ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 26

ฉู่เชียนหลีท่าท่าอิดออด เหมือนแมวที่ถูกแสงแดดส่องละลาย เมื่อถูกอุ้มขึ้นมาก็พิงลงหน้าอกของเฟิ่งเสวียนตู้

ไหล่ของเฟิ่งเสวียนตู้แข็งทื่อ ภายในหน้ากาก มุมปากค่อยๆยกขึ้น

ผู้หญิงในอ้อมแขนช่างนุ่มนวล นิ่มดั่งไร้กระดูก ราวกับว่าออกแรงนิดหน่อยอาจจะทำร้ายนางได้ แต่นางก็อาศัยร่างมนุษย์ เพื่อคลอดบุตรให้กับเขา

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวใจของเขาที่ตายไปหลายร้อยปีก็อดไม่ได้ที่สั่นไหว

สวนฝูยู่ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ ต้นไม้ภายในลานเรือนไม่ได้ตัดแต่งมาหลายปี และปล่อยให้รกมานานแล้ว ถูกคนใช้รื้อถอนทั้งหมด ทำให้ทั้งลานดูว่างเปล่า

ตัวบ้านที่ก่อสร้างอย่างประณีต และถูกกัดเซาะไปตามกาลเวลา มีบางจุดที่ดูเก่า ไม่ไกลจากใต้ทางเดินของบ้านหลังใหญ่ ชิงช้าที่ทรุดลงกับพื้นและเชือกที่ผูกไว้ก็ขาด

ฉู่เชียนหลีไม่รู้ว่าลืมตาขึ้นเมื่อไหร่และมองดูทุกอย่างในลานเรือน

เฟิ่งเสวียนตู้เดินช้าลง: "ข้ารู้ว่าเจ้าใส่ใจลานเรือนนี้ จึงให้คนมาทำความสะอาดวัชพืชและสิ่งสกปรก เท่านั้น ส่วนอื่นของบ้านไม่ได้แตะต้องอะไร"

ฉู่เชียนหลีเงยหน้า และมองไปที่หน้ากากสีเงินบนใบหน้าของเฟิ่งเสวียนตู้ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

"เจ้าขี้เหร่ อย่ามองว่าเจ้าดูไม่ดี แต่จิตใจละเอียดอ่อนมาก"

"เดิมทีข้าดูดีมาก"

ก่อนหน้านี้เจ้ายังเรียกข้าพี่ชายเลย!

"ดี ดีมาก ดีมาก"

ฉู่เชียนหลีรู้สึกว่าตั๋วอาหารระยะยาวและที่นั่งฟรี ควรได้รับการปกป้องอย่างเหมาะสม

เมื่อเห็นนางไม่สนใจ หัวใจของเฟิ่งเสวียนตู้พองโตด้วยความเคือง

อีกหนึ่งปี เมื่อเขาฟื้นคืนหน้ากากเดิมของเขา จะต้องทำให้นางอึ้ง เมื่อถึงตอนนั้นนางก็จะกลับมาอีกครั้ง...

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ความคิดของเขาก็หยุดลงทันที และหูของเฟิ่งเสวียนตู้ก็ตั้งขึ้นด้วยความกระตือรือร้น

ถึงยังไง ขอให้นางดูดีก็พอ!

ฉู่เชียนหลีมองไปที่ลานเรือนและหลับตาลงอีกครั้ง: "เจ้าขี้เหร่ การตกแต่งของลานเรือนไม่ต้องเปลี่ยน ส่วนที่เหลือตามสบายได้เลย"

"ได้สิ"

“หาว ข้าจะนอนแล้ว”

เฟิ่งเสวียนตู้วางชูเฉียนหลี่ลงบนเตียง ห่มผ้าห่มบาง ๆ ให้เธอ แล้วจุดธูปให้ความหอมเบา ๆ เพื่อให้จิตใจสงบและหลับสนิท จากนั้นจึงออกจากห้องไป

ทันทีที่เขาปรากฏตัว คนใช้ที่กำลังทำความสะอาดก็รีบก้าวไปข้างหน้าทันที

“คนใช้ของเทียนชู ได้เห็นนายท่านแล้ว”

สายตาเฟิ่งเสวียนตู้สงบและเย็นชา รัศมีอันอ่อนโยนของเขาจางหายไป และถูกแทนที่ด้วยความสูงส่ง ราวกับว่าเขาเหินห่างจากโลก

แต่ในเวลานี้ เขาจงใจกดเสียงจนสุดขีด ให้รัศมีของเขาลดลง

“รีบให้คนมาตกแต่งสวนฝูยู่โดยเร็ว และตามหาโสมหยกหิมะขาวอายุร้อยปี แล้วส่งไปที่จวนเฉิงเสี้ยง”

“เพคะ นายท่าน” เทียนชูไม่กล้าที่จะส่งเสียงเหมือนกัน ด้วยเสียงในลำคอครึ่งหนึ่ง “นายท่าน ผู้อาวุโสใหญ่ได้ส่งจดหมายมาบอกว่าเพื่อสุขภาพของท่าน และฉันขอให้คุณ อยากให้ท่านรีบกลับไปยังเผ่าหงส์”

"ไม่กลับ"

“ผู้อาวุโสใหญ่บอกว่าถ้าท่านไม่กลับมา เขาจะออกมาหาท่านเอง”

"ก็แล้วแต่"

"ขอรับ"

ในเวลานี้ เซินเป่ารีบเดินออกมาจากประตู “เจ้าอาขี้เหร่ท่านแม่บอกว่าฉันไม่ชอบต้นสน เราไปโค่นต้นไม้ด้วยกันไหม？”

เฟิ่งเสวียนตู้เดินลงบันได เดินไปอุ้มเซินเป่า หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดใบหน้าที่เปื้อนของเขา

"ได้สิ"

คนใช้ของเทียนชูมองไปยังนายท่าน และกลืนลมหายใจเข้าไปในลำคอ แล้วแก้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดง

ทำไมตี้จวินหงส์ที่สง่างาม ถึงมีรูปลักษณ์ของสามีและพ่อที่ดีกัน?

ผู้เฒ่าใหญ่ ท่านรีบมาเถิด!

ด้านนอกลานเรือน เซินเป่ากระตือรือร้นที่จะลองใช้หินน้ำลายหงส์กับต้นสนสองสามต้น

เฟิ่งเสวียนตู้ก้าวไปข้างหน้า ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ใช้นิ้วยยื่นออกไปที่หว่างคิ้วของเขา

พลังเสวียนเพิ่มขึ้นและสัมผัสของ พลังออกมาจากปลายนิ้ว และในขณะที่ปรากฏขึ้น เซินเป่าดูดกลับเข้าสู่หว่างคิ้ว