ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 17

หัวใจที่เต้นระส่ำค่อย ๆ เต้นช้าลง อารมณ์ของร่างเดิมค่อย ๆ สงบลง

ในที่สุดฉู่เชียนหลีก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก เงยหน้าขึ้นมองเซินเป่าที่อยู่กลางอากาศ แล้วโบกมือเรียกเขา

เซินเป่ารีบสั่งให้เจ้าขาวบินลงไปด้านล่างทันที ตอนที่อยู่ห่างจากพื้นดินไม่ไกลนัก ก็กระโดดลงมาเช่นเคย

ฉู่เชียนหลีกำลังจะยื่นมือออกไปรับ แต่ผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านข้างกลับรวดเร็วกว่านาง เขาวิ่งเข้ารับเซินเป่าไว้ในอ้อมแขน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง : “จะเล่นซนเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด”

เซินเป่าแลบลิ้นใส่เฟิงเสวียนตู้ แล้วรีบกระโดดลงวิ่งไปหาฉู่เชียนหลีทันที พลางเรียกอย่างออดอ้อนว่า : “ท่านแม่ !”

ฮะ !

ไม่รู้มีสักกี่คนที่ยืนอยู่โดยรอบ ที่ถอนหายใจออกมาด้วยความเสียดาย

หญิงงามที่ไม่มีใครเทียบได้เช่นนี้ กลับเป็นแม่คนแล้วหรือนี่ ?

เฟิ่งเสวียนตู้สังเกตเห็นทีท่าของคนที่อยู่โดยรอบ ก็แสดงสีหน้าบูดบึ้งออกมาทันที ในใจเกิดความรู้สึกโมโหอย่างไร้เหตุผล

เขารีบเดินกลับไปที่เดิม แต่ฉู่เชียนหลีกลับจูงเซินเป่า และไม่เอนตัวเข้าไปหาเขาอย่างเช่นก่อนหน้าอีก ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจเป็นอย่างยิ่ง

ฉู่เชียนหลีหันมองนางอู๋ : “ฮูหยินเฉิงเสี้ยง รบกวนท่านช่วยเรียกหัวขโมยที่ขโมยโสมเสวียนม่วงออกมาหน่อยได้หรือไม่ ?”

นางอู๋ทำสีหน้าเคร่งขรึม : “แม่นางผู้นี้ จวนเฉิงเสี้ยงของเราไม่เคยมีความแค้นกับเจ้า เจ้าได้รับคำสั่งจากใคร ให้มาทำลายชื่อเสียงเช่นนี้ ?”

“โสมเสวียนม่วงสูญพันธุ์ไปแล้ว ตอนนี้แม้กระทั่งรากเดียวก็หาได้ยากยิ่ง ฉู่หลิงเซวียนขโฒยโสมเสวียนม่วงของข้า แต่กลับป่าวประกาศว่าได้มาจากเขาไร้เงา ในฐานะที่ท่านเป็นแม่ ยังช่วยปกปิดความผิดอยู่เช่นนี้ จวนเฉิงเสี้ยงเป็นที่ปลุกปั้นคนหน้าด้านโดยเฉพาะอย่างนั้นหรือ ?”

“เหลวไหลทั้งนั้น ! ลูกสาวของข้าหาโสมเสวียนม่วงมาจากเขาไร้เงาอย่างยากลำบาก เจ้าไม่แจ้งชื่อแซ่ ไม่บอกที่มาที่ไป จู่ ๆ ก็มากล่าวหาว่านางเป็นขโมย มีหลักฐานอะไรหรือไม่ ?”

“เช่นนั้นท่านบอกมาซิว่าที่ฉู่หลิงเซวียนได้โสมสีม่วงมาจากเขาไร้เงา ใครเป็นพยานได้บ้าง ?”

“องครักษ์ที่ขึ้นเขาไปกับนางสามารถเป็นพยานให้ได้”

“เช่นนั้นก็จงเรียกองครักษ์เหล่านั้นออกมา พวกเราจะได้มายืนยันกันต่อหน้า”

“เหอะ” นางอู๋หันมองฉู่เชียนหลี แล้วหัวเราะเยาะออกมา “แม่นาง ในฐานะที่ข้าเป็นฮูหยินของจวนเฉิงเสี้ยง ยอมออกมาเจรจากับเจ้าเช่นนี้ เพราะไม่ต้องการให้เจ้าสร้างความสับสนให้ผู้คน ทำลายชื่อเสียงของจวนเฉิงเสี้ยง เจ้าคิดว่าที่นี่คือที่ไหนกัน ? เจ้ามายืนกล่าวหาอยู่ที่นี่โดยไร้หลักฐาน แล้วจวนเฉิงเสี้ยงของเราต้องให้ความร่วมมือกับเจ้าด้วยอย่างนั้นหรือ ?”

“เกรงว่าฮูหยินคงยังไม่รู้ ข้ารู้ทักษะการแพทย์อยู่บ้าง ดังนั้นจึงได้ทิ้งของบางอย่างเอาไว้ บนร่างกายของโจรที่ขโมยของของข้าในวันนั้น”

อู๋ซินเคยได้ยินฉู่หลิงเสวียนเล่าให้ฟังเกี่ยวกับวิธีการของผู้หญิงคนนี้ เมื่อได้ยินจึงรู้สึกตกใจอย่างยิ่ง

“เจ้าเลิกพูดจาให้ผู้อื่นตื่นตระหนกเสียที ที่นี่คือจวนเฉิงเสี้ยงอันสูงส่ง เจ้าใส่ร้ายขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในราชสำนัก ถือว่ามีความผิด หากมีอะไรจงไปคุยกันในศาล ทหาร จับตัวผู้หญิงคนนี้เอาไว้ แล้วส่งให้จวนชุ่นเทียน

“กรี๊ด !”

เกิดความโกลาหลขึ้นในจวนเฉิงเสี้ยงทันที ฉู่เชียนหลีเหลือบมองอย่างเกียจคร้าน แล้วเอนตัวเข้าไปหาเฟิ่งเสวียนตู้ แล้วใช้ศอกแตะแขนของเขาเบา ๆ

ความรู้สึกหงุดหงิดใจของเฟิ่งเสวียนตู้จางหายไปทันที ค่อย ๆ ปล่อยไหล่ลงมา ให้นางพิงได้สะดวก แต่รออยู่พักใหญ่ อีกฝ่ายก็ยังขยับเสียที

“เป็นอะไรไป ?”

“ให้คนของเจ้าไปเรียกองค์ชายสามออกมา เกิดเรื่องสนุกเช่นนี้ขึ้น จะขาดเขาไปได้อย่างไร ?”

“ข้ามีลูกน้องเสียที่ไหนกัน......” เฟิ่งเสวียนตู้หันมองฝูงชนที่อยู่รอบ ๆ แววตาหมองหม่นลงเล็กน้อย : ลูกน้องของเขาแอบซ่อนตัวมิดชิดเช่นนี้ แต่กลับถูกสังเกตเห็นเข้าเสียแล้วหรือ ?”

“น้อย ๆ หน่อย คนที่มุงดูอยู่พวกนี้ ครึ่งหนึ่งกำลังสังเกตสีหน้าของเจ้าอยู่”

เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกหดหู่ : “รู้แล้ว”

นางอู๋โกรธจนหน้าเขียว : “แม่นาง เจ้าช่างไร้มารยาทนัก เช่นนั้นตวนเฉิงเสี้ยงของเราก็จะไม่เกรงใจแล้ว รีบจับตัวนางเร็วเข้า !”

“ขอรับ !”