ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 468

อย่างไรก็ตาม หนานหว่านเยียนรู้สึกว่าคำพูดที่วกไปวนมาของกู้โม่หานนั้นน่าอึดอัดใจมาก แต่ไหนแต่ไรเขาเป็นคนเด็ดขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเจอเรื่องแบบนี้ เขาจะไม่ให้โอกาสนางเลยและจะจัดการกับคนโดยทันที

ตอนนี้กลับปล่อยให้นางจัดการ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าค่อนข้างผิดปกติ และนางก็ไม่หลงกล

“ข้าไม่สนหรอกว่าท่านโม่จะเป็นอย่างไร เขาแค่สอนบทกวีให้เด็กน้อยทั้งสองคน และก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกับพวกนางเป็นการส่วนตัว และไม่ได้พาพวกนางไปทางที่เสื่อมเสีย นอกจากนี้ ที่พวกเจ้าฟังมาล้วนแต่เป็นข่าวลือ เรื่องจริงเป็นอย่างนี้จริงๆ เหรอ?”

หนานหว่านเยียนไม่ค่อยฟังคำบอกเล่าและข่าวลือ เช่นเดียวกับเจ้าของเดิม เจ้าของเดิมถูกดุด่าว่าร้ายตั้งแต่เส้นผมจรดเท้าแต่ถ้าจะพูดว่าเจ้าของเดิมทำเรื่องร้ายอะไร กลับไม่มีสักเรื่องที่จะพูดได้

และในฐานะเจ้าของสุนัข นางเข้าใจความรู้สึกของครอบครัวนั้นเป็นอย่างดี แต่หากมีสักวันที่จะต้องลงมือหรือไม่ไม่ว่านางจะฝืนใจแค่ไหน นางก็จะเลือกที่จะสงบและยุติความเจ็บปวดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำให้พวกเขาไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน

ส่วนจะยุยงให้หญิงหย่ากับสามีนั้นเกินความยากของตนแล้ว คู่รักที่อยู่ด้วยกันมาตลอดชีวิตแล้วยังหาผู้หญิงคนที่สองมาทำให้คู่ครองเดิมของตนขุ่นเคืองอีก ผู้ชายแบบนี้ไม่เลิกแล้วจะเก็บไว้ปีใหม่เหรอ?

เมื่อเห็นว่าหลอกหนานหว่านเยียนไม่ได้ กู้โม่หานรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่านางจะลำเอียงขนาดนี้ ถึงขนาดนี้แล้วก็ยังไม่ยอมปล่อย

เขาเปลี่ยนสายตาไปยังเด็กน้อยทั้งสองที่กำลังขมวดคิ้ว "คราวนี้เป็นความผิดของข้าทั้งหมด ที่ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเรียนของพวกเจ้า แต่มีคนเก่งมากมาย ดังนั้นไม่ต้องกลัวว่าจะหาอาจารย์ที่ดีไม่ได้ พวกเจ้ายังเด็กต้องสร้างนิสัยที่ดี ดังนั้นก็ให้ท่านโม่.... " ไสหัวไปเสียเถิด

กู้โม่หานไม่ได้พูดสองคำสุดท้ายจบ ดวงตาของเกี๊ยวน้อยก็สว่างขึ้นและตบต้นขาเพื่อลุกยืนขึ้น "ให้เขาอะไร? ข้าคิดว่าท่านโม่นั้นเก่งน่าทึ่งมาก!"

ทุกคนตกตะลึง จู่ ๆ กู้โม่หานก็นิ่งไป "น่าทึ่งอย่างไร?"

ทำไมถึงแตกต่างจากที่เขาคิดไว้?

เด็กน้อย ควรจะเสียใจแล้วร้องไห้และขอให้เขาปลอบโยนไม่ใช่หรือ?

ท้ายที่สุดภาพลักษณ์ที่สูงใหญ่ของโม่หลีก็พังทลายลงในทันใด ทำไมยังยกย่องชื่นชมโม่หลีเก่งกาจ เก่งกาจตรงไหนกัน? !

เกี๊ยวน้อยกัดนิ้วมือของนางพลางใช้ความคิด

“ก่อนหน้านี้ล่าปู๋ล้าก็เคยป่วย พวกเราและท่านแม่รู้สึกทุกข์ใจมาก แต่ในเวลานั้นสิ่งที่ข้าและซาลาเปาน้อยคิด คือจะทำอย่างไรเพื่อช่วยให้ล่าปู๋ล้าหายจากความเจ็บปวด”

“วิธีการของท่านโม่ดูโหดร้าย แต่ก็ทำให้ลูกสุนัขรู้สึกโล่งใจ ท้ายที่สุดแล้ว คนที่รักลูกสุนัขจริงๆ จะต้องไม่ต้องการเห็นพวกมันต้องทนทุกข์ทรมาน แต่เลือกที่จะจบชีวิตพวกมันลงอย่างเด็ดขาด ท่านแม่บอกแล้ว พวกสุนัขขึ้นไปบนฟ้าแล้ว ก็ยังจะอยู่เป็นเพื่อนกับเราอย่างมีความสุข!"

ซาลาเปาน้อยก็พยักหน้าและมองไปที่กู้โม่หานอย่างจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม "นอกจากนี้ บางทีมันอาจไม่ใช่เรื่องเลวร้ายที่ท่านโม่จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นออกมาจากสามีของนาง เช่นเดียวกับข้าและพี่สาวที่ไม่ต้องการให้เสด็จแม่โดนรังแก ตราบใดที่เสด็จแม่สุขสบายดี ท่านจะทำอะไรก็ได้!"

“คนที่เป็นห่วงเจ้าก็ต้องมีการกระทำจริงๆ คนที่ถามเฉยๆแต่กลับไม่มีการกระทำอะไรบ้าง ไม่เคยเข้าใจอะไรท่านเลย เราไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้น แล้วเราจะยืนยันได้อย่างไรว่า ท่านโม่ทำผิดหรือเปล่า?”