ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 12

เซินเป่าไม่อาจระงับความสงสัยไว้ได้ จึงรีบวิ่งเข้าไปทันที เมื่อเห็นหน้าตาของผู้ชายอย่างชัดเจน ก็ยืนตัวแข็งที่อยู่กับที่ทันที หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็กระโดดกลับมาพร้อมยกมือขึ้นทาบอกแสดงท่าทีตกใจ

“ท่านแม่ ไม่น่าดูเอาเสียเลย !”

ฉู่เชียนหลีเดินตรงเข้าไปด้วยความงุนงง เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ความรู้สึกชื่นชมก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

ผมสีดำขลับของผู้ชายเปียกโชก ลอยสยายอยู่บนผิวน้ำ เผยให้เห็นไหล่และลำคอชัดเจนยิ่งขึ้น มุมด้านข้างของใบหน้างดงามมาก ถึงขนาดทำให้นางรู้สึกคุ้นตา

ในที่สุดก็เห็นใบหน้าตรง ฝีเท้าของฉู่เชียนหลีหยุดนิ่งในทันที มุมปากกระตุกอย่างอดไม่ได้ ในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่า อะไรที่เรียกว่าด้านหลังงดงามราวดอกไม้ ด้านหน้าอัปลักษณ์ราวกับยักษ์ !

แผ่นหลังของชายผู้นี้งดงามมาก แต่ใบหน้ากลับอัปลักษณ์

ซีกซ้ายของใบหน้ามีปานดำขนาดใหญ่ ส่วนซีกขวามีปานสีแดงอมม่วง

ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ เขาไม่เพียงขับไล่วิญญาณชั่วร้ายเท่านั้น แต่ยังคุมกำเนิดได้อีกด้วย !

รสนิยมด้านความงามของวิหคหิมะแปลกประหลาดเช่นนี้นี่เอง

เซินเป่าใช้มือหนึ่งดึงแขนเสื้อของฉู่เชียนหลีเอาไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งปิดตา : “ท่านแม่ ไม่น่าดูเอาเสียเลยใช่หรือไม่ ?”

ฉู่เชียนหลีกระแอมเบา ๆ แล้วพาเขาไปนั่งบนก้อนหินที่อยู่ข้าง ๆ : “นั่งนิ่ง ๆ แม่จะช่วยคน”

“ขอรับ”

ฉู่เชียนหลียื่นมือออกไปจับเสื้อของผู้ชาย ทันทีที่สัมผัสเข้ากับธารน้ำ ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

น้ำในธารน้ำหนาวเหน็บถึงกระดูกจนเกิดคาดจริง ๆ สัมผัสเพียงนิดเดียว แม้กระทั่งเลือดก็แทบจะถูกแช่แข็ง

นางรีบดึงคนขึ้นมา แล้ววางลงที่ริมฝั่งเพื่อตรวจชีพจร

ดูเหมือนชีพจรจะเต้นอย่างแผ่วเบา อวัยวะภายในอ่อนแรง ที่สำคัญก็คือเส้นเอ็นฉีกขาด เลือดไม่ไหลเวียน เช่นนี้ยังมีชีวิตอยู่ได้อีกหรือ ?

“ท่านแม่ เป็นอะไรไปขอรับ ?”

“ไม่ใช่ปัญหาใหญ่นัก”

ฉู่เชียนหลีหยิบเข็มทองเก้าเล่มออกมา แล้วฝังลงไปบนจุดตายของผู้ชายอย่างชำนาญ

หลายปีก่อนตอนที่อุ้มท้องเซินเป่า ถูกดูดพลังชีวิตอย่างต่อเนื่อง กินยาบำรุงก็ไม่อาจประคับประคองได้ นางจึงต้องอาศัยการฝังเข็มจุดตายของตนเองทุกวัน เพื่อกระตุ้นพลังชีวิตให้ช่วยดูแลรักษาร่างกายต่อไป ยังดีที่เมื่อครบสิบห้าเดือนเซินเป่าก็คลอดออกมา ถ้าหากช้าไปเพียงไม่กี่วัน ตอนนี้นางก็คงจะกลายเป็นร่างที่ไร้วิญญาณไปแล้ว

แต่ว่าโชคดีและโชคร้ายมักเป็นของคู่กัน นางพักฟื้นมาตลอดสามปี คิดไม่ถึงเลยว่าเส้นลมปราณพิเศษทั้งแปดในร่างกายของนางจะทำงานขึ้นเอง ซ้ำยังดูดซับพลังวิญญาณได้โดยไม่รู้ตัวอีกด้วย ทำให้นางยิ่งมีพลังในการปกป้องตนเองมากขึ้น

ขณะที่กำลังคิดเรื่อยเปื่อย จู่ ๆ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็ขยับตัว และกระอักเลือดออกมา จากนั้นจึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เฟิ่งเสวียนตู้เห็นฉู่เชียนหลีอย่างชัดเจน แววตาของเขาสั่นไหวทันที จากนั้นจึงยกมือขึ้นคว้าแขนของนางเอาไว้ :ใช่นางแน่ ! ดวงตาคู่นี้ เขาไม่มีทางจำคนผิดเด็ดขาด !

เดี๋ยวสิ จู่ ๆ ไฟแห่งกรรมในร่างกายของเขาก็ดับมอดลง ? ความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไปโดยสิ้น รู้สึกสบายไปทั้งตัวอย่างน่าประหลาด

คิดถึงครั้งก่อนหลังจากที่เขาสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระหลังจากนิพพาน เฟิ่งเสวียนตู้ก็รู้สึกใจสั่นทันที

ดังนั้นครั้งก่อนก็เป็นนางที่ช่วยตนเองเอาไว้ ?

ฉู่เชียนหลีลุกยืนขึ้น และอุ้มเซินเป่าขึ้นมา : “ลูกรัก ช่วยคนได้แล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

“ขอรับ ท่านแม่”

“เดี๋ยวก่อน !” เฟิ่งเสวียนตู้เพิ่งสังเกตเห็นเซิ่นเป่าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาขมวดคิ้วและจ้องมองไป : “เจ้า......ลูกชาย ?”

“เอ๊ะ มีอะไรหรือ ?”

เซินเป่ากอดคอฉู่เชียนหลิงอยู่ เขากะพริบตาดวงใหญ่แล้วหันมองไป เมื่อเห็นหน้าตาของอผู้ชายอย่างชัดเจน ก็รีบปิดตาลงอีกครั้ง

ฮือ หน้าตาของท่านอาผู้นี้ช่างยากที่จะทนมองได้จริง ๆ !

เฟิงเสวียนตู้เกิดความรู้สึกโกรธอย่างอธิบายไม่ถูกขึ้นมาในใจ : ผู้หญิงคนนี้ขืนใจตนเอง แล้วยังจะมีลูกกับคนอื่นอีกหรือ ?

“เจ้าช่วยข้าเอาไว้ ข้า......ข้าจะขอติดตามเจ้า !”