ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 100

"เฉียนลี่ ขอบคุณที่ช่วย"

ฮ่องเต้ที่อยู่ภายใต้การคุ้มครองของเกาหลินและทหารรักษาพระองค์เดินลงมา

ฉู่เชียนหลีเดินไปข้างหน้าฮ่องเต้ พยักหน้าเล็กน้อย เพื่อเป็นการคารวะ

“ฝ่าบาท เหตุผลที่ตัวต่อร่างแดงโจมตีผู้คนโดยไม่มีเหตุผล เพราะถูกควบคุมโดยผงยาของฉู่หานปี้ ตอนนี้ฟื้นคืนสติแล้ว จะไม่ทำร้ายผู้คนอีกต่อไป”

ฮ่องเต้พยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“เชียนหลี เจ้าและจิ่นจือปกป้องข้าและเหล่าขุนนางทั้งหลาย รวมถึงผู้คนมากมายในเมืองหลวง นับเป็นคุณงามความดีครั้งใหญ่”

เสียงของฉู่เชียนหลีนิ่ง: "คุณงามความดีก็ไม่จำเป็นแล้ว ตราบใดที่ทุกคนเข้าใจ ตระกูลซูและข้า ฉู่เชียนหลี ไม่เคยเป็นเจ้าปีศาจก็พอ"

“ข้าเชื่อเจ้าแน่นอน！”

เมื่อหลายคนได้ยินคำพูดนี้ และนึกถึงความสงสัยและการดุด่าที่พวกเขามีต่อฉู่เชียนหลี ทันใดนั้นใบหน้าก็กลับเต็มไปด้วยความละอาย อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ล้วนก้มหน้าก้มตา

“คุณหนูใหญ่ฉู่ พวกข้า... เมื่อกี้พวกข้า...”

“คุณหนูใหญ่ พวกข้าผิดไปแล้ว!”

ตระกูลซูได้ปกป้องตงเสวียนในทุกยุค ความชอบในการรบมากมายชื่อเสียงล้นฟ้า เหตุใดพวกเขาถึงผีหลงดลใจ ไปสงสัยตระกูลซูล่ะ？

ฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้น กวาดสายตามองฝูงชนอย่างสงบ เมื่อเห็นเด็กที่บาดเจ็บสาหัสหลายคน สายตาก็สั่นไหวเล็กน้อย

วินาทีถัดมา นางยกมือร่ายวิชารูปแบบลายทิพย์ปริศนาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง หมุนวนที่รอบตัวนางค่อยๆปล่อยพลังไป

กลิ่นอายธุลีเริ่มสลายตัวอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นพลังธาตุทั้งห้า หลอมรวมเข้ากับร่างของฉู่เชียนหลี

นางกระโดดขึ้น กระโดดไปบนค่ายทิพย์ประโลมโดยใช้ตัวเองเป็นตัวนำ พลังทิพย์ที่ถูกเปลี่ยนถูกส่งเข้าไปยังค่ายทิพย์ประโลมอีกครั้ง

ทันใดนั้น ค่ายทิพย์ก็ใหญ่ขึ้นโดย ฉู่เชียนหลีเป็นศูนย์กลาง ล้อมรอบทุกคนด้านล่างไว้ภายใน

หลังจากนั้น ฝนละอองโปรยมา โปรยปรายลงบนตัวทุกคน

“อ่า ไม่เจ็บแล้ว?”

“ข้าก็ดีแล้ว ที่ที่ข้าโดนผึ้งพิษต่อยก็หายดีแล้ว”

เฟิ่งเสวียนตู้เงยหน้าขึ้น มองดูหญิงสาวงดงามกลางอากาศ ขณะนั้นหัวใจของเขาหยุดเต้นในทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ยกยิ้ม แววตาวาบเต็มเปี่ยมด้วยความปิติยินดีและภาคภูมิใจ

อืม

สมกับเป็นผู้หญิงของเขาจริงๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฝนทิพย์หยุดลง ฉู่เชียนหลีลงมาอีกครั้ง

ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศก็สะอาดใส

พืชพรรณที่หน้าประตูเมืองเขียวขจี ประดับประดาด้วยดอกไม้หลากสี ปกคลุมบริเวณที่ทุกคนมองเห็น

ขุนนางตงเสวียนตกตะลึงจนตาค้าง: ฝนตกหลังฟ้าแห้ง นี่ถึงจะเป็นฝนตกหลังฟ้าแห้งที่แท้จริง!

"เจ้าแม่……"

“ปกป้องความปลอดภัยของผู้คน รักษาความเจ็บปวดของผู้คน เป็นมารสาวเช่นไร นี่เป็นเจ้าแม่ชัดๆ!”

เหล่าผู้คนคุกเข่าลงกับพื้น ร่างกายพวกเขา ไม่เพียงแต่บาดแผลที่ตัวต่อร่างแดงเหลือไว้จะรักษาแล้ว แต่โรคภัยไข้เจ็บในอดีต ก็ถูกบรรเทาบางส่วนอีกด้วย

“กราบทูลเจ้าแม่！”

ฉู่เชียนหลีหลี่ยืนอยู่บนหญ้าสีเขียว มองกลับไปที่ผู้คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น พูดอย่างใจเย็น: “พวกท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าไม่ใช่เจ้าแม่ เป็นเพียงผู้ฝึกตนธรรมดา เหมือนกับพวกท่าน เกิดในตงเสวียน เป็นมนุษย์ทั่วไป"

ฉู่เชียนหลีหลี่พูดจบ ก็หันกลับมาตรงหน้าจักรพรรดิ

“ฝ่าบาท พิษผึ้งถูกขับออกไปแล้ว ตอนนี้ข้าอยากเข้าไปในเมืองเพื่อพบท่านน้าข้าโดยเร็วที่สุด”

ฉู่หานปี้สกัดไว้นอกเมือง องค์ชายสามไม่เคยออกหน้า นางกังวลว่าท่านน้าจะตกอยู่ในอันตราย

“แน่นอน”

“นอกจากนั้น ข้าจะพาคนหนึ่งไปจัดการ”

สายตาของจักรพรรดิมองไปบนตัวของซุนยู่จือ: "นาง?"

ทุกคนมองตามสายตาของจักรพรรดิไปยังซุนยู่จือ เมื่อชำเลืองมอง พวกเขาก็แทบตกใจจนอกสั่นขวัญหายอีกครั้ง

เห็นเพียงข้อมือที่ถูกตัดของซุนซื่อ เลือดที่ไหลออกมากลับกลายเป็นสีดำสนิท ไร้ร่องรอยของสีแดงสด

“พระเจ้า นั่นจะเป็นเลือดของคนเป็นได้อย่างไร...”

“เลือดนั้นมีกลิ่นเหม็นมาก!”

“คงไม่ใช่ว่า นางถึงจะเป็นเจ้าปีศาจ! นางต้องการทำลายเจ้าแม่ ก็เป็นเจ้าปีศาจแน่!”

ฉู่เชียนหลีหลี่มองไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย กล่าวอย่างเคร่งขรึม:

“ข้าสงสัยมานานแล้วว่าการตายของท่านน้าใหญ่และอาการบาดเจ็บของท่านน้าสอง ท่านผู้พี่นั้นผิดปกติอย่างยิ่ง ตอนนี้นางกล่าวอ้างให้ร้าย เปิดเผยรายละเอียดบางอย่างเกี่ยวกับตอนนั้น ข้าจะสอบปากคำนางอย่างดี!”

เลือดในร่างกายของซุนยู่จือ เต็มไปด้วยร่องรอยการเคลื่อนไหวของพิษกู่ ซึ่งหมายความว่า นางถูกควบคุมตั้งแต่แรกแล้ว!

“ได้ คนส่งให้เจ้า นอกจากนี้ ข้าให้สิทธิ์เจ้าประหารก่อนแล้วค่อยรายงานทีหลัง!” ดวงตาของฮ่องเต้ดูสงบ

เนื่องจากในการสู้ครั้งนี้ เลือกฉู่เชียนหลีข้างนี้แล้ว แล้วให้การสนับสนุนน้อยนิดจะเป็นไร?

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

ฉู่เชียนหลีใบหน้าที่เย็นชา เดินตรงไปหาซุนยู่จือ

ซุนยู่จือกอดแขนที่ขาดของนางไว้ ร่างกายเต็มไปด้วยรอยแผลจากการถูกตัวต่อร่างแดงต่อย นอนบนพื้นคร่ำครวญเป็นครั้งคราว

“ฉู่...ฉู่เชียนหลี...เจ้าจะทำอะไร?” ซุนยู่จือพยายามถอยหนีอย่างดิ้นรน นัยตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เชียนหลี มีเรื่องอะไรพูดกันดีๆ...”

ฉู่เชียนหลีเห็นนางเช่นนี้ ก็รู้สึกรังเกียจอย่างแรงกล้าในใจ

ตระกูลซู ชื่อเสียงร้อยปี เที่ยงตรงแน่วแน่ เหตุใดถึงได้แต่งกับคนที่รังแกคนที่อ่อนแกกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่าเช่นนี้ได้อย่างไร!

"เทียนชู ลากซุนยู่จือนี้ กลับตระกูลซู!"

“ขอรับ！”

เมื่อเห็นว่าฉู่เชียนหลีหลี่กำลังจะจากไป มีคนอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

“คุณหนูใหญ่ฉู่ ทำไมบริเวณที่ตัวต่อร่างแดงต่อยบนร่างกายพวกข้าถึงไม่หายดี?”

ผู้คนต่างรีบมองดูไป ผู้ที่พูดคือสมาชิกในทหารรักษาพระองค์ ข้างกายเขา ยังมีคนมากมายที่มีบาดแผลบนใบหน้า เช่นเดียวกับซุนยู่จือ ไม่ได้รับการเยียวยาจากฝนทิพย์

ฉู่เชียนหลีหลี่มองย้อนไป มองอย่างเย็นชา: “เมื่อไปถึงคุก จงคิดให้รอบคอบ ตัวเองทำอะไรไปกันแน่”

ฮ่องเต้สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "ทหาร จับตัวผู้ที่มีแผลพิษผึ้งต่อยบนร่างกายไว้ให้หมด ขังไว้ในคุกนภารอคำตัดสิน!"

“ขอรับ！”

ภายในเมือง ตระกูลซู

ซูยี่ได้ยินเสียงดังจากข้างนอก รู้สึกเพียงไม่สบายใจเล็กน้อย จึงหมุนรถเข็นออกมานอกลานเรือน ค่อย ๆ รดน้ำในทุ่งโสม เพื่อบรรเทาความวิตกกังวลในใจ

"กาา！”

โต้เกิ๋นเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ร้องออกมาด้วยความระแวดระวัง

วินาทีถัดมา ประตูถูกถีบออกจากด้านนอก องค์ชายสามพาคนปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

ซูยี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แสงสีดำเย็นเหยียดวาบผ่ายดวงตา

เขาหมุนรถเข็น เข้าไปข้างหน้าอย่างสงบ สองมือวางอยู่บนตัก ใบหน้านิ่งงัน ไม่รู้สึกใดๆ

“องค์ชายสาม มาเยือนบ้านข้า มีเรื่องอะไรหรือ?”

หยุนชิงกุยมองไปที่ซูยี่ สายตาของเขารัดกุมขึ้นเล็กน้อย

ซูยี่ที่อยู่ข้างหน้าเห็นได้ชัดว่าพิการแล้วนั่งบนรถเข็น แต่ในขณะนี้ เขานั่งอยู่คนเดียว กลิ่นอายรอบตัวของเขามั่นคงราวกับภูเขา

สีหน้าของเขาสั่นเล็กน้อย ต่อมาในใจก็หวาดผวา

ห้าปีแห่งความทุพพลภาพ ห้าปีแห่งการทรมาน ไม่เพียงแต่ไม่ลดเจตจำนงของเขาทั้งหมด แต่ยังทำให้เจตจำนงของเขาแข็งแกร่งอย่างถูกทำลายล้างไม่ได้อีกด้วย

คนเดียว สามารถเอาชนะกองทัพนับหมื่นพัน

หยุนชิงกุยจ้องมองไปที่ซูยี่ ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ซูยี่ลูกชายของเจ้ ซูจิ่นจือและหลานสาวฉู่เชียนหลีเป็นปีศาจ ตอนนี้ถูกเจ้าท่านต้าวหยางตัดสินโทษประหารชีวิตตอนนี้ ถึงคราของเจ้ารับผิดแล้ว”

สีหน้าของซูยี่เปลี่ยนไป ดวงตาควบแน่นไปด้วยความเย็นเหยียด

“ปีศาจ? ซูจิ่นจือเป็นลูกผู้ชายของตระกูลซู ลูกผู้ชายตระกูลซูนั้นจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ กระดูกยอมหักไม่ยอมงอ! เขาฝึกศิลปะการต่อสู้เมื่ออายุห้าขวบ เพื่อปกป้องประเทศ ปกป้องความสงบของตงเสวียน! สนามรบเต็มไปด้วยเลือด ชื่อของร่วมรบแต่วัยเยาว์ยังคงอยู่ตรงนั้น เจ้าบอกว่าเขาเป็นปีศาจเจ้าไปดูทหารชายแดน คนในเมืองชายแดนว่าเห็นด้วยหรือไม่!”

ดวงตาของหยุนชิงกุยสั่นไหวอย่างกะทันหัน: "คนมันเปลี่ยนได้ ... "

“คนมันเปลี่ยนได้ แต่ความตั้งใจดั้งเดิมของตระกูลซูของข้า ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!”

“แล้วฉู่เชียนหลีล่ะ？ นางไม่ใช่คนของตระกูลซู และตั้งแต่นางกลับมาที่เมืองหลวง เรื่องแต่ละสิ่งแต่ละอย่างที่เกิดขึ้น ก็เผยให้เห็นบรรยากาศที่แปลกประหลาด!”

ซูยี่ยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา แต่ในแววตากลับเย้ยหยัน

“หยุนชิงกุย เชียนหลีตระกูลข้า เหตุผลที่กลายเป็นเช่นนี้ เป็นเพราะเจ้าประทานให้มิใช่หรือ？คนอื่นสามารถกล่าวหาเชียนหลีได้ มีเพียงเจ้า ไม่คู่ควร!”