ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 10

เมื่อเห็นฉู่หลิงเซวียนหงอ ฉู่เชียนหลีก็รู้สึกคลายความอึดอัดใจลงไม่น้อย ถึงขั้นรู้สึกถึงความสบายใจ

เอ๊ะ ?

เช่นนั้นไม่จำเป็นต้องออกจากเขาแล้วใช่หรือไม่ ?

ทันทีที่คิด นางก็รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาอีกครั้ง หัวใจเต้นระส่ำ......

ไป ๆ ๆ !

ออกไปแก้แค้นยังไม่พออีกหรือ ?

ฉู่เชียนหลีรู้สึกหดหู่ยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ แต่ตราบใดที่ฉู่หลิงเซวียนหงอแล้วทำให้นางรู้สึกสบายใจได้ เช่นนั้นก็คงช่วยไม่ได้

คนวันเกษียณไร้ความรู้สึก ขอเพียงได้อยู่นิ่ง ๆ ไปวัน ๆ !

เซินเป่าจ้องมององครักษ์เหล่านั้นให้แบกสัมภาระขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ด้วยสีหน้าขึงขัง จากนั้นจึงเลือกคนที่ร่างกายแข็งแรงกำยำที่สุดออกมาสองคน

พวกเจ้าสองคนไปยกเก้าอี้นวมในห้องออกมา คอยแบกท่านแม่ไปตลอดทาง ต้องระวังด้วยล่ะ ถ้าหากทำให้ท่านแม่หล่นลงมาละก็ ข้าจะโยนพวกเจ้าลงจากยอดเขาเสีย !”

“......ขอรับ”

บรรดาองครักษ์ต่างเชื่อฟังคำสั่ง ในใจของพวกเขาหวังเพียงมีชีวิตรอดออกจากเขาไร้เงาให้ได้

เก้าอี้นวมถูกยกขึ้น ฉู่เชียนหลีหาผ้าคลุมหน้ามาสวม สะบัดกระโปรงเล็กน้อย แล้วค่อย ๆ ขึ้นนั่งอย่างเกียจคร้าน จากนั้นจึงใช้มือยันหน้าผาก แล้วเหลือบมองฉู่หลิงเซวียนที่อยู่ด้านข้าง

“เจ้ามายกข้า”

ฉู่หลิงเซวียนตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินความต้องการขอฉู่เชียนหลี ก็แทบกัดฟันจนแตก

“ข้า......ข้าไม่มีแรง ยกไม่ขึ้นหรอก......”

ฉู่เชียนหลีชำเลืองมอง : “หากเจ้าไม่ยก ข้าจะมัดเจ้าด้วยเถาวัลย์กระหายเลือดซะ จากนั้นก็หาเนินเขาแล้วปล่อยเจ้าให้กลิ้งลงไป !”

“เจ้า......”

ฉู่หลิงเซวียนโกรธจนควันออกหู มารสาวตนนี้ ทำไมถึงได้ร้ายกาจเช่นนี้นะ ?

ฉู่เชียนหลีขมวดคิ้วอย่างหมดความอดทน : “จะยกหรือไม่ยก ?”

“ข้า......ข้ายก !”

แววตาของฉู่หลิงเซวียนส่องประกายแสงเย็นวาบ นางเดินเข้าไปด้วยความอับอาย แต่เมื่อลองดูถึงสองครั้ง ก็ยังไม่อาจยกเก้าอี้นวมขึ้นได้สำเร็จ

“แรงของข้ามีจำกัดจริง ๆ”

“ไร้ประโยชน์”

ฉู่หลิงเซวียนนิ่งเงียบ แสดงท่าทียอมรับ

แววตาของฉู่เชียนหลีสั่นคลอนเล็กน้อย และเผยรอยยิ้มออกมาในทันที

เดิมทีตัวนางเองก็สวยมาแต่กำเนิด เมื่อยิ้มก็ยิ่งดูงดงามมากขึ้น เอ่ยปากพูดก็ดูมีเสน่ห์เย้ายวนใจ

“ไม่เป็นไร บ้านของข้ามีเชือกป่าน เจ้าจงนำเชื่อป่านมาผูกแล้วเดินลากอยู่ด้านหน้า ข้าก็รู้สึกมีความสุขเช่นกัน”

ฉู่หลิงเซวียนตกตะลึงในทันที ผูกเชือกป่านแล้วลาก นี่เห็นนางเป็นอะไรกัน ?

หลังจากผ่านไปสิบห้านาที เซินเป่าเดินสาวเท้าสั้น ๆ ของเขาออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว ด้านหลังมีองครักษ์ที่แบกสัมภาระอยู่เดินตามมา ส่วนด้านข้างคือฉู่เชียนหลีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวม

เก้าอี้นวมมีองครักษ์สองคนแบกอยู่หน้าหลัง ส่วนด้านหน้ามีฉู่หลิงเซวียนคอยลากเชือกอยู่ด้วยร่างกายที่แข็งทื่อ

นั่งเก้าอี้นวมบนภูเขา หากตกลงไปจากภูเขาจนกระดูกแหลกเป็นชิ้น ๆ ก็คงจะโทษใครไม่ได้

เมื่อเห็นว่าหน้าผ่ายิ่งใกล้เข้ามาทุกที ๆ ฉู่หลิงเซวียนก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น แล้วแอบหันไปมองฉู่เชียนหลี

ฉู่เชียนหลีพิงอยู่บนเก้าอี้นวม นางใช้มือหนึ่งข้างยันหน้าผากเอาไว้พร้อมกับปิดตาทั้งสองข้าง ดูเหมือนจะนอนหลับไปแล้ว ส่วนเซินเป่าที่คอยเฝ้าดูแลอยู่ข้าง ๆ ก็เก็บดอกไม้ดอกเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล จึงวิ่งตรงไปเด็ดดอกมิอย่างร่าเริง โดยไม่ทันจะระวังทางด้านนี้

นางแอบส่งสายตาให้กับองครักษ์ที่อยู่โดยรอบ แล้วค่อยเปลี่ยนทิศทางเล็กน้อย เดินมุ่งหน้าตรงไปยังหน้าผา

องครักษ์รู้สึกประหม่า ไม่กล้าขัดต่อการตัดสินใจของฉู่หลิงเซวียน จึงทำได้เพียงได้แต่แอบภาวนะอยู่ในใจ

หน้าผาใกล้เข้ามาทุกที ๆ ฉู่เชียนหลียังคงไม่ลืมตาขึ้นมา

แววตาของฉู่หลิงเชวียนเปล่งประกายความโกรธแค้นออกมา นางผลักองครักษ์ที่อยู่ด้านหน้าสุด เพื่อให้ลากเก้าอี้นวมตกหน้าผาลงไปด้วยกันในทันที !

“เฮ้ย !”

องครักษ์ที่อยู่ด้านหลังไหวตัวทัน จึงล้มอยู่ตรงหน้าผา ใช้มือจับพื้นเอาไว้แน่นจึงไม่ได้ตกลงไป แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“คุณหนู ?”

ใบหน้าของฉู่หลิงเซวียนเต็มไปด้วยความสะใจ : “กล้าดูถูกบุตรีภรรยาหลวงตระกูลฉู่ ก็ต้องพบกับจุดจบที่ไม่เหลือซากอย่างเช่นในตอนนี้ !”

เซินเป่ารีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก : “ท่านแม่ !”

แววตาของฉู่หลิงเซวียนฉาบไปด้วยความเย็นชา เดินเข้าไปหาเซินเป่า คว้าคอเสื้อด้านหลังของเขา แล้วจับเขาโยนลงไปทันที

“ท่านแม่ !”

เซินเป่าไม่ได้ขัดขืน แววตาเต็มไปด้วยความกังวล : “ท่านแม่ เซินเป่ามาช่วยท่านแล้ว !”