ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 13

ฮะ !

ฉู่เชียนหลีสูดหายใจเข้าอย่างคาดไม่ถึง แล้วหันมองเฟิ่งเสวียนตู้ : “เจ้าคงไม่ได้คิดจะพูดว่า จะตอบแทนบุญคุณที่ช่วยชีวิตด้วยการใช้ร่างกายเข้าแลกหรอกนะ ?”

เฟิ่งเสวียนสู่เห็นท่าทีประหลาดใจของนาง ก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาทันที : “แล้วจะทำไม ?”

เขาเป็นหัวหน้าเผ่าหงส์ผู้ยิ่งใหญ่ เป็นคนทั่วทั้งแผ่นดินชิงหวู่ต่างให้ความเคารพนับถือ หรือว่านางนึกรังเกียจ ?

ฉู่เชียนหลีหยิบเข็มทองออกมาอย่างสงบยิ่ง แล้วพูดด้วยท่าทีจริงจัง : “ข้าไม่ช่วยแล้ว จะเปลี่ยนเจ้ากลับไปอยู่ในสภาพเดิม เจ้าถือเสียว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นก็แล้วกัน”

เฟิ่งเสวียนตู้โกรธจนอกกระเพื่อม : “เจ้า......”

นางกำลังรังเกียจตนเองจริง ๆ !

“น้องชาย วางใจเถอะ ครู่เดียวเท่านั้น”

“ข้าล้อเล่นน่ะ !”

“หืม ? ไม่เอาตัวเข้าแลกแล้วหรือ ?”

“......ไม่ !”

“เฮ้อ” ฉู่เชียนหลีถอนหายใจ “เช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว น้องชาย ต่อไปเรื่องเนรคุณเช่นนี้ ห้ามทำอีกเด็ดขาด เช่นนั้นพวกเราขอตัวก่อน”

เฟิ่งเสวียนตู้มองดูฉู่เชียนหลีอุ้มเด็กเดินออกไปด้านนอก ก็รีบลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้า และวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉู่เชียนหลีหยิบเข็มทองออกมาอีกครั้ง : “เจ้าคิดจะทำอะไร ?”

“ข้า......ข้าเองก็จะออกจากหุบเขาเหมือนกัน อีกทั้ง อาการป่วยของข้าไม่มีทางรักษาให้หายขาด กำเริบขึ้นได้ตลอดเวลา จึงอยากให้ท่านช่วยรักษา”

คิดไม่ถึงเลยว่า ตี้จวินหงส์ผู้สูงศักดิ์อย่างเขา กลับถูกรังเกียจเช่นนี้ !

ตอนนี้ไม่ใช่เพราะไฟแห่งกรรมจากการถูกขืนใจ จึงทำลายรูปลักษณ์ของเขาเช่นนี้หรือ ?

ตอนนั้น ตอนที่เขายังคงหน้าตาหล่อเหลา ทำไมผู้หญิงคนนี้จึงโผเข้าหา ? ตอนนี้กลับเรียกเขาว่าน้องชายไม่ขาดปาก นึกถึงในตอนนั้นที่นางขืนใจเขา ยังเรียกเขาว่าพี่ชายเสียด้วยซ้ำ !

มองคนแค่ภายนอกจริง ๆ !

“รักษา ?” ฉู่เชียนหลีเหลือบมองเฟิ่งเสวียนตู้ที่อยู่ในสภาพย่ำแย่ ก็เอ่ยปากพูดว่า : “ให้ข้ารักษาราคาไม่ถูกเลยนะ”

“ข้า......ตระกูลของข้าเป็นตระกูลท่ร่ำรวยที่สุดในตงเสวียน มีเงินทองให้ใช้ไม่อั้น”

ฉู่เชียนหลีตาลุกวาว แววตาที่เป็นประกายของนางสั่นไหว : “เช่นนั้นตระกูลของเจ้าคงมีความเป็นอยู่ที่ดีมากสินะ ?”

“แน่นอน”

“ได้พบกันถือเป็นพรหมลิขิต แน่นอนว่าหากข้าช่วยคนแล้วก็ต้องช่วยจนถึงที่สุด เพื่อเป็นการตอบแทน เจ้าควรจะดูแลผู้มีพระคุณเป็นอย่างดีใช่หรือไม่ ?” รอยยิ้มของฉู่เชียนหลียิ่งดูงดงามขึ้นเรื่อย ๆ

“ก็ไม่เลว” เฟิ่งเสวียนตู้ตกอยู่ในภวังค์เล็กน้อย

ห้าปีก่อน ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผล ใบหน้าก็ไม่ต่างกับตนเองในตอนนี้เท่าไรนัก คิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อกำจัดบาดแผลกับปานออกไปแล้ว นางจะงดงามเช่นนี้

“เช่นนั้นก็ดี”

เงินไม่ใช่ทุกอย่าง แต่หากไม่มีเงินก็ทำสิ่งใดไม่ได้สักอย่าง

เวลามองเขา เฟิ่งเสวียนตู้ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกใจอ่อน และมีความรู้สึกอยากเข้าใกล้เขาขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องเกรงใจ”

ปลาเงินในธารน้ำมีขนาดเพียงครึ่งฝ่ามือของผู้ใหญ่เท่านั้น และมีลำตัวที่โปร่งแสง

เซินเป่าปล่อยให้เปลวไฟลุกโชน จากนั้นจึงหาแผ่นหินที่มีความคมหนึ่งก้อน นำมาล้างให้สะอาดแล้วใช้ขอดเกล็ดปลา ท่าทางของเขาดูชำนาญมาก เมื่อเห็นก็รู้ได้ทันทีว่าทำเรื่องเช่นนี้อยู่บ่อย ๆ

“เจ้า......ในบ้านเจ้าเป็นคนทำอาหารหรือ ?”

“ใช่แล้ว เซินเป่าคือชายชาตรีภายในบ้าน จะต้องดูแลท่านแม่ให้ดี”

“แล้วพ่อของเจ้าล่ะ ?” เฟิ่งเสวียนตู้ถามคำถามที่เป็นกังวลอย่างบอกไม่ถูกออกไป

“ข้าไม่มีพ่อ” เซินเป่าส่ายหัว

เฟิ่งเสวียนตู้ขมวดคิ้ว และรู้สึกโมโหอย่างไร้สาเหตุขึ้นมา : “ที่แท้ก็มีคนไร้หัวใจทอดทิ้งพวกเขาสองแม่ลูกนี่เอง ?

เซินเป่าหักกิ่งไม้สด ลอกเปลือกไม้ออกจนสะอาด แล้วเสียบเข้าไปที่ปลาเงิน แล้วค่อย ๆ ย่างอย่างปราณีต

เฟิ่งเสวียนตู้นั่งลงข้างกองไฟ ผ่านไปสักพักก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง : “พ่อของเจ้าไม่ใช่คนดี ไม่ต้องไปสนใจ”

“เอ๊ะ ?” เซินเป่าหันมองที่แก้มของเหิ่งเสวียนตู้ แล้วกะพริบตาด้วยความฉงน “เจ้าอาขี้เหร่ ท่านสบายใจก็ดีแล้ว”

เขาเป็นปีศาจโสมคน เดิมทีก็ไม่มีพ่ออยู่แล้ว ? แต่ว่า เรื่องนี้จะพูดออกไปไม่ได้

เฟิ่งเสวียนตู้ : “......”