ยอดหมอหญิงปีศาจพลิกฟ้า นิยาย บท 14

เสียงหัวเราะใสกังวานดังก้องไปทั่วด้วยความสบายใจ ราวกับว่าสิ่งที่นางเผชิญหน้าอยู่ในเวลานี้ไม่ใช่การโจมตี แต่เป็นสายลมที่แผ่วเบา

มู่หรงเจ๋อโกรธจนกัดฟันแน่น

ผู้หญิงคนนี้ความตายคืบคลานเข้ามาตรงหน้าแล้วยังหัวเราะได้อีก!

"ท่านอ๋องใจเย็นก่อน ท่านอ๋องใจเย็น ๆ! ตอนนี้พี่เลี้ยงไม่เป็นอะไรแล้ว " ในช่วงเวลาอันตรายเช่นนั้น เจี่ยหวยรีบวิ่งออกมาโดยมีเหงื่อไหลท่วม

เมื่อครู่เขาเพิ่งตรวจสอบลมหายใจของพี่เลี้ยงสวี่ และตรวจชีพจรของนางเพื่อยืนยันว่าได้พ้นขีดอันตรายแล้ว

ไม่คิดเลยว่าเด็กผู้หญิงที่อายุยังน้อยคนหนึ่ง จะสามารถทำการรักษาโรคลำไส้อักเสบได้จริง ๆ!

“คุณหนูกู้ ไม่ทราบว่าเจ้าเรียนวิชาแพทย์มาจากไหนหรือ ถึงได้มีฝีมือดีถึงขั้นสามารถชุบชีวิตคนให้ฟื้นจากความตายได้”

ตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้น แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็แสดงความเคารพขึ้นอย่างชัดเจน และถึงขั้นไม่มีเวลาหันไปอธิบายให้มู่หรงเจ๋อที่กำลังยืนเหม่อลอยอยู่ฟัง

เดิมทีมีเพียงซ่งซีหัวเท่านั้นในแผ่นดินนี้ที่สามารถรักษาลำไส้อักเสบได้ แต่ตอนนี้มีเด็กสาวที่เพิ่งอายุครบสิบห้าขวบที่สามารถรักษาได้เช่นกัน นั่นหมายความว่าตําราแพทย์ของซ่งซีหัวได้สืบทอดกันมา?

“พี่เลี้ยงไม่เป็นไรแล้วจริงหรือ?”

“ตอบนายท่าน เป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน” เจี่ยหวยตอบอย่างหนักแน่น

ในเวลาเดียวกันกู้ชิงฮวนกำลังแกว่งใบสั่งยาในมือของนางช้า ๆ ใบหน้าเรียวเล็ก ของนางกำลังแสดงอาการสะใจอยู่ข้างใน

มู่หรงเจ๋อโกรธมาก

“ส่งมา!” เขาอยากจะเอื้อมมือไปแย่งมา

แต่กลับไม่คาดคิดว่าคนตรงหน้าเขาจะหันกลับมา  และเบี่ยงหลบมือของเขาอย่างคล่องแคล่ว

"นี่ ข้าบอกว่าจะให้ท่านแล้วหรือ?" กู้ชิงฮวนกะพริบตาด้วยความสับสน

"เจ้า!"

"ท่านอ๋อง ข้าได้ช่วยพี่เลี้ยงสวี่เอาไว้นะ ท่านจะตอบแทนข้าด้วยท่าทางเช่นนี้น่ะหรือ"

ในคำพูดของนางได้ทิ้งภาพลักษณ์ที่ขี้ขลาดก่อนหน้านี้ไปหมดสิ้น และเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

ริมฝีปากสีแดงและฟันเรียงสวยของนางทำให้คนเห็นแล้วต้องหลงไหล

มู่หรงเจ๋อชะงักไป

เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมาก กว่าจะดึงสติออกจากดวงตาสีดำที่หมุนวนคู่นั้นออกมาได้

"เจ้าต้องการอะไร?"

“องค์ชายเป็นผู้หลักแหลม ตอนนี้ได้ช่วยชีวิตพี่เลี้ยงสวี่เอาไว้แล้ว แต่การพักฟื้นหลังจากนี้ก็สำคัญมากเช่นกัน ใบสั่งยานี้มีไว้สำหรับการดูแลหลังจากการรักษาแล้ว”

"แล้วอย่างไร?"

“ข้าเป็นหมอที่มีจรรยาบรรณแพทย์ เงินหนึ่งพันตำลึงจะถือเป็นค่ารักษาและสูตรยารวมกัน” นางพูดตามความเป็นจริง

มู่หรงเจ๋อโกรธมาก "จรรยาบรรณแพทย์ของเจ้าอยู่ที่เงินรึ!"

เขาคิดผิด แม้ว่านางจะไม่ขี้ขลาดเหมือนเมื่อก่อน แต่ท่าทางเจ้าเล่ห์เพทุบายนี้กลับน่าเกลียดชังยิ่งกว่าเดิม!

น่าคลื่นไส้ยิ่งนัก!

กู้ชิงฮวนไม่คิดว่ามีอะไรไม่เหมาะสม นางจึงพูดว่า "หมายความว่าไง หมอก็ต้องกินต้องใช้ไม่ใช่หรือ? อีกอย่างข้ายุ่งอยู่ที่นี่มาทั้งวันแล้ว  แต่แม้แต่ชาร้อนสักถ้วยก็ยังไม่ได้ดื่ม นี่คือการต้อนรับของจวนอ๋องแห่งนี้หรือ?” 

"ถ้าอยากดื่มชา ก็กลับไปที่ดื่มที่ห้องของเจ้าซะ! แล้วส่งใบสั่งยามานี่!"

เมื่อเข้ามาในจวนอ๋องตวนแล้ว สามีย่อมเป็นฝ่ายเป็นใหญ่กว่าโดยทันที

เขาคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องปกติ

ใครจะคาดคิด กู้ชิงฮวนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "ท่านอ๋องคิดผิดแล้ว การแต่งงานในวันนี้คงจะยังไม่ถือว่าลุล่วงได้"

หลังจากพูดจบก็เห็นแววตาเย็นชาของมู่หรงเจ๋อที่กำลังโกรธเกรี้ยว "เจ้าคิดจะเล่นกลอุบายอะไรอีก?"

“ตอนที่พี่เลี้ยงอาการไม่ดีนั้นอยู่ในช่วงกลางวัน จึงต้องจัดการไปตามหน้าที่ การช่วยชีวิตถือเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ตอนนี้นางจะพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ฤกษ์ดีก็ได้ล่วงเลยไปแล้ว” กู้ชิงฮวนขมวดคิ้วแล้วเอ่ยอย่างลำบากใจ "ท่านอ๋องลืมไปแล้วหรือว่าการผิดฤกษ์ยาม ถือเป็นข้อห้าม"

นางพูดช้า ๆ แต่ละคำนั้นเอ่ยอย่างชัดเจน

ใบหน้าของมู่หรงเจ๋อมืดหม่น

เมื่อถึงฤกษ์ดีผ่านไปแล้ว ก็แสดงว่าเจ้าสาวคนนี้ไม่เป็นมงคล หากเบาหน่อยก็อาจโดนเพื่อนบ้านวิจารณ์ แต่หการ้ายแรงหน่อยก็อาจไม่เป็นมงคลกับคนในบ้าน ทำให้ครอบครัวอยู่อย่างไม่เป็นสุข

นางไม่สนใจชื่อเสียงของกู้ชิงฮวน แต่ไม่อาจไม่สนใจชื่อเสียงของหลิงซู่ได้!