ยอดหมอหญิงปีศาจพลิกฟ้า นิยาย บท 17

ในที่สุดการเคลื่อนไหวแปลก ๆ ในหัวใจของมู่หรงเจ๋อนั้นก็สงบลง และกลายเป็นเสียงหัวเราะเยาะเย้ยแทนที่

ทว่าระหว่างที่เขาแอบพึงพอใจอยู่นั้น กู้ชิงฮวนก็เริ่มเคลื่อนไหว

นางหยิบตั๋วเงินในแขนเสื้อออกมานับอย่างตั้งใจ ท่าทางของนางคล้ายเป็นคนที่หลงไหลเรื่องเงิน

พ่อบ้านเอาตั๋วเงินใบละหนึ่งร้อยมาให้ ทั้งหมดจะต้องมีสิบใบ

"โชคดีที่ไม่ขาด"

หลังจากที่ยืนยันจำนวนเงินแล้ว นางก็ถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและจากไปด้วยสีหน้าพึงพอใจ

มู่หรงเจ๋อที่อยู่ด้านหลังโกรธมาก

ขาด?

นางคิดว่าจวนอ๋องตวนเป็นอะไรหรือ เงินแค่หนึ่งพันตำลึง เขาจะให้ขาดไปได้อย่างไรกัน?

ไร้สาระยิ่ง!

“แม่นางคนนี้ช่างไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!”

แต่กู้ชิงฮวนมองไม่เห็นท่าทางของเขา

ด้วยเงินก้อนแรกที่นางได้รับมา สิ่งแรกที่นางอยากทำคือเปิดบัญชีที่เฉียนจวงรุ่ยทง(เฉียนจวง หมายถึง ธนาคารเอกชนในจีนโบราณ มีลักษณะคล้ายกับธนาคารในยุคปัจจุบัน)

รุ่ยทงเป็นเฉียนจวงที่ใหญ่ที่สุดในตงหลิง และให้ความสำคัญกับความเป็นส่วนตัวของลูกค้าเป็นอย่างมาก แม้ว่าจะมีคนจากทางการมาก็ไม่สามารถตรวจสอบจำนวนเงินในบัญชีของผู้อื่นได้อย่างง่ายดายนัก

ว่ากันว่าเบื้องหลังธนาคารรุ่ยทง คือบุคคลที่มีอำนาจในราชสำนัก

ส่วนจะเป็นใครนั้น นางไม่รู้และไม่สนใจ

นางแค่ต้องการหาเงินก่อนเพื่อสร้างตัวและเพื่อชีวิตในอนาคตวันข้างหน้า

สถานการณ์ของตระกูลกู้นั้นซับซ้อนกว่าจวนอ๋องตวนมาก และกลเม็ดต่าง ๆ ของหลิงซู่จึงทำอะไรไม่ได้

เรือนหลังของตระกูลกู้ เป็นสถานที่ที่กลืนกินคนโดยแท้

"จะว่าไปแล้ว ความแค้นใจของตระกูลกู้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า รอจนกว่าข้าจะแก้แค้นแทนเจ้าของร่างเดิม ข้าจะค่อย ๆ เก็บเงินแล้วหนีออกไปจากที่นี่"

เมื่อถึงเวลานั้น โลกภายนอกที่เต็มไปด้วยอิสระกว้างใหญ่ นางจะไม่สนใจอีกว่าตระกูลอยู่ที่ไหน

นั่นคือสิ่งที่นางวางแผนไว้

จนกระทั่งนางได้เห็นโหรวฮุ่ยที่ตัวเนื้อเปียกโชกไปด้วยเลือดที่ถูกมัดอยู่ด้านนอกประตูจวน เสื้อผ้าขาด ๆ ของนางเต็มไปด้วยเลือด ภายใต้แสงอาทิตย์ที่ยังเหลืออยู่นั้นสภาพของนางน่าหวาดผวาอย่างยิ่ง

นางกลับมาที่นี่ก่อนเพื่อรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นที่จวนอ๋องตวน จากนั้นนางก็มีสภาพเช่นนี้

การโบยเป็นวิธีที่เรือนหลังชอบใช้

"คุณ...คุณหนู..." โหรวฮุ่ยได้สติกลับมาและพูดด้วยความตื่นตระหนก "เร็วเข้า หนี...คุณหนู... เร็วเข้า..."

เพียงแค่ประโยคสั้นๆ ก็ดูเหมือนว่านางใช้เรี่ยวแรงไปจนหมดแล้ว

ก่อนที่กู้ชิงฮวนจะทันได้ตอบโต้อะไร พี่เลี้ยงสองคนก็พุ่งออกมาออกมาจากหลังประตู แล้วขวางทางนางเอาไว้ซ้ายขวา

“เดี๋ยวก่อน คุณหนูรองกลับมาแล้วหรือเพคะ”

“นายท่านและฮูหยินรอคุณหนูนานแล้ว คุณหนูรองรีบเข้าไปพร้อมกับบ่าวดีหรือไม่”

จากคำพูดที่กล่าวมา ในความเป็นจริงแล้วพวกเขาไม่ได้ให้ทางเลือกกับนางเลย และต้องการที่จะพาตัวนางเข้าไป

เดิมทีหากผ่านวันนี้ไป จวนตระกูลกู้ก็จะกลายเป็นราชวงศ์แล้ว ใครจะคิดว่านางยังไม่ทันจะเข้าจวนก็กลายเป็นตัวซวยเกือบทำให้พี่เลี้ยงสวี่ของอ๋องตวนต้องตาย

ถ้าหมอหลวงเจี่ยมาไม่ทัน ตระกูลกู้คงได้รับความเดือดร้อนไปด้วย!

แน่นอนว่าตัวซวยไปที่ไหนก็นำโชคร้ายติดไปด้วย!

พี่เลี้ยงทั้งสองถอนใจอย่างเหยียดหยาม

กู้ชิงฮวนไม่ตอบสนองอะไร นางเพียงแค่เงยหน้าขึ้นและมองไปที่โหรวฮุ่ยที่เป็นลมไปแล้ว ประกายในดวงตาของนางค่อย ๆ จางหายไป สุดท้ายเหลือเพียงความเย็นชา

ในห้องโถงกู้จั๋วนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เถี่ยมู่ ด้วยสีหน้าเขียวคล้ำ

เมื่อเห็นนางเข้ามาในประตู ถ้วยชาลายครามสีน้ำเงินสลับขาวก็ลอยตรงเข้ามาตกอยู่ที่เท้าของนาง และแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

กู้ชิงฮวนถอยห่างออกไปด้านข้างอย่างใจเย็น เพื่อหลบชาร้อน

“นางตัวซวย! เจ้ายังมีหน้ากลับมาอีกรึ!”

“ทำไมท่านพ่อพูดแบบนี้ล่ะเพคะ นี่คือบ้านของข้านะ ถ้าข้าไม่กลับบ้านแล้วจะไปที่ไหนได้อีก” นางตอบอย่างอ่อนโยน แต่แววตาที่ขี้ขลาดของนางได้หายไปนานแล้ว

กู้จั๋วรู้สึกหงุดหงิดกับท่าทางที่ไม่แยแสของนางมาก เขาตบโต๊ะและพูดว่า "นางตัวดี! ท่าทางแบบนี้หมายความว่าอย่างไรกัน!"

ตระกูลกู้ไม่มีทายาทผู้ชาย ดังนั้นลูกสาวของเขาทุกคนจึงต้องยอมเสียสละตนเพื่ออนาคตของเขา

เขายอมเสียสละชื่อเสียง ศักดิ์ศรี และแม้กระทั่งชีวิตของนาง แต่นางตัวซวยคนนี้ยังไม่ทันจะเข้าไปอยู่ในจวนก็ถูกไล่ออกมาเสียแล้ว พรุ่งนี้เขาจะเผชิญหน้ากับเพื่อนร่วมงานของเขาในการว่าราชการวันพรุ่งนี้ได้อย่างไร?

ถ้ารู้เร็วกว่านี้คงปล่อยให้นางตายอยู่ข้างนอกเสียดีกว่า!