เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 800

บทที่ 799 คุณมันคนอันธพาล

หานมู่จื่อโกรธมาก อีกทั้งไม่กล้าที่จะหันหน้ากลับไปโดยตรง ได้แต่เพียงทนยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความโกรธอยู่ลึก ๆในใจ

“เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก่อน”

รู้สึกได้ว่าการแสดงออกบนใบหน้าและลมหายใจภายในร่างกายของผู้หญิงคนนั้นกำลังจะระเบิดออกมา เย่โม่เซินจึงหยุดการประชุมในทันที

เดิมที ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนที่เขาจะเริ่มการประชุม

“อืม เรื่องที่เหลือ ค่อยคุยพรุ่งนี้”

หลังจากที่เย่โม่เซินขัดจังหวะการสนทนาทางวิดีโอ ก็ถอดหูฟังบลูทูธที่อยู่บนหูออก และมองไปที่หานมู่จื่อ

ดวงตาที่ลึกล้ำของเขา จ้องมองไปยังร่างของหานมู่จื่อ ก็เห็นเธอยืดเอว ดวงตาที่ใสสะอาดคู่หนึ่งนั้นจ้องมองเขาอย่างตั้งใจ

“มานี่หน่อย”

เขาพูดเบา ๆด้วยริมฝีปากบาง

“มีอะไร”

หานมู่จื่อรอจนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ และไฟในกองนี้ก็ยังเจ็บปวดที่รู้ว่าเขาอาจจะหมั้นกับคนอื่น ความเจ็บปวดนี้ เป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่ยิ่งทำให้เดือดเป็นฟืนเป็นไฟมากขึ้น ในใจก็ยิ่งเจ็บปวด ไฟนี้ก็ยิ่งลุกโชน

ก่อนหน้านี้ เธอคิดว่าตนเองจะสามารถค่อยเป็นค่อยไปได้ ถึงอย่างไรเขาก็เพิ่งหายจากอาการบาดเจ็บสาหัส ตนเองควรจะให้เวลากับเขาสักหน่อย ให้เขาทำความคุ้นเคยกับการมีอยู่ของตนเอง แล้วค่อยกระตุ้นความทรงจำของเขาอีกครั้ง

แต่ตอนนี้ล่ะ สิ่งที่เธอได้จากเฉียวจื้อคือ คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินข่าวว่าเขาจะหมั้นหมาย

ให้เธอประสบความสำเร็จก่อนที่เขาจะหมั้นหมาย

นี่มันอะไรกัน ทำให้เธอดูเหมือนว่ากำลังจะแย่งคนรักของคนอื่นมาอย่างไรอย่างนั้น

ยิ่งคิด ในใจของหานมู่จื่อก็ยิ่งรู้สึกน้อยใจ ความน้อยใจนี้ก็อัดอั้นอยู่เต็มในดวงตา

การแสดงออกของเธอไม่ได้เก็บซ่อนเอาไว้ ดวงตาก็จ้องมองไปที่เขา เย่โม่เซินไม่ใช่ว่าจะมองไม่เห็นความน้อยใจของเธอ

แต่เขาไม่เข้าใจว่า เธอกำลังน้อยใจอะไรอยู่

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเมื่อวานนี้ จนถึงตอนนี้เขากับเธอได้เจอหน้ากันแค่สองครั้งเท่านั้น

ครั้งหนึ่งคือตอนเที่ยง อีกครึ่งหนึ่งก็คือตอนนี้

หรือ……เย่โม่เซินค่อย ๆหรี่ตา จู่ ๆก็นึกขึ้นได้ว่าตอนที่เฉียวจื้อพาเธอมาหาตนเองตอนที่ทานข้าวเที่ยงนั้น ในตอนนั้นเขามีธุระจะต้องออกไปข้างนอก เมื่อเห็นเธอและเฉียวจื้อเดินใกล้กันขนาดนั้นก็รำคาญใจ จึงไม่มีเวลาว่างก็เลยหายออกไปข้างนอก

หรือว่า……เธอกำลังน้อยใจเรื่องนี้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของเย่โม่เซินก็ค่อย ๆแน่ใจ

“เรียกให้คุณมา ยังไม่มาอีกหรือ” เย่โม่เซินเห็นเธอแค่ถามตนเองว่ามีอะไร แต่กลับไม่เดินเข้ามา อีกทั้งยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ก็เลยเตือนเธอไป

หานมู่จื่อจึงเดินไปข้างหน้าสองก้าวอย่างไม่เต็มใจ

“มาแล้ว คุณสั่งหนิ”

น้ำเสียงหงุดหงิดมาก

สั่งหรือ เย่โม่เซินเลิกคิ้ว และชี้ไปที่กาแฟบนโต๊ะ “คุณลองดูสิ”

หายมู่จื่อมองไปตามนิ้วชี้ของเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะให้ตนเองลองกาแฟแก้วนั้น เธอส่ายหัวปฏิเสธเขาอย่างไม่คิด “ไม่”

เย่โม่เซินขมวดคิ้ว และมองเธอด้วยสายตาอย่างไม่พอใจ

“จะลองไม่ลอง”

หานมู่จื่อจ้องเขาอย่างดื้อดึง “ไม่ลอง”

“ดูเหมือนว่า คุณจะรู้ว่าตัวเองชงกาแฟได้ไม่ดี จึงปฏิเสธที่จะเผชิญหน้ากับมัน” เย่โม่เซินตั้งใจกระตุ้นเธอ

ปกติแล้วกาแฟของเขา หานมู่จื่อมักจะแอบลองจิบให้เขา ตอนนี้เธอตั้งครรภ์แล้ว จึงไม่กล้าดื่มมากเกินไป ตอนที่ลองก็ลองไปแค่จิบเดียว เป็นเพียงการจบให้พอลิ้มรสและชุ่มคอ

แต่วันนี้ เธออารมณ์ไม่ดี จึงใส่น้ำตาลให้เขาไปหลายก้อน แม้ว่าจะไม่ต้องลองชิม เธอก็รู้ว่ากาแฟนั้นรสชาติเป็นอย่างไร

หานมู่จื่อเหลือบไปมองเขา เม้มริมฝีปากแดงของตนเอง จงใจต่อต้าน