ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 16

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเซินเป่า นางอู๋ก็หันมองรถม้าที่จอดอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด โบกมือให้แม่นมที่เอ่ยตอบเมื่อครู่ถอยหลังไป แล้วเอ่ยปากขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ไม่ทราบว่าท่านมีเหตุผลใด จึงให้เด็กคนหนึ่งมาก่อความวุ่นวายที่จวนเฉิงเสี้ยงของเราเช่นนี้ ? ซ่อนหัวแต่โผล่หางออกมาเช่นนี้ ดูไม่เหมือนสุภาพชนเอาเสียเลย”

นางอู๋พูดจบ รถม้าก็ยังคงเงียบสนิท นางเองก็ไม่แสดงท่าทีโมโห แต่กลับพูดขึ้นต่อ

“ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ต้องการเปิดเผยใบหน้า จวนเฉิงเสี้ยงของเราไม่เคยรังแกผู้บริสุทธิ์มาก่อน ถึงแม้ท่านจะเป็นคนสั่งให้เด็กมาก่อความวุ่นวายที่นี่ แต่ข้าก็ไม่อาจทนดูเขาลอยไปมาอยู่บนฟ้าด้วยความอันตรายเช่นนี้ ทหาร ยิงวิหคหิมะให้ตาย ช่วยเหลือเด็กคนนั้นลงมา”

“ขอรับ”

องครักษ์รีบหยิบธนูขึ้นมาทันที แล้วเล็งเป้าไปยังวิหคสีขาวที่บินวนอยู่บนท้องฟ้า

เซินเป่ารีบตบเจ้าขาวทันที เพื่อให้มันบินสูงขึ้นอีกหน่อย

“ยายปีศาจขโมยโสม รวมหัวกัน ฆ่าคนปิดปาก ไร้คุณธรรมสิ้นดี !”

ใบหน้าของนางอู๋หมองคล้ำลง ตอนนี้มีผู้คนมามุงดูเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ รอบข้างมีข้าราชการในจวนจำนวนไม่น้อยมาร่วมเฝ้าดูเหตุการณ์ด้วย

“ช่วยเด็กเร็วเข้า !”

“ขอรับ”

องครักษ์ยิงลูกศรออกไป ลูกศรขนนกพุ่งทะลุอากาศ ตรงเข้าไปหาวิหคหิมะ

วินาทีถัดมา จู่ ๆ ผ้าม่านของรถม้าขยับ มีดาบยาวลอยออกมา คมดาบเฉือนแก้มของนางอู๋ไป แล้วพุ่งเข้าตัดลูกศรจนหัก !

นางอู๋ใบหน้าซีดเผือด และถอยร่นไปสองก้าวทันที เส้นผมตรงข้างจอนหนึ่งช่อร่วงหล่นลงบนพื้น

ถ้าหากขยับเพียงนิดเดียว ดาบยาวเล่มนั้นก็คงฟันเข้าที่หน้าของนาง !

ผ้าม่านของรถม้าขยับอีกครั้ง มีผู้ชายร่างสูงโปร่งสวมชุดสีดำเดินลงมา เสื้อผ้าของเขาดูงดงามและสุภาพ บนใบหน้าสวมใส่หน้ากากสีเงินอันงดงามเอาไว้ เผยให้เห็นเพียงดวงตาหงส์ที่เฉียบคมเท่านั้น ทั่วทั้งร่างกายดูมีรัศมีที่ไม่อาจจับต้องได้

นางอู๋รู้สึกตกใจ : ถึงแม้ไม่เคยพบคนผู้นี้มาก่อน แต่เห็นเพียงแวบเดียว ก็สามารถมองออกจากท่าทางของเขาได้ว่า คนผู้นี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน

ผู้ชายลงจากรถม้า แต่กลับหันหลังกลับไปเปิดผ้าม่าน แล้วตั้งท่ารอรับคน

วินาทีต่อมา มือเรียวยาวปรากฏขึ้น ข้อมืออ่อนโยนดุจหิมะ นิ้วมือเรียวยาวและขาวนวลเนียน บนกระดูกข้อมือที่โค้งมนสวยงาม มีกำไลหยกเลือดหงส์อันงดงามแกว่งไปมาเล็กน้อย