ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 15

ครึ่งเดือนต่อมา จวนเฉิงเสี้ยง เมืองหลวง

ฉู่หลิงเซวียนมองดูรอยแผลเป็นบนแก้ม แล้วโยมครีมลบรอยแผลเป็นลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด

“ท่านแม่ ข้าจะต้องมีรอยแผลเป็นติดตัวไปตลอดเช่นนี้หรือ ?”

ด้านข้างของฉู่หลิงเซวียน มีหญิงชราเกล้ามวยสูง สวมเครื่องประดับศีรษะแกะสลักค้างคาวทองคำนั่งอยู่ ใบหน้าของนางได้รับการบำรุงเป็นอย่างดี ผิวของนางละเอียดอ่อน หน้าตางดงาม มีท่าทีที่สูงสง่า นางก็คือนางอู๋ ภรรยาหลวงคนใหม่จวนเฉิงเสี้ยง

“เด็กโง่ เจ้าอุตส่าห์เดินทางเข้าไปในเขาไร้เงาอย่างยากลำบาก เพื่อตามหาโสมเสวียนม่วงจนเจอ ช่วยเหลือชีวิตขององค์ชายสามเอาไว้ได้ รอยแผลเป็นบนใบหน้าคือหลักฐานการอุทิศตนต่อราชวงศ์ของเจ้า ต่อให้อยากลบมันออก ก็ต้องรอให้องค์ชายสามเดินทางมาสู่ขอเจ้าเสียก่อน”

ฉู่หลิงเซวียนรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย : “ท่านแม่พูดถูก องค์ชายสามถอนพิษได้แล้ว ก็ให้สัญญากับข้าว่า ภายในสองวันนี้จะกำหนดวันแต่งงานขึ้น ฉีเฟย(สนมยศเฟย ชื่อว่าฉี)พระมารดาของพระองค์ทรงเห็นชอบแล้ว”

“เช่นนี้ก็ถูกต้องแล้ว เจ้าจงเฝ้ารองานแต่งอย่างยิ่งใหญ่เถอะ” นางอู๋ยิ้มอย่างพึงพอใจ

ตอนนี้เอง มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากท้องฟ้า

“ยายปีศาจไร้ยางอาย คืนโสมของข้ามาเดี๋ยวนี้ !”

เสียงนี้เป็นน้ำเสียงของเด็กน้อย แต่ดังอยู่เหนือจวนเฉิงเสี้ยงไม่หยุด อีกทั้งยังก้องกังวานเป็นพิเศษอีกด้วย

รอยยิ้มของฉู่หลิงเซวียนแข็งทื่อในทันที นางจับมือของอู๋ชื่อที่อยู่ข้าง ๆ แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

“ท่านแม่ มารสาวกับมารเด็กนั่นตามมาหาถึงที่แล้ว !”

ถึงแม้จะไม่สามารถหาโสมเสวียนม่วงในกระเป๋าของฉู่เชียนหลีจนเจอได้ แต่ที่ถูกฉู่เชียนหลีกัดไปครึ่งหนึ่งนั้น กลับเก็บมาได้ ถึงแม้จะเคยผ่านการต้มมาแล้วครั้งหนึ่ง ทำให้ฤทธิ์ยาหายไปเล็กน้อย แต่เมื่อใช้ในปริมาณที่มากสักหน่อย ก็สามารถรักษาชีวิตขององค์ชายสามไว้ได้สำเร็จ

หลังจากที่นางกลับมาถึงเมืองหลวง ย่อมไม่มีทางเล่าประสบการณ์น่าอายที่พบเจอในเขาให้คนภายนอกล่วงรู้ได้ ทำเพียงเน้นย้ำว่านางตามหาโสมเสวียนม่วงมาด้วยความยากลำบาก ซ้ำยังเจอพวกนักฆ่าดักปล้นนางกลางหุบเขา รอยบาดแผลบนร่างกายและใบหน้าของนาง ได้มาจากการปกป้องโสมเสวียนม่วงเอาไว้ ด้วยเหตุนี้จึงได้รับคำชมอย่างล้นหลาม

“อะไรนะ ?” อู่ชื่อเองก็มีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นเช่นกัน “เจ้าบอกว่าสองคนนั่นหล่นลงไปก้นเหวจนกระดูกแหลกแล้วมิใช่หรือ ?”

“ตกจากหน้าผาที่สูงกว่าสามสิบเมตรเช่นนั้น หากเป็นคนธรรมดาใครจะมีชีวิตรอดกัน ? ข้าย่อมคิดว่าพวกเขาคงต้องตายแน่นอน”

“มัวพูดเรื่องพวกนี้ไร้ประโยชน์ รีบควบคุมสองคนนั่นให้ได้เสียก่อน เจ้ากำลังจะแต่งเข้าจวนองค์ชายสามแล้ว จะให้เกิดเรื่องไม่คาดฝันเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด”

“เจ้าค่ะ”

บริเวณโดยรอบจวนเฉิงเสี้ยงคึกคัก มีประชาชนเข้ามายืนมุงดูกันมากมายจนเต็มท้องถนน

“บนท้องฟ้านั่นคือวิหคหรือ ?”

ผู้หญิงคนนี้ อย่าเรียกว่าประมาทเลย เรียกว่าไร้หัวใจถึงจะถูก !

ประตูใหญ่เปิดออก มีเสียงดังออกมาจากด้านใน ฉู่เชียนหลีค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ตรงประตูของจวนเฉิงเสี้ยง นางอู๋แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหรา ใบหน้าเคร่งขรึม ด้านข้างรายล้อมไปด้วยแม่นมและหญิงรับใช้ที่ดูน่านับถือ

นางอู๋ขมวดคิ้ว แต่กลับไม่พูดออกมาตรง ๆ กลับหันไปถามกับแม่นมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

“ใครมาส่งเสียงเอะอะโวยวายหน้าจวนเฉิงเสี้ยงกัน ?”

บนท้องฟ้า เซินเป่าเห็นว่าในบรรดาคนเหล่านั้นไม่มีฉู่หลิงเซวียน ก็ยังคงตะโกนเสียงดังต่อไป โทรโข่งทองคำที่ถืออยู่ในมือ ส่องแสงประกายเจิดจ้าออกมา

“ยายปีศาจขโมยโสม ไร้ยางอายสิ้นดี ! ขโมยโสมคนของข้า หน้าไม่อายจริง ๆ !”

ภายในห้อง ฉู่หลิงเซวียนกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ รู้สึกเจ็บปวดตรงรอยแผลเป็นบนใบหน้า แต่มารดาแท้ ๆ ของนางกลับไม่ยอมให้นางออกหน้า จึงได้แต่เฝ้ารออย่างเงียบ ๆ

“นังแพศยา ! ตกมาอยู่ในมือของข้าเมื่อไหร่ รอดูก็แล้วกันว่าข้าจะลงโทษพวกเจ้าเช่นไร !”