ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 14

ไม่นานนัก กลิ่นหอมของปลาย่างก็ลอยมา ฉู่เชียนหลีค่อย ๆ ขยับจมูก แล้วลืมตาที่ขมุกขมัวขึ้น

“ท่านแม่ ท่านตื่นได้เวลาพอดี ปลาย่างเสร็จแล้ว รีบมากินเร็วเข้า” เซินเป่าหันกลับไป

“รู้แล้ว”

ฉู่เชียนหลีบิดขี้เกียจ แขนเสื้อของนางหล่นลงมา เผยให้เห็นข้อมือและแขนที่ขาวนวลดุจหยก สีสันของกำไลหยดเลือดหงส์งดงามมาก ครึ่งหนึ่งเป็นสีขาวสว่าง อีกครึ่งเป็นสีแดงสดใส เผยให้เห็นถึงความงามอันน่าตื่นตาตื่นใจ

เฟิงเสวียนตู้กลับยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม สายตาจับจ้องอยู่ที่ข้อมือของนาง และรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง : กำไลหยกเลิอดหงส์ เป็นสมบัติล้ำค่าที่สูญหายไปจากเผ่าหงส์เป็นเวลาหลายร้อยปี ทำไมจึงปรากฏอยู่บนมือของนางได้ ?

เดี๋ยวสิ กำไลหยกเลือดหงส์ หินน้ำลายหงส์ ลูก......

เฟิ่งเสวียนตู้ค่อย ๆ หันมองเซินเป่า ที่กำลังประคองฉู่เชียนหลีให้นั่งลง ปรากฏความรู้สึกเหลือเชื่อขึ้นในแววตา

“เซินเป่า เจ้าอายุเท่าไหร่แล้ว ?”

“ข้าสามขวบครึ่งแล้ว ทำไมหรือเจ้าอาขี้เหร่ ?”

สามขวบครึ่ง ตั้งท้องสิบห้าเดือน เมื่อคำนวณเวลาดูแล้ว ตรงกันพอดี !

แต่ว่า ผู้หญิงธรรมดา ๆ จะสามารถตั้งครรภ์บุตรของหงส์ได้จริงหรือ ?

เฟิ่งเสวียนตู้ค่อย ๆ ยื่นมือออกไป ลองสัมผัสตรงหว่างคิ้วของเซินเป่าดู : เซินเป่าคือลูกของเขาใช่หรือไม่ ?

ตอนที่ปลายนิ้วของเขากำลังจะสัมผัสถูกเซินเป่า จู่ ๆ ก็มีเข็มเงินเล่มหนึ่งพุ่งเข้ามา และปักลงบนข้อมือของเขา ทำให้เขายืนนิ่งอยู่กับที่

“เจ้าขี้เหร่ เจ้าคิดจะทำอะไร ?”

ฉู่เชียนหลีหันมองด้วยแววตาเกียจคร้าน ดวงตาที่เป็นประกายเต็มไปด้วยความเย็นชา

“บนหัวของเซินเป่ามีเหงื่อ ข้าต้องการช่วยเช็ดให้เขา”

เมื่อสบตากับฉู่เชียนหลี ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเฟิ่งเสวียนตูจึงรู้สึกใจสั่น

หากเซินเป่าเป็นลูกของเขาจริง เช่นนั้น นางตัวคนเดียวสามารถผ่านเรื่องทั้งหมดมาได้อย่างไร ? จำต้องทนกับความลำบากมากเพียงใด ?

“อ้อ” ฉู่เชียนหลีดึงเข็มเงินกลับ “เซินเป่า หากมีคนคิดร้ายกับเจ้า ให้รีบทุบให้ตายโดยไม่ต้องเกรงใจ แม่จะเป็นคนขุดหลุมฝังให้เอง”

“ขอรับ เซินเป่าจะจดจำเอาไว้ ท่านแม่กินปลาเถอะขอรับ”

“อืม”

ยังดีที่เมื่อครู่ ผู้ชายที่ชื่อเจ้าขี้เหบ่ผู้นี้ไม่มีเจตนาร้าย มิเช่นนั้น ที่นางซัดออกไปคงจะเป็นเข็มพิษ

เฟิ่งเสวียนตู้ทำได้เพียงพยายามระงับความตื่นเต้นเป็นการชั่วคราว แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นไปหาผลไม้ให้สองแม่ลูก ก่อนที่จะแน่ใจในฐานะของเซินเป่า เขาก็ยิ่งไม่อาจจากไปไหนได้

หลังจากกินปลาเงินจากธารน้ำเยือกไปสองตัว ในที่สุดฉู่เชียนหลีก็สามารถฟื้นฟูสติขึ้นมาได้ แม้กระทั่งแววตาก็ดูสดใสขึ้น : “ปลาเงินนี่ไม่เลวเลย”

เซินเป่าลูบท้อง แสดงสีหน้าพึงพอใจ : “ใช่ขอรับ”

“วางใจเถอะ ไม่ต้องกังวลว่าตนเองจะเดินจนหมดแรง มีข้าอยู่ ปลอดภัยแน่นอน”

“เจ้า......”

“ทำไม ? ให้เจ้าแบกผู้มีพระคุณแค่นี้ก็ไม่ยินดีอย่างนั้นหรือ ?”

“......เปล่า”

“เช่นนั้นก็ตกลงตามนี้”

ฉู่เชียนหลีพูดจบ ก็เดินเข้าไปที่ด้านหลังเฟิ่งเสวยีนตู้ แล้วกระโดดขึ้นไปทันที ใช้แขนโอบรอบคอเอาไว้ เท้าทั้งสองข้างคล้อเอวเอาไว้ และยังมื่มที่จะเอ่ยปากเร่ง

“ออกเดินทาง !”

สัมผัสอันอบอุ่นส่งผ่านมาจากด้านหลัง เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกสั่นไหวในใจ และยื่นมือไปประคองด้านหลังของฉู่เชียนหลีตามสัญชาตญาณ

จากนั้น ก็รู้สึกโกรธเคืองขึ้นในใจ

ในฐานะที่เป็นผู้หญิง คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งแรกที่รู้จักกับผู้ชายกลับทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมถึงเพียงนี้ นางทำเช่นนี้ได้อย่างไร ?

เซินเป่าเดินไปรอบ ๆ ฉู่เชียนหลี แล้วพยักหน้าอย่างพึงพอใจ : “ท่านแม่ เจ้าอาขี้เหร่แบกท่านเช่นนี้ช่างดูเหมาะสมจริง ๆ ออกเดินทางได้ !”

ผู้ใหญ่สองเด็กหนึ่งเดินผ่านพระอาทิตย์ตก มุ่งหน้าไปยังทางออกของเขาไร้เงา