ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 7

กู้โม่หานตะคอกดัง “หนานหว่านเยียน หุบปาก!”

“ขืนพูดมากอีกคำเดียว ข้าจะตัดมือเจ้าซะ!”

สำหรับกู้โม่หานแล้ว เสิ่นอี่ว์สนิทดุจแขนขา เวลานี้เสิ่นอี่ว์ได้รับบาดเจ็บ เขาย่อมรู้สึกไม่ดี สตรีผู้นี้กลับขัดขวางไม่ให้เขาหาหมอหลวงมารักษาเสิ่นอี่ว์ครั้งแล้วครั้งเล่า สมควรตายยิ่งนัก!

“จับนางโยนเข้าเรือนและจับตาดูไว้ให้ดี รีบตามหมอหลวง ถ้าเสิ่นอี่ว์ไม่รอด พ่อบ้านกาวเจ้าก็อย่าคิดจะได้อยู่ว่างๆในจวนอ๋องต่อไปเลย!”

“ขอรับ ท่านอ๋อง!” พ่อบ้านกาวรีบสั่งการคนรับใช้ให้ทำอะไรว่องไวหน่อยทันที

องครักษ์ส่วนหนึ่งคุมตัวหนานหว่านเยียนเข้าห้อง อีกส่วนหนึ่งหามเสิ่นอี่ว์ที่สลบไสลไม่ได้สติออกไป

หนานหว่านเยียนโกรธมาก โดนบังคับกลับเข้าห้อง ความโกรธในแววตายิ่งลึกขึ้น “กู้โม่หาน! ข้าบอกว่าเสิ่นอี่ว์โดนพิษร้าย เจ้าไม่ให้ข้าช่วย ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา ก็เพราะเจ้าน่ะแหละ!”

พอพูดจบ เธอก็โดนผลักเข้าห้อง องครักษ์ยังขวางไม่ให้เธอไป

กู้โม่หานโกรธจัด สะบัดชายเสื้อ ออกจากเรือนเซียงหลินไปโดยไม่เหลียวหลังกลับเลย

หนานหว่านเยียนกลับเข้าห้อง ก็ได้เห็นสองสาวพี่น้องหมอบข้างเผ็ดไม่เผ็ด ในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

หนานหว่านเยียนรีบเข้าไปกอดพวกนางไว้ และลูบหัวเผ็ดไม่เผ็ด ถามอย่างละมุนละไม “พวกเจ้าตกใจกันมากล่ะสิ?”

“เปล่า พี่สาวคุ้มครองข้าไว้” เจ้าก้อนแป้งเอ่ยปากขึ้นอย่างอ่อนน้อม “ท่านแม่ คนเลวนั่นได้รับบาดเจ็บใช่หรือไม่?”

มือสั้นๆของเกี๊ยวน้อยกำแน่นเหมือนกัน นางมองหนานหว่านเยียน “ท่านแม่ ถึงคนนั้นจะเลว แต่เขาปกป้องข้ากับน้องสาวไว้ข้างหลัง ท่านแม่ เขาถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง ท่านจะใช้เวทมนตร์ทำให้เขาหายดีเหมือนเมื่อก่อนที่รักษาข้ากับซาลาเปาได้ไหม? เมื่อครู่ เมื่อครู่ข้าเห็นท้องเขามีเลือดไหล...”

หนานหว่านเยียนตกใจเล็กน้อย แต่ก็ดีใจด้วย

ถึงเด็กน้อยสองคนจะเกลียดคนชั่วนัก แต่รู้จักแยกแยะผิดชอบชั่วดี ไม่เหมือนผู้ชายบางคน! รู้จักแต่ตีคนให้ตายอย่างเดียว!

โชคดีเธอเลี้ยงเด็กสองคนนี้มากับมือ และทำการถ่ายทอดความคิดสมัยใหม่มากมาย เรียกได้ว่า ไม่ได้ทำการอบรมสั่งสอนหลายปีมานี้ของเธอเสียเปล่า

แถมเสิ่นอี่ว์ก็ไม่ใช่คนเลว ขืนชักช้าอย่างนี้ต่อไป ต้องตายแน่...

พอคิดถึงตรงนี้ หนานหว่านเยียนก็รู้สึกเสียใจ เธอยิ้มบางให้ลูกๆ ลูบหลังปลอบโยนพวกนาง “อย่ากังวลไปเลย แม่ต้องช่วยเขาแน่ ขอเพียงพวกเจ้ารับปากแม่ไม่วิ่งวุ่น นอนหลับอย่างว่าง่าย แม่ก็จะไปทำเวทมนต์ให้เขา ให้เขากลับมาดีดุจเดิม”

พอเด็กสองคนได้ยินดังนั้น คิ้วที่เดิมขมวดมุ่นพลันคลายออก พูดพร้อมกันว่า “เจ้าค่ะ”

ระหว่างพูด พวกนางก็พากันถอดเสื้อนอก ปีนขึ้นเตียงไปนอนอย่างว่าง่าย

เผ็ดไม่เผ็ดหมาสองตัวก็นอนอยู่มุมห้อง หลุบตามุดหัวตนอย่างเงียบเชียบ