ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 21

พ่อบ้านกาวรีบรายงาน

ในคืนที่เสิ่นวี่ถูกลอบสังหาร กู้โม่หานส่งเขาไปตรวจสอบสถานการณ์ของมือสังหารเหล่านั้นอย่างลับๆ

แต่เห็นได้ชัดว่ามือสังหารเหล่านั้นได้รับการฝึกฝนมาโดยเฉพาะ ไม่เพียงแต่ฝีมือจะสูงส่งเท่านั้น แต่การทำงานก็รัดกุมมากอีกด้วย เขาใช้เวลาสืบอยู่นานกว่าจะได้เบาะแส

“บ่าวทำตามคำสั่งของท่านอ๋อง สั่งให้คนไปวาดแบบแปลนอาวุธที่ท่านกล่าว และตรวจสอบพบว่ามือสังหารเหล่านั้นล้วนมาจาก......” เมื่อพูดถึงตรงนี้ พ่อบ้านกาวก็หยุดชะงักอย่างกะทันหัน

เขาเห็นหนานหว่านเยียนยืนอยู่ในมุมมืด

กู้โม่หานชำเลืองมองหนานหว่านเยียน และเห็นว่าในเวลานี้ดวงตาทั้งคู่ของนางมองตรงไปที่พ่อบ้านกาว และกล่าวต่อด้วยเสียงทุ้มว่า “มือสังหารเหล่านั้นมาจากไหน? หรือว่าดินแดนอันกว้างใหญ่ของแคว้นซีเย่ อีกอย่างคนก็ไม่กล้ารุกรานจวนอ๋องอี้ของข้า? ไม่คิดว่าจะทำให้เจ้าขี้ขลาดเช่นนี้!”

“อย่างที่บ่าวกราบทูลท่านอ๋อง มือสังหารเหล่านั้นล้วนมาจากจวนอ๋องเฉิง......” พ่อบ้านกาวกล่าวอย่างระมัดระวัง และไม่กล้ามองตรงเข้าไปในดวงตาของกู้โม่หาน

“ตามคำบรรยายของท่านอ๋อง บ่าวยืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า และพบว่ามีดที่มือสังหารเหล่านั้นใช้ ทั้งแคว้นซีเย่มีเพียงจวนอ๋องเฉิงเท่านั้นที่มี ดังนั้น......”

เมื่อกู้โม่หานได้ยินคำว่า “จวนอ๋องเฉิง” สีหน้าก็จมลงในทันที

เมื่อหนานหว่านเยียนได้ยินก็หัวเราะอย่างเย็นชา “พูดถึงสิ่งใดสิ่งนั้นก็มา กู้โม่หาน เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว ท่านจะใจอ่อนไปถึงเมื่อใด?”

นางรู้มานานแล้วว่าไม่ว่าใครเป็นคนส่งมือสังหารมา หลังจากสืบสาวราวเรื่องแล้ว คนผู้นี้ต้องการจะฆ่านางให้ตายอย่างแน่นอน

ก่อนหน้านี้นางไม่แน่ใจว่าแท้จริงแล้วผู้ที่ต้องการฆ่านาง คือพระชายาเฉิงน้องสาวของเจ้าของร่างเดิม หรือคนที่หลงรักกู้โม่หาน แต่ไม่อาจอยู่ด้วยกัน——หยุนวี่โหรว

เนื่องจากตอนที่เจ้าของร่างเดิมยังมีชีวิตอยู่ มีเรื่องบาดหมางกับสองคนนี้นับครั้งไม่ถ้วน เมื่อพ่อบ้านกาวกล่าวเช่นนี้ ในที่สุดนางก็แน่ใจแล้วว่าใครต้องการฆ่านาง

นางเพียงแค่ประหลาดใจเล็กน้อย เหตุใดถึงไม่ลงเมื่อตั้งแต่เมื่อห้าก่อน แต่เพิ่งลงมือทำในอีกห้าปีต่อมา?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ กู้โม่หานก็เหลือบมองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง นางไม่แปลกใจกับผลลัพธ์เลยแม้แต่น้อย แต่กลับดูเหมือนเป็นอย่างที่นางคาดเอาไว้ หรือแม้แต่นางนึกถึงสิ่งที่ลึกยิ่งกว่านี้ด้วยซ้ำ

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะเป็นคนเดียวกันกับหนานหว่านเยียนที่เขารู้จักเมื่อห้าปีก่อน!

หนานหว่านเยียนเมื่อห้าปีก่อนโง่เขลามาก ในตอนนี้ไม่ใช่แค่พูดเก่ง แต่ยังฉลาดอีกด้วย และความคิดก็ละเอียดรอบอบยิ่งขึ้น

หลังจากมองดูอยู่นาน ชายผู้นั้นก็ละสายตา และกล่าวกับพ่อบ้านกาวว่า “เจ้าออกไปตรวจสอบต่อก่อน หากมีความคืบหน้าใหม่ ค่อยมาบอกข้า จำไว้ว่าอย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น”

“ขอรับท่านอ๋อง” พ่อบ้านกาวน้อมรับคำสั่งและถอยออกไปด้วยความเคารพ

“ท่านอ๋อง หากไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ข้าก็จะกลับก่อน หากเด็กทั้งสองตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วไม่พบข้า คงจะเป็นกังวล” หนานหว่านเยียนกำลังจะจากไป

ทันใดนั้นกู้โม่หานก็คว้าข้อมือของนางไว้ และดึงนางเข้าไปในอ้อมแขนโดยตรง

เขามองนางด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ เผยให้เห็นถึงอันตราย

“เจ้าไม่ใช่หนานหว่านเยียน บอกมาว่าเจ้าเป็นใครกันแน่?”