ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 100

"เฉียนลี่ ขอบคุณที่ช่วย"

ฮ่องเต้ที่อยู่ภายใต้การคุ้มครองของเกาหลินและทหารรักษาพระองค์เดินลงมา

ฉู่เชียนหลีเดินไปข้างหน้าฮ่องเต้ พยักหน้าเล็กน้อย เพื่อเป็นการคารวะ

“ฝ่าบาท เหตุผลที่ตัวต่อร่างแดงโจมตีผู้คนโดยไม่มีเหตุผล เพราะถูกควบคุมโดยผงยาของฉู่หานปี้ ตอนนี้ฟื้นคืนสติแล้ว จะไม่ทำร้ายผู้คนอีกต่อไป”

ฮ่องเต้พยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“เชียนหลี เจ้าและจิ่นจือปกป้องข้าและเหล่าขุนนางทั้งหลาย รวมถึงผู้คนมากมายในเมืองหลวง นับเป็นคุณงามความดีครั้งใหญ่”

เสียงของฉู่เชียนหลีนิ่ง: "คุณงามความดีก็ไม่จำเป็นแล้ว ตราบใดที่ทุกคนเข้าใจ ตระกูลซูและข้า ฉู่เชียนหลี ไม่เคยเป็นเจ้าปีศาจก็พอ"

“ข้าเชื่อเจ้าแน่นอน！”

เมื่อหลายคนได้ยินคำพูดนี้ และนึกถึงความสงสัยและการดุด่าที่พวกเขามีต่อฉู่เชียนหลี ทันใดนั้นใบหน้าก็กลับเต็มไปด้วยความละอาย อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ล้วนก้มหน้าก้มตา

“คุณหนูใหญ่ฉู่ พวกข้า... เมื่อกี้พวกข้า...”

“คุณหนูใหญ่ พวกข้าผิดไปแล้ว!”

ตระกูลซูได้ปกป้องตงเสวียนในทุกยุค ความชอบในการรบมากมายชื่อเสียงล้นฟ้า เหตุใดพวกเขาถึงผีหลงดลใจ ไปสงสัยตระกูลซูล่ะ？

ฉู่เชียนหลีลืมตาขึ้น กวาดสายตามองฝูงชนอย่างสงบ เมื่อเห็นเด็กที่บาดเจ็บสาหัสหลายคน สายตาก็สั่นไหวเล็กน้อย

วินาทีถัดมา นางยกมือร่ายวิชารูปแบบลายทิพย์ปริศนาก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง หมุนวนที่รอบตัวนางค่อยๆปล่อยพลังไป

กลิ่นอายธุลีเริ่มสลายตัวอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นพลังธาตุทั้งห้า หลอมรวมเข้ากับร่างของฉู่เชียนหลี

นางกระโดดขึ้น กระโดดไปบนค่ายทิพย์ประโลมโดยใช้ตัวเองเป็นตัวนำ พลังทิพย์ที่ถูกเปลี่ยนถูกส่งเข้าไปยังค่ายทิพย์ประโลมอีกครั้ง

ทันใดนั้น ค่ายทิพย์ก็ใหญ่ขึ้นโดย ฉู่เชียนหลีเป็นศูนย์กลาง ล้อมรอบทุกคนด้านล่างไว้ภายใน

หลังจากนั้น ฝนละอองโปรยมา โปรยปรายลงบนตัวทุกคน

“อ่า ไม่เจ็บแล้ว?”

“ข้าก็ดีแล้ว ที่ที่ข้าโดนผึ้งพิษต่อยก็หายดีแล้ว”

เฟิ่งเสวียนตู้เงยหน้าขึ้น มองดูหญิงสาวงดงามกลางอากาศ ขณะนั้นหัวใจของเขาหยุดเต้นในทันที

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ยกยิ้ม แววตาวาบเต็มเปี่ยมด้วยความปิติยินดีและภาคภูมิใจ

อืม

สมกับเป็นผู้หญิงของเขาจริงๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ฝนทิพย์หยุดลง ฉู่เชียนหลีลงมาอีกครั้ง

ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศก็สะอาดใส

พืชพรรณที่หน้าประตูเมืองเขียวขจี ประดับประดาด้วยดอกไม้หลากสี ปกคลุมบริเวณที่ทุกคนมองเห็น

ขุนนางตงเสวียนตกตะลึงจนตาค้าง: ฝนตกหลังฟ้าแห้ง นี่ถึงจะเป็นฝนตกหลังฟ้าแห้งที่แท้จริง!

"เจ้าแม่……"

“ปกป้องความปลอดภัยของผู้คน รักษาความเจ็บปวดของผู้คน เป็นมารสาวเช่นไร นี่เป็นเจ้าแม่ชัดๆ!”

เหล่าผู้คนคุกเข่าลงกับพื้น ร่างกายพวกเขา ไม่เพียงแต่บาดแผลที่ตัวต่อร่างแดงเหลือไว้จะรักษาแล้ว แต่โรคภัยไข้เจ็บในอดีต ก็ถูกบรรเทาบางส่วนอีกด้วย

“กราบทูลเจ้าแม่！”

ฉู่เชียนหลีหลี่ยืนอยู่บนหญ้าสีเขียว มองกลับไปที่ผู้คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้น พูดอย่างใจเย็น: “พวกท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าไม่ใช่เจ้าแม่ เป็นเพียงผู้ฝึกตนธรรมดา เหมือนกับพวกท่าน เกิดในตงเสวียน เป็นมนุษย์ทั่วไป"

ฉู่เชียนหลีหลี่พูดจบ ก็หันกลับมาตรงหน้าจักรพรรดิ

“ฝ่าบาท พิษผึ้งถูกขับออกไปแล้ว ตอนนี้ข้าอยากเข้าไปในเมืองเพื่อพบท่านน้าข้าโดยเร็วที่สุด”

ฉู่หานปี้สกัดไว้นอกเมือง องค์ชายสามไม่เคยออกหน้า นางกังวลว่าท่านน้าจะตกอยู่ในอันตราย

“แน่นอน”

“นอกจากนั้น ข้าจะพาคนหนึ่งไปจัดการ”

สายตาของจักรพรรดิมองไปบนตัวของซุนยู่จือ: "นาง?"

ทุกคนมองตามสายตาของจักรพรรดิไปยังซุนยู่จือ เมื่อชำเลืองมอง พวกเขาก็แทบตกใจจนอกสั่นขวัญหายอีกครั้ง

เห็นเพียงข้อมือที่ถูกตัดของซุนซื่อ เลือดที่ไหลออกมากลับกลายเป็นสีดำสนิท ไร้ร่องรอยของสีแดงสด

“พระเจ้า นั่นจะเป็นเลือดของคนเป็นได้อย่างไร...”

ซูยี่ได้ยินเสียงดังจากข้างนอก รู้สึกเพียงไม่สบายใจเล็กน้อย จึงหมุนรถเข็นออกมานอกลานเรือน ค่อย ๆ รดน้ำในทุ่งโสม เพื่อบรรเทาความวิตกกังวลในใจ

"กาา！”

โต้เกิ๋นเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว ร้องออกมาด้วยความระแวดระวัง

วินาทีถัดมา ประตูถูกถีบออกจากด้านนอก องค์ชายสามพาคนปรากฏตัวขึ้นที่ประตู

ซูยี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แสงสีดำเย็นเหยียดวาบผ่ายดวงตา

เขาหมุนรถเข็น เข้าไปข้างหน้าอย่างสงบ สองมือวางอยู่บนตัก ใบหน้านิ่งงัน ไม่รู้สึกใดๆ

“องค์ชายสาม มาเยือนบ้านข้า มีเรื่องอะไรหรือ?”

หยุนชิงกุยมองไปที่ซูยี่ สายตาของเขารัดกุมขึ้นเล็กน้อย

ซูยี่ที่อยู่ข้างหน้าเห็นได้ชัดว่าพิการแล้วนั่งบนรถเข็น แต่ในขณะนี้ เขานั่งอยู่คนเดียว กลิ่นอายรอบตัวของเขามั่นคงราวกับภูเขา

สีหน้าของเขาสั่นเล็กน้อย ต่อมาในใจก็หวาดผวา

ห้าปีแห่งความทุพพลภาพ ห้าปีแห่งการทรมาน ไม่เพียงแต่ไม่ลดเจตจำนงของเขาทั้งหมด แต่ยังทำให้เจตจำนงของเขาแข็งแกร่งอย่างถูกทำลายล้างไม่ได้อีกด้วย

คนเดียว สามารถเอาชนะกองทัพนับหมื่นพัน

หยุนชิงกุยจ้องมองไปที่ซูยี่ ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ซูยี่ลูกชายของเจ้ ซูจิ่นจือและหลานสาวฉู่เชียนหลีเป็นปีศาจ ตอนนี้ถูกเจ้าท่านต้าวหยางตัดสินโทษประหารชีวิตตอนนี้ ถึงคราของเจ้ารับผิดแล้ว”

สีหน้าของซูยี่เปลี่ยนไป ดวงตาควบแน่นไปด้วยความเย็นเหยียด

“ปีศาจ? ซูจิ่นจือเป็นลูกผู้ชายของตระกูลซู ลูกผู้ชายตระกูลซูนั้นจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ กระดูกยอมหักไม่ยอมงอ! เขาฝึกศิลปะการต่อสู้เมื่ออายุห้าขวบ เพื่อปกป้องประเทศ ปกป้องความสงบของตงเสวียน! สนามรบเต็มไปด้วยเลือด ชื่อของร่วมรบแต่วัยเยาว์ยังคงอยู่ตรงนั้น เจ้าบอกว่าเขาเป็นปีศาจเจ้าไปดูทหารชายแดน คนในเมืองชายแดนว่าเห็นด้วยหรือไม่!”

ดวงตาของหยุนชิงกุยสั่นไหวอย่างกะทันหัน: "คนมันเปลี่ยนได้ ... "

“คนมันเปลี่ยนได้ แต่ความตั้งใจดั้งเดิมของตระกูลซูของข้า ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง!”

“แล้วฉู่เชียนหลีล่ะ？ นางไม่ใช่คนของตระกูลซู และตั้งแต่นางกลับมาที่เมืองหลวง เรื่องแต่ละสิ่งแต่ละอย่างที่เกิดขึ้น ก็เผยให้เห็นบรรยากาศที่แปลกประหลาด!”

ซูยี่ยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา แต่ในแววตากลับเย้ยหยัน

“หยุนชิงกุย เชียนหลีตระกูลข้า เหตุผลที่กลายเป็นเช่นนี้ เป็นเพราะเจ้าประทานให้มิใช่หรือ？คนอื่นสามารถกล่าวหาเชียนหลีได้ มีเพียงเจ้า ไม่คู่ควร!”