ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 18

องครักษ์กรูกันเข้าไป ล้อมพวกของฉู่เชียนหลีเอาไว้

เฟิ่งเสวียนตู้เข้าไปขวางด้านหน้าของฉู่เชียนหลีกับเซินเป่าโดยสัญชาตญาณ ร่างกายควบแน่นไปด้วยความหนาวเหน็บ

ฉู่เชียนหลีอุ้มเซินเป่าขึ้นมา แล้วกระโดดขึ้นวางเขาลงบนหลังคารถม้า จากนั้นก็หยิบแส้ที่เอวออกมา

นางอยู่นึ่งเหมือนปลาเค็มมาสองปีแล้ว แต่ก่อนที่จะเป็นปลาเค็ม ใครบ้างที่ไม่เคยเป็นฉลามใต้ทะเลลึกมาก่อน ?

“เผียะ !”

แส้ยาวดูมีชีวิตชีวาราบกับงู พันรอบตัวขององครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าสุด แล้วเหวี่ยงไปที่อู๋ชื่อซึ่งยืนอยู่ตรงประตูจวนเฉิงเสี้ยง

“โอ๊ย !”

นางอู๋ถูกกระแทกเข้าอย่างจัง และร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวดทันที ทุกคนในจวนเฉิงเสี้ยงยิ่งโกลาหลมากขึ้นเรื่อย ๆ

เซินเป่ามองดูด้วยดวงตาเป็นประกาย และกระโดดอยู่บนหลังคารถเพื่อให้กำลังใจท่านแม่ : “ท่านแม่เก่งมาก ! ท่านแม่ยอดเยี่ยมที่สุด !”

แส้ยาวของฉู่เชียนหลีดุดันราวกับเสือ พุ่งเข้าใส่ทั่วทุกที่ องครักษ์ถูกเฆี่ยนจนล้มลงกับพื้นจนหมด เมื่อได้ยินเสียงกู้ร้องให้กำลังใจของลูกชาย นางก็หันกลับไปยิ้ม ทันทีที่สะบัดแส้ในมือ องครักษ์สองคนก็ล้มลง นอนตัวงอเข้าหากันเป็นรูปหัวใจอยู่บนพื้น

เซินเป่าตื่นเต้นจนแก้มแดงก่ำ บิดก้นแล้วส่งจูบ : “ท่านแม่ จุ๊บ ๆ !”

“ว้าก !”

เจ้าขาววิหคหิมะส่งเสียงร้อง และบินขึ้นสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง ใช้กรงเล็บถือกล่องใบหนึ่งเอาไว้

“ท่านแม่ เจ้าขาวหาโสมเสวียนม่วงเจอแล้ว !”

ฉู่เชียนหลียิ้มมุมปาก ดวงตาเป็นประกายของนางส่องแสงระยิบระยับ : “เจ้าขาว เยี่ยมจริง ๆ ! กลับไปจะให้เจ้ากินไก่ตุ๋นโสมเสวียนม่วง !”

เซินเป่ารีบหยิบโทรโข่งทองคำขึ้นมาแล้วแปลภาษา เจ้าขาวบินวนอยู่เหนือท้องฟ้าหนึ่งรอบ จากนั้นจึงโยนกล่องหยกลงมาด้วยความยินดี

นางอู๋ลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบาก เมื่อเห็นภาพนี้ก็โกรธจนตาแทบถลนออกมา

“มารสาว คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าสั่งให้สัตว์เดรัจฉานเข้ามาขโมยโสมเสวียนม่วงในจวนเฉิงเสี้ยง ? ส่งข่าวไปยังจวนชุ่นเทียนและสำนักจิ่วว่ามีโจรอาละวาดอยู่กลางเมืองหลวง ให้พวกเขาส่งกำลังทหารมาช่วย !”

“ขอรับ !”

ฉู่เชียนหลีสะบัดแส้ยาวออกไป แล้วดึงกล่องหยกมาไว้ในมือ เปิดออกดู และแสยะยิ้มออกมา

เมื่อรู้ว่าหากความแค้นของร่างเดิมไม่จบสิ้นลง จะต้องกระทบต่อการใช้ชีวิตหลังเกษียณของตนเป็นแน่ นางจึงเริ่มวางแผนการ ตอนที่กัดโสมเสวียนม่วงต้นนี้ครึ่งหนึ่งเป็นเพราะใจลอย แต่ที่โยนลงบนพื้นนั้นเป็นเรื่องจงใจ

ฉู่หลิงเซวียนซึ่งเป็นคุณหนูที่ถูกตามใจจนเติบโตมาในจวนเฉิงเสี้ยง ถึงขนาดยอมเข้าไปในภูเขาเช่นนี้ แสดงว่านางต้องการโสมเสวียนม่วงนี้อย่างยิ่งยวด ต่อให้โสมเสวียนม่วงต้นนี้จะมีรอยตำหนิ ขอเพียงแค่มีโอกาสได้ครอบครอง นางก็ไม่มีทางยอมปล่อยไปเด็ดขาด

หากยังโวยวายอีกนางจะซัดผงยาเข้าไป รับรองว่าหยุนชิงกุยผู้นั้นจะต้องอัปลักษณ์ยิ่งกว่าเจ้าขี้เหร่แน่นอน !

หยุนชิงกุยเพิ่งจะยืนอย่างมั่นคง ก็รู้สึกได้ว่ามีสายตาที่ดูเหมือนจะทรงพลัง กำลังจ้องมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้เขารู้สึกใจสั่นเล็กน้อย

เขาเงยหน้ามองไป ก็สบตาเข้ากับดวงตาของฉู่เชียนหลีที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม และอดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าปกคลุมใบหน้าด้วยผ้าโปร่ง จึงยากที่จะมองเห็นใบหน้าแท้จริงได้อย่างชัดเจน แต่คิ้วและดวงตาที่เผยออกมาช่างงดงามอย่างน่าประหลาดใจ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น เป็นประกายแวววาว มีแสงเจิดจรัส แฝงไปด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น เพียงแค่มองมาก็แทบจะหยุดหายใจ

“แม่นาง เจ้า......”

“เป็นท่านนี่เองที่ขโมยโสมเสวียนม่วงที่ข้าเคยต้ม เคยกัด เคยโยนทิ้งลงบนพื้นมาก่อน ?” ฉู่เชียนหลีชิงเอ่ยปากขึ้นก่อน

หยุนชิงกุยผงะไปทันที จากนั้นจึงขมวดคิ้วแน่น : “แม่นางหมายความว่าอย่างไร ?”

“เชอะ !” ฉู่เชียนหลีหยิบพัดขึ้นมาโบกสะบัดอยู่ตรงหน้า “พูดกับท่าน ข้ายังเกรงว่าจะมีกลิ่นปาก อย่างไรเสียโสมเสวียนม่วงครึ่งต้นนั้น ข้าก็โยนลงบนพื้นโคลนแล้ว เช่นนั้นมันช่างน่า......”

นางอู๋มีสีหน้าเคร่งเครียด : “มารสาว เจ้าเลิกพูดจาหยาบคายที่นี่เสียที องค์ชายสามเพคะ ผู้หญิงคนนี้มาก่อความวุ่นวายที่จวนเฉิงเสี้ยงโดยไร้เหตุผล ทำร้ายหม่อมฉันกับองครักษ์จนได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ซ้ำยังสั่ง......”

ฉู่เชียนหลีตบกล่องหยกที่ถืออยู่ในมือแล้วเปิดออก แล้วใช้นิ้วสองนิ้วหยิบโสมเสวียนม่วงออกมาอย่างรังเกียจ และแสดงต่อหน้าทุกคนในตอนนี้

“ฮูหยินเฉิงเสี้ยง ก่อนจะพูดจงคิดให้ดี อย่างไรเสียคำพูดที่พูดออกมาแล้ว ก็เหมือนของที่คายออกมาจากปาก ยากที่จะกลืนมันกลับคืนลงไปได้อีก !”