ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 19

เดิมทีโสมเสวียนม่วงได้ถูกหั่นออกไปครึ่งหนึ่งแล้ว ฉู่หลิงเสวียนห่วงใยองค์ชายสามขนาดนี้ ทั้งยังกลัวว่าหมอหลวงที่ปรุงยาจะพบเบาะแสเข้า จึงใช้ส่วนที่ไม่มีรอยฟัน ประกอบกับโสมเสวียนม่วงเป็นสิ่งล้ำค่า ส่วนที่เหลือหากต้องทำลายนางเองก็ทำใจไม่ได้ จึงได้เก็บหลักฐานทั้งหมดเอาไว้พอดี

เกิดความโกลาหลขึ้นโดยรอบ

“บนโสมเสวียนม่วงนั่นคือรอยฟันจริง ๆ !”

“หากเป็นเช่นนี้ หมายความว่าคุณหนูของจวนเฉิงเสี้ยงขโมยโสมเสวียนม่วงของแม่นางจริง ซ้ำยังป่าวประกาศว่าตนเองนั้นได้มาอย่างยากลำบาก ?”

นางอู๋หน้าถอดสี หันมององค์ชายสามโดยไม่รู้ตัว ในใจพยายามคิดแผนการรับมืออย่างรวดเร็ว

จะปล่อยให้องค์ชายสามรังเกียจหลิงเซวียนไม่ได้เด็ดขาด !

ตอนนี้เอง มีน้ำเสียงที่นุ่มนวลดังขึ้น : “องค์ชายสาม ท่านแม่”

ฉู่เชียนหลีหันมองไปยังประตูจวนเฉิงเสี้ยง เลิกคิ้วเล็กน้อย ผ่อนคลายร่างกายแล้วเอนตัวลงบนไหล่ของเฟิ่งเสวียนตู้ ราวกับว่ากำลังรอชมการแสดง

สายตาของเฟิ่งเสวียนตู้ขยับเล็กน้อย แล้วยิ้มมุมปากอยู่ภายใต้หน้ากาก : หึ นึกว่าเจ้าจะทนได้นานสักแค่ไหน ในที่สุดก็พิงลงมาจนได้ ?

ฉู่หลิงเซวียนค่อย ๆ เดินออกมา นางเองก็แต่งกายด้วยชุดสีขาว เกล้ามวยผมครึ่งหนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าอันงดงามซีดเผือดราวกับหิมะ มีหญิงรับใช้คอยประคองให้เดินออกมาช้า ๆ

นางอู๋รีบพูดขึ้น

“หลิงเซวียน อาการบาดเจ็บสาหัสของเจ้ายังไม่หายดี ทำไมถึงลุกขึ้นล่ะ ?”

“ท่านแม่ ลูกได้ยินว่ามีคนมาสร้างความวุ่นวายด้วยเรื่องโสมเสวียนม่วง ซ้ำยังทำให้ท่านแม่ต้องพลอยได้รับบาดเจ็บไปด้วย แล้วจะนอนพักรักษาตัวอย่างสงบได้อย่างไร ?”

“เจ้านี่นะ ร่างกายของตนเองเป็นสิ่งสำคัญ แม่จะโทษเจ้าได้อย่างไร ? อีกทั้งองค์ชายสามเอง เมื่อได้ยินว่าเจ้าเกิดเรื่องขึ้น ก็รีบมาทันที ย่อมไม่มีทางรังเกียจเจ้าเพียงเพราะคำพูดไร้สาระเพียงสองสามประโยคอย่างแน่นอน”

องค์ชายสามหยุนชิงกุยหันมองฉู่หลิงเซวียนด้วยแววตาอ่อนโยน : “ฮูหยินอู๋พูดถูก คุณหนูฉู่ไม่จำเป็นต้องลำบากใจ”

ฉู่เชียนหลีรู้สึกหนาวสั่นอย่างไร้สาเหตุ และรู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

“เจ้าขี่เหร่ เจ้าว่าผู้ชายคนนี้ตาบอดเพียงใด จึงมองไม่ออกว่าฉู่หลิงเซวียนกำลังแสดงละครตบตาอยู่ ?”

เฟิงเสวียนตู้ชำเลืองมอง แล้วเบนสายตากลับอย่างเย็นชา ไม่รู้สึกสนใจเลยแม่แต่น้อย : “อืม”

“น่าเบื่อ”

ฉู่เชียนหลีบิดขี้เกียจ แล้วโยนโสมเสวียนม่วงที่เหลือลงบนพื้น ใช้ปลายเท้าเตะไปให้องค์ชายสาม

“ดูสิ รอยฟันที่ทิ้งเอาไว้ด้านบนเป็นของข้าเอง ถ้าหากท่านปกป้องคนอย่างไร้สมอง อย่างน้อยก็น่าจะปกปิดความอับอายเอาไว้บ้าง เพื่อเลี่ยงไม่ให้เป็นที่ครหาของผู้อื่น ว่าองค์ชายสามแห่งราชวงศ์ ปกป้องคู่หมั้นด้วยเรื่องส่วนตัว”