้าโศกเศร้าข้างกายเขา ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

เขาวิ่งไปหาเย่เชียนเฟิงแล้วสะกิดแขนของเขา “เย่เชียนเฟิง เจ้าจะกล้ำกลืนฝืนทนอย่างนี้หรือ?!”

เย่เชียนเฟิงได้สติกลับมา พลางมองไปทางเฉิงซูหย่วน “อะไรนะ?”

เฉิงซูหย่วนร้อนใจ “ข้าบอกว่า เจ้าคงจะไม่มององค์หญิงหมิงหวงหนีไปพร้อมกับกู้โม่หานคนนั้นเฉยๆ หรอกนะ?”

“ข้าคิดว่าเจ้าดีกว่ากู้โม่หานมาก! อย่างน้อยข้าก็ไม่ได้เกลียดเจ้า แต่เจ้ากู้โม่หานนั่นช่างหน้าไม่อายจริงๆ ทั้งๆ ที่เตี้ยนเซี่ยบอกแล้วว่าแคว้นต้าเซี่ยและแคว้นซีเหย่ไม่ผูกสัมพันธ์ทางการทูต เห็นได้ชัดว่าเลิกกันแล้ว แต่เขาก็ยังบอกว่าไม่หย่า!”

ยิ่งไปกว่านั้น ข้ายังเห็นความทุ่มเททั้งหมดของเจ้าที่มีต่อองค์หญิงมานานหลายปี ตอนนี้เจ้าได้เป็นว่าที่ราชบุตรเขยขององค์หญิงแล้ว หากองค์หญิงได้เป็นจักรพรรดินีแห่งแคว้นซีเหย่ พวกข้าทุกคนจะถูกขับไล่!”

องค์หญิงก็คือองค์หญิง พวกเขาต่างหากที่เป็นสนมชาย เป็นคนขององค์หญิง หากองค์หญิงกลายเป็นฮองเฮาแคว้นซีเหย่ นางก็จะเป็นเพียงคนของกู้โม่หาน!

จิตใจของเย่เชียนเฟิงสงบมาก แต่กลับถูนิ้วมือโดยไม่รู้ตัว สายตาลุ่มลึกบอกไม่ถูก “เฉิงซูหย่วน เรื่องมาถึงขั้นดีแล้ว ตอนนี้เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ?”

“มีบางคนถูกกำหนดให้เป็นคนโปรดในหัวใจ สองปีที่ผ่านมา แม้ภายนอกองค์หญิงอาจดูเหมือนใกล้ชิดกับพวกข้า แต่ในใจนาง สำหรับนางแล้ว ยังไงพวกข้าก็ยังอยู่ห่างไกลจากนางมาโดยตลอด”

เฉิงซูหย่วนโกรธจนแก้มป่อง ดวงตาจิ้งจอกหรี่ลงครึ่งหนึ่ง “แล้วไงล่ะ ตราบใดที่องค์หญิงยังเกลียดกู้โม่หานต่อไป พวกข้าก็ยังมีโอกาส!”

“เกลียด?” เย่เชียนเฟิงหัวเราะเยาะตัวเอง “ข้าเคยคิดเช่นนั้น แต่เจ้าเห็นไหม ไม่ว่าองค์หญิงจะไม่ชอบและเกลียดชังกู้โม่หานมากแค่ไหน สุดท้ายจิตใจของนางก็ถูกเขาควบคุมอยู่ดี”

“บางครั้งความเกลียดชังก็น่าอิจฉามากกว่าความรัก เพราะเป็นความรู้สึกที่จะจดจำไว้ในใจไปตลอดชีวิต เหมือนคนอย่างข้ากับเจ้า ไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะถูกองค์หญิงเกลียดชัง แล้วจะเข้าไปอยู่ในใจนางได้ยังไง?”

เฉิงซูหย่วนฟังจนเบื่อ เขาต้องการการปลอบใจจากเย่เชียนเฟิง แทนที่จะถูกเย่เชียนเฟิงจูงจมูก ทำให้ตนเองรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้น

ดังนั้นเขาจึงตบไหล่ของเย่เชียนเฟิงอย่างแรง “ข้าพูดว่า เจ้าจะพอได้หรือยัง!”

“เกลียดอะไรรักอะไร หากองค์หญิงยังมีใจให้กู้โม่หานจริงๆ ก็คงไม่เรียกหาพวกข้าสองคนตั้งนานแล้ว!”

“ถ้าจะให้ข้าพูด ตอนนี้เจ้าเป็นว่าที่ราชบุตรเขย และได้รับความไว้วางใจอย่างลึกซึ้งจากองค์หญิง ก็ควรจะไล่โจมตีคว้าชัยชนะ เพื่อไม่ให้กู้โม่หานมีที่ว่างเข้ามาแทรกแซงได้! ไม่เช่นนั้นพวกข้าจะถูกคนคนนั้นเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้าจริงๆ และโงหัวไม่ขึ้นอีกเลย!”

เย่เชียนเฟิงส่ายหน้า สีหน้าบูดบึ้งและเศร้าโศก “ไม่มีประโยชน์”

“งานเลี้ยงเมื่อครู่ข้าเห็นกู้โม่หานปกป้ององค์หญิงมากแค่ไหน และแม้ว่าองค์หญิงจะเกลียดเขา แต่ในขณะเดียวกันนางก็เป็นห่วงเขาด้วย”

“พวกเขาเป็นสามีภรรยากันมาหลายปีแล้ว สั่งสมความเข้าใจกันมาไม่น้อย หัวใจเชื่อมโยงถึงกัน ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถสวมเสื้อผ้าสีเดียวกันได้โดยไม่ได้คุยกัน”