ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 11

กลางอากาศ ฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้นมาในทันที ความรู้สึกเกียจคร้านหายไปหมดสิ้น กลับกลายเป็นท่าทีจริงจังขึ้นมาในทันใด

ตอนที่ฉู่หลิงเซวียนลงมือ เดิมทีนางสามารถหลบได้อย่างง่ายดาย แต่ทว่าจู่ ๆ กำไลหยกเลือดหงส์สีแดงก็ส่งพลังยับยั้งออกมา ควบคุมการเคลื่อนไหวของนางทั้งหมดเอาไว้

“ท่านแม่......”

เซินเป่ากู่ร้องอยู่กลางอากาศด้วยความเจ็บปวด

ปรากฏแสงเย็นวาบขึ้นในดวงตาของฉู่เชียนหลี มีรัศมีเปล่งประกายออกมาจากทั่วร่าง ตัวของนางเบาเหมือนนกนางแอ่น จรดปลายเท้าลงบนต้นสนสีเขียวตรงขอบหน้าผา และพุ่งตัวไปข้างหน้าเพื่อคว้าเซินเป่าเอาไว้

เซินเป่าปิดตาสนิท ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา เห็นได้ชัดว่าตกใจจนถึงขีดสุด

“ชายชาตรีตัวน้อย ร้องไห้ทำไมกัน ?” ฉู่เชียนหลีรู้สึกสงสาร

เซินเป่าลืมตาขึ้นทันที เมื่อเห็นฉู่เชียนหลี ก็โผเข้ากอดนางราวกับหมีโคอาล่า

“ท่านแม่ ท่านแม่ ท่านไม่เป็นไร ดีจริง ๆ เลยขอรับ !”

ร่างกายของฉู่เชียนหลีตกลงไปด้านล่าง กำไลหยกเลือดหงส์ที่อยู่บนข้อมือยังคงปล่อยพลังออกมาไม่หยุด แววตาของนางดุดัน รัศมีของเจตนาฆ่าแผ่ขยายออกมา ปกคลุมไปทั่วบริเวณด้วยความรุนแรงและทรงพลัง

“ข้าไม่สนว่าเจ้าจะเป็นของแบบไหน แต่หากยังกล้าควบคุมข้าอีก ต่อให้ต้องสับข้อมือทิ้งข้าก็จะทำลายเจ้าให้ได้ !”

กำไลหยกเลือดหงส์ส่องประกายออกมา ลำแสงสีแดงอันงดงามค่อย ๆ จางหายไป

ฉู่เชียนหลีรู้สึกตัวเบาขึ้น จึงรีบควบคุมร่างกายให้มั่นคง แล้วกระโดดลงไปที่ก้นหน้าผา

“วี๊ด !”

เสียงร้องกังวานของนกอินทรีดังก้องไปทั่วภูเขา

เซินเป่าขดตัวอยู่ในอ้อมแขนของฉู่เชียนหลี และรีบโบกมือขึ้นบนฟ้า : “เจ้าขาว ข้ากับท่านแม่อยู่ตรงนี่”

เจ้าขาวบินโฉบลงมายืนต่อหน้าสองแม่ลูก พร้อมกับลมกระโชกแรง

ฉู่เชียนหลีอุ้มเซินเป่าที่กำลังอยู่ในอาการหวาดกลัวอยู่

“ทำไมไม่เรียกเจ้าขาวตั้งแต่ตอนที่ตกลงมา ? รู้ไหมว่าเมื่อครู่อันตรายเพียงใด หากแม่ไม่อาจคว้าเจ้าเอาไว้ได้ ร่างเล็ก ๆ ของเจ้าคงจะตกลงไปจนแหลกละเอียดแล้ว”

เซินเป่ารีบกอดคอของฉู่เชียนหลีเอาไว้ แล้วจูบลงที่แก้มของนางซ้ำแล้วซ้ำอีก

“ท่านแม่จะต้องปกป้องเซินเป่าได้แน่นอน เซินเป่าแค่อยากจะหล่นลงมาหาท่านแม่ให้เร็วสักหน่อยก็เท่านั้น จึงไม่ทันจะนึกถึงตนเอง”

ฉู่เชียนหลีได้ยินก็รู้สึกทั้งสงสารทั้งใจอ่อน สุดท้ายจึงทำได้เพียงตีก้นของเขาเบา ๆ แล้วถอนหายใจ

“ครั้งหน้าห้ามทำอีกนะ ต้องปกป้องตนเองเป็นสำคัญ แม่ไม่เป็นไรหรอก”

งานใหญ่อย่างการใช้ชีวิตหลังเกษียณของนางเพิ่งจะเริ่มขึ้น จะตายไม่ได้เด็ดขาด

“ขอรับ ท่านแม่ ต้องโทษคนชั่วนั่น นางคือยายปีศาจในตำนานที่ร่ำลือกันหรือไม่ ? นางผลักองครักษ์ ซ้ำยังจงใจผลักท่านแม่ให้หล่นอีก !”

เมื่อนึกถึงฉู่หลิงเซวียน ทั้งตัวของเซินเป่าก็เต็มไปด้วยความโกรธ โกรธจนกระทั่งแก้มของเขาแดงก่ำ

ฉู่เชียนหลีสัมผัสได้ถึงความเกลียดชังที่คุกรุ่นอยู่ในจิตใจ จึงหรี่ตาลงเล็กน้อย

“วางใจเถอะ ไม่เคยมีใครทำร้ายแม่แล้วยังสามารถใช้ชีวิตอยู่ต่อบนโลกนี้ได้อย่างสมบูรณ์มาก่อน”

ตอนนี้เอง จู่ ๆ เจ้าขาวก็ส่งเสียงร้องออกมา แล้วใช้หัวถูไปบนแขนเสื้อของฉู่เชียนหลี