ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 20

ฉู่เชียนหลีลูบอกเบา ๆ ราวกับยากจะทำใจ

“ข้าสามารถใช้โสมเสวียนม่วงตุ๋นน้ำแกงได้ นั่นแสดงว่าข้าไม่เสียดายของสิ่งนี้ แต่ที่ข้าไล่ตามมากว่าพันลี้ เมื่อมาถึงก็รีบตะโกนให้พวกเจ้าคืนโสมคนมา ไม่อาจอธิบายได้เลยหรือว่าเรื่องนี้มีปัญหาซ่อนอยู่ ?”

ทุกคนต่างแสดงสีหน้าสงสัย

“ไม่เข้าใจ ?”

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดอธิบายต่อ

“ข้าชอบศึกษาเรื่องการทำอาหาร หลายวันก่อนจึงนำโสมเสวียนม่วงมาตุ๋นน้ำแกง ไม่รู้ว่าเติมอะไรลงไป เมื่อกัดไปเพียงคำเดียวก็ถูกพิษจนเกือบตาย ข้าจึงนำโสมคนโยนทิ้งในลานเรือน แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า จะมีคนเข้าไปเก็บของสิ่งนี้ในลานเรือน”

เข้าไปเก็บของในลานเรือน ? เช่นนั้นก็เท่ากับว่าขโมยมิใช่หรือ ?

ทุกคนหันมองพวกของฉู่หลิงเซวียนที่กระอักเลือด ในใจค่อย ๆ เอนเอียงมาทางฉู่เชียนหลี

“เก็บของมายังไม่เท่าไร แต่ที่สำคัญยังจากไปอย่างรวดเร็วอีกด้วย เจ้าว่าหากกินโสมคนพิษนี่เข้าไป ไม่เท่ากับเป็นอันตรายถึงชีวิตหรอกหรือ ? แล้วข้าจะกล้ารีรอได้อย่างไร จึงรีบไล่ตามมาตลอดทาง แต่น่าเสียดายที่คลาดกันในที่สุด ไม่ง่ายเลยที่จะซักถามจนตามมาถูก แต่ฮูหยินเฉิงเสี้ยงกลับไม่แยกแยะถูกผิดก็คิดแต่จะจับกุมคน นี่ช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก”

นางอู๋ใบหน้าแข็งทื่อ ประคิงฉู่หลิงเซวียน และรอคอยหมอหลวงที่กำลังมาอย่างร้อนใจ

“เจ้ามาถึงก็บอกว่าจะตามหาหัวขโมยที่ขโมยโสมเสวียนม่วงของเจ้ามา ไม่ได้พูดเสียหน่อยว่าโสมคนมีพิษ ?”

“ข้าหาคนที่ขโมยโสมมา ฮูหยินเฉิงเสี้ยงเองก็ไม่ยอมรับมิใช่หรือ ? อ้อ โทษที่ข้าไม่ได้พูดให้ชัดเจน ข้าเองก็ไม่รู้ว่าในจวนเฉิงเสี้ยง ใช้คำว่าขโมย แทนความหมายด้วยการเก็บของจากบนพื้น หากรู้แต่แรกข้าคงเปลี่ยนวิธีพูดโดยเร็ว แล้วถามว่าใครเป็นคนเก็บโสมเสวียนม่วงพิษจากในลานเรือนของข้า”

ผู้คนโดยรอบต่างพยายามฝืนรอยยิ้มดูถูกทันที

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับองค์ชายสาม หมอหลวงรีบตามมาอย่างรวดเร็ว เพียงแต่หลังจากการตรวจวินิจฉัย สีหน้ากลับซีดเผือดลงทันที

“ทูลองค์ชายสาม ในพระวรกายมีสารพิษปะปนอยู่ อีกทั้งยังเป็นพิษที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง รุนแรงยิ่งกว่าแต่ก่อนมากนัก หม่อมฉันมีความสามารถจำกัด ขอฝ่าบาททรงลงโทษด้วย”

ฉู่หลิงเซวียนข่มความเกลียดชังอย่างรุนแรงในแววตาเอาไว้ จากนั้นแววตาก็เป็นประกายแดงก่ำ : เป็นฝีมือของมารสาวตนนี้ ! จะต้องเป็นนางแน่นอน !

นางอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันมององครักษ์โหลเชิ่ง สายตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

โหลเชิ่งดิ้นรนและคุกเข่าลงต่อหน้าฉู่เชียนหลี

“แม่นาง โสมคนข้าเป็นคนขโมยมา ตอนนั้นคุณหนูใหญ่หมดสติไป ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นสักนิด หากแม่นางอยากระบายความแค้น ข้าน้อยขอมอบชีวิตนี้ให้กับท่าน ขอให้แม่นางนำยาแก้พิษออกมา ช่วยองค์ชายสามกับคุณหนูใหญ่ด้วย !”

ขณะที่พูด ก็ชักกระบี่ออกมา แล้วปาดลงบนคอของตนเอง

ฉู่เชียนหลีสะบัดแส้ที่อยู่ในมือ ฟาดจนกระบี่ยาวลอยกระเด็นออกไป

“คำพูดของข้ายังไม่ชัดเจนพออีกหรือ ? ข้ารีบตามมาเป็นพันลี้ ไม่ใช้เพราะต้องการมาช่วยพวกเจ้าหรอกหรือ ? ทำไมเจ้าจะต้องรนหาที่ตายด้วย ? ขอเพียงแค่ยอมจ่ายเงินมากพอ ข้ารับประกันว่าเจ้าจะอายุยืนอย่างแน่นอน”

“อะ......อะไรนะ ?”

“ทำไม ? เจ้าขโมยโสมเสวียนม่วงของข้า ทำให้ข้าต้องไล่ตามมาไกลเป็นพันลี้ ตอนนี้ต้องการให้ข้าช่วยชีวิต หรือไม่คิดจะจ่ายเงินแม้แต่สตางค์แดงเดียวเลยหรือ ?”

“ข้าเป็นเพียงแค่องครักษ์คนหนึ่ง......” โหลเชิ่งตกตะลึง

“เจ้าไม่มีเงินไม่เป็นไร แต่จวนเฉิงเสี้ยงน่าจะมีอยู่ไม่น้อย ? ในฐานะที่เจ้าเป็นองครักษ์ ติดตามคุณหนูของเจ้ามาตั้งแต่เขาไร้เงา คอยคุ้มกันความปลอดภัยมาตลอดทาง ในป่าลึก ชายหญิงผู้โดดเดี่ยวเดินทางกลับเมืองหลวงมาด้วยกัน คุณหนูของเจ้าหมดสติไป เจ้าก็ยังไม่คิดจะทอดทิ้งนาง ซ้ำยังคิดช่วยนางเก็บโสมคนอีก นางจะต้องยอมช่วยเจ้าแน่นอน

สีหน้าของนางอู๋เปลี่ยนไปทันที : อะไรที่เรียกว่าในป่าลึก ชายหญิงผู้โดดเดี่ยว ? มารสาวตนนี้กำลังพูดใส่ร้ายผู้อื่นเพื่อให้พ้นมลทินหรือ ?

“เจ้า......แม่นาง เจ้าช่วยระวังคำพูดหน่อย”