ยอดหมอหญิงปีศาจพลิกฟ้า นิยาย บท 16

ฉางเฟิงหยุดชั่วคราว เมื่อเห็นว่าใบหน้าราวเทพเซียนไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เขาจึงพูดต่อ "ข้าน้อยรู้สึกสะอิดเสอียนจนแทบอาเจียน แต่แม่นางยังคงมีสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง!"

ถ้าไม่ใช่เพราะได้รับคำสั่ง เขาคงหนีไปนานแล้ว คงจะไม่อยู่ในห้องนั้นนานเท่านี้!

"แล้วของอยู่ไหนล่ะ?"

ฉางเฟิงชะงักไป จากนั้นก็ตอบอย่างรวดเร็วและเอ่ยอย่างตกใจ "ไม่ใช่กระมัง ท่านต้องการของสกปรกนั่นไปเพื่ออะไร"

อีกฝ่ายไม่ตอบ

ฉางเฟิงไม่มีทางเลือกอื่นจึงตอบไปอย่างหวาดกลัว "ตอนนั้นข้าน้อยกลัวมาก เลยไม่ได้สนใจของพวกนั้น และต้องรีบมารายงานกับท่านด้วยไม่ใช่หรือ? ข้าเดาว่า...คงจะ...โยนทิ้งไปแล้วกระมังขอรับ?"

คำพูดสองสามคำสุดท้าย เขาพูดอย่างระวังมาก

เพราะเขารู้สึกถึงอากาศที่อึดอัดลอยมาจากเจ้านาย

จบเห่แล้ว เขาทำตามคำสั่งการไม่สมบูรณ์ อีกเดี๋ยวเขาคงเอาชีวิตต่อไปไม่รอดแน่

ทว่าระหว่างที่เขาพร้อมที่จะถูกลงทัณฑ์อยู่นั้นเอง เขาที่นอนอยู่บนเบาะนุ่มก็เปลี่ยนท่าอย่างเกียจคร้าน แล้วนอนลงอย่างสบาย ๆ

"แล้วไงต่อ"

"อ๊ะ? อ่อ... นางบอกว่าฤกษ์ดีของวันนี้ผ่านไปแล้ว ไม่สามารถเคารพฟ้าดินได้อีก จากนั้นนางจึงพาสาวใช้ออกไป" ฉางเฟิงชื่นชมผู้หญิงคนนี้จริง ๆ

ปกติในสถานการณ์เช่นนี้ จะแต่งงานหรือไม่ครอบคัวฝ่ายสามีจะต้องเป็นคนตัดสิน แถมที่นี่ยังเป็นจวนอ๋องตวนอีกด้วย

ผู้หญิงคนนี้กลับทิ้งอนาคตที่ดีของตัวเอง ไม่เอายศฐาบรรดาศักดิ์และกลับไปอยู่จวนของตัวเอง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้ที่อยู่เบื้องหลังม่านลูกปัดก็หัวเราะเบา ๆ

นี่ดูไม่เหมือนพิธีแต่งงานเอาซะเลย

“แล้วยังพูดอะไรอีก”

“นางทิ้งสูตรยาไว้ โดยบอกว่าให้พี่เลี้ยงสวี่เอาไว้พักฟื้น แล้วก็... เอ่อ นางขอเงินค่ารักษาหนึ่งพันตำลึงจากท่านอ๋อง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้  ฉางเฟิงก็ทำหน้าไม่ถูก

เขายังจำได้ถึงตอนที่นางรับตั๋วเงิน ตอนนั้นดวงตาของนางเปล่งประกาย

ใครจะคิดว่าคุณหนูรองอันขี้ขลาดและอ่อนแอของตระกูลกู้ จะเป็นคนบ้าเงิน!

"เป็นที่รู้กันไปทั่วทั้งเมืองว่าคุณหนูรองกู้หมั้นหมายกับอ๋องตวนตั้งแต่นางยังเด็ก  นางมีใจเฝ้ารอท่านอ๋องมาตั้งแต่เด็ก จึงไม่อาจยกเลิกด้วยตัวเองได้ แต่วันนี้นางกลับหักหน้าท่านอ๋องอย่างไม่สนใจ ท่านว่า...เรื่องนี้มีอะไรแปลก ๆ หรือไม่” เขาอ้อมค้อมอยู่นานกว่าจะถามความในใจของตัวเองออกมา

คำตอบที่เขาได้รับคือเสียงหัวเราะอย่างสบายอารมณ์

"อย่างนั้นก็มารอดูกัน"

—————

จวนอ๋องตวนไม่ได้เตรียมเกี้ยวไปส่งกู้ชิงฮวน

ตรงกันข้าม ราวกับจงใจทำให้นางต้องลำบาก จวนอ๋องตวนยังส่งคนรับใช้ทั้งหมดกลับไปล่วงหน้า แล้วอธิบายอย่างสวยงามว่าให้ไปรายงานให้ทราบล่วงหน้าก่อน

แม้แต่โหรวฮุ่ยที่ติดตามนางก็ถูกส่งตัวกลับไปก่อนเช่นกัน

ด้านหน้าจวนอ๋องตวนอันกว้างใหญ่ มีเพียงกู้ชิงฮวนเท่านั้นที่ถูกทิ้งไว้ตามลำพัง

ผู้คนที่กำลังสลดใจยังไม่ทันแยกย้าย เมื่อเห็นท่าทางของนางเป็นเช่นนี้ก็รู้สึกสมเพชเวทนา

สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ถูกสั่งให้ปิดบังไว้เป็นความลับ ให้บอกภายนอกว่าจู่ๆ พี่เลี้ยงสวี่ ก็รู้สึกไม่สบาย แต่โชคดีที่ได้ฝีมือทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของหมอหลวงเจี่ยที่ได้ช่วยชีวิตนางไว้ อ๋องตวนเป็นกังวลเกี่ยวกับสุขภาพของพี่เลี้ยงสวี่ ดังนั้นจึงต้องเลื่อนงานแต่งงานออกไปก่อน

เป็นเรื่องที่คึกโครมไปทั่วเมือง

กู้ชิงฮวนอยากจะตบหน้าที่หนาราวกำแพงเมืองของเขาสักที

นางก้มศีรษะลงและบีบมือแน่น บรรยากาศทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าใจ

“พวกเจ้าดูสิ คุณหนูรองกู้ช่างน่าสงสารจริง ๆ นางอุตส่าห์หาที่พึ่งพิงได้แล้ว แต่นางกลับนางถูกไล่ออกจากวังก่อนที่จะคารวะฟ้าดิน ข้างกายนางไม่มีคนรับใช้แม้แต่คนเดียว”

“เฮ้อ คนน่าสงสารก็ต้องมีเรื่องให้เกลียดอยู่บ้าง ข้าได้ยินมาว่าผู้หญิงคนนี้เป็นตัวอับโชค เพียงนางเข้าจวนก็นำความโชคร้ายมาให้”

"จริงหรือ? บางทีนางอาจเป็นต้นเหตุของอาการป่วยของพี่เลี้ยงสวี่!"

ชาวบ้านที่มุงอยู่พากันพยักหน้า

กู้ชิงฮวนทำตัวเหมือนไม่ได้ยินอะไร นางยืนอยู่คนเดียวในเงามืดหน้าจวนอ๋องตวน ไม่มีใครรู้ว่านางกำลังทำอะไร

มู่หรงเจ๋ออยู่ห่างกับนางเพียงแค่ประตูกั้น แต่เขากำลังหัวเราะอย่างเงียบงันในขณะที่นางไม่รู้ตัว

นี่ต่างหากคือกู้ชิงฮวนที่เขารู้จัก

ขี้อายและขี้ขลาด อ่อนแอไร้ความสามารถ!