ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 130

ฮ่องเต้กำลังนั่งอยู่บนชานชาลาที่สร้างขึ้น ยู่เอียนอ๋องไป๋หลี่หงนั่งอยู่ข้างๆ

แขนของไป๋หลี่หงถูกพันด้วยผ้าขาว แขวนไว้ข้างหน้า เห็นได้ชัดว่าเขาได้รับบาดเจ็บมาเพียงไม่นานมานี้เอง แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย เขามองสนามแข่งขันด้านล่างด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ

ฉู่เชียนหลีหรี่ตาเล็กน้อย เดินไปข้างหน้าพร้อมกับซูยี่และซูจิ่นจือ

“กราบทูลฝ่าบาท” ฉู่เชียนหลีพยักหน้าเล็กน้อยทำความเคารพ

“เชียนหลีมาแล้วหรือ” สีหน้าฮ่องเต้อ่อนลง มีรอยยิ้มที่จริงใจผุดขึ้นมาในดวงตา “ข้าเดิมพันกับยู่เอียนอ๋อง ยู่เอียนอ๋องบอกว่าม้าแข่งของซีซวนได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีจากม้าศึกหมื่นตัว ม้าแต่ละตัวเป็นราชาม้าแห่งทุ่งหญ้า คือ แต่ข้าคิดว่าโม่เฟิงดีกว่า ดังนั้นข้าจึงเดิมพันทองคำหนึ่งหมื่นก้อนกับยู่เอียนอ๋อง เจ้าอย่าทำให้ข้าแพ้นะ”

ทองคำหนึ่งหมื่นก้อน? จำนวนนี้เท่าๆกับที่เจ้าชมพูขโมยมา

ฉู่เชียนหลีเงยหน้ามองไป๋หลี่หง หยั่งเชิง “สำหรับยู่เอียนอ๋องแล้วทองคำหนึ่งหมื่นก้อนเป็นเพียงราคาเล็กน้อยเท่านั้นใช่ไหม?”

สายตาของยู่เอียนอ๋องขรึมลงเล็กน้อย คราวนี้เขามาตงเสวียน นอกจากจะอยากเห็นการตายของตระกูลซูแล้ว เขายังแบกรับภาระหน้าที่จากราชครูด้วย นำทองคำหนึ่งหมื่นก้อนมาจ่ายตามจุดต่างๆ

เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องนี้ถูกเปิดเผย เขาได้เตรียมการไว้ล่วงหน้า ก่อนที่เขายังมาไม่ถึงเมืองหลวง เขาได้สั่งคนของเขาให้ขนส่งทองคำเข้าเมืองทีละน้อยมาซ่อนใต้ห้องใต้ดินอย่างลับๆ

คาดไม่ถึงว่าทองคำหนึ่งหมื่นก่อนจะหายไปในชั่วข้ามคืน และเรื่องสิ่งที่น่าโมโหยิ่งกว่านั้นก็คือขโมยที่ขโมยทองคำไป ได้เทดินมาวางอยู่ในห้องลับของเขา!

มีแต่ดิน แล้วยังแน่นมากอีกด้วย เขาให้คนขุดเป็นเวลาสามวันสามคืน ถึงจะสามารถขุดดินออกมาจากห้องลับได้บ้าง แต่ไม่มีอะไรในห้องเลย เขาเกือบจะโมโหจนอาเจียนแล้ว นี่เป็นเหตุผลหนึ่งที่เขาเลื่อนเวลาแข่งม้าออกไป

ไป๋หลี่หงคิดถึงทองคำที่หายไปและความยากลำบากในการขนส่งทองคำตลอดทาง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่ามีคนเอามีดแทงเข้าที่หัวใจของเขาอย่างแรง อวัยวะภายในของเขาก็รู้สึกอึดอัดเช่นกัน สีหน้าเงยดูไม่ดีตามมาด้วย

ฉู่เชียนหลีหรี่ตาลง มองสีหน้าของเขาอยู่ในสายตา “ฝ่าบาท เดิมพันนี้เสนอโดยยู่เอียนอ๋องหรือ?”

ตนเองทำทองคำหาย เลยเตรียมจะหลอกฮ่องเต้ หาทางหาทองคำกลับคืนมา?

“ถูกต้อง” สีหน้าของจักรพรรดิสงบ แต่มีในดวงตามีความเคร่งขรึม

เขารู้ว่าฉู่เชียนหลีเป็นผู้ฝึกตน แต่จากสิ่งที่เขาอ่านจากคู่มือของราชวงศ์ ผู้ฝึกตนฝึกฝนก็ไม่ง่ายเช่นเดียวกัน ฉู่เชียนหลีหายตัวไปห้าปีแล้วเริ่มกราบอาจารย์ฝึกฝน แม้ว่านาวจะเก่งกาจเพียงใด แต่เวลาปีที่ได้เรียนรู้ก็มีจำกัด และเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูการมองเห็นให้โม่เฟิงที่สูญเสียดวงตาไป

ดังนั้น การแข่งม้าครั้งนี้ โม่เฟิงจะพ่ายแพ้เก้าส่วนอย่างแน่นอน

ไป๋หลี่หงเสนอเดิมพันด้วยทองคำหนึ่งหมื่นก้อน เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการหลอกเงินทองจากเขา

เขาไม่วางทองคำหนึ่งหมื่นก้อนไว้ในสายตา แต่ความรู้สึกนี้ที่รู้ว่าต้องพ่ายแพ้ก็ยังถูกบังคับให้เดิมพันนั้นทำขำม่ชอบใจยิ่งนัก

ฉู่เชียนหลีหันไปมองยู่เอียนอ๋อง ความดูถูกเหยียดหยามผุดขึ้นมาบนใบหน้า

“ยู่เอียนอ๋อง เจ้าเป็นถึงน้องชายแท้ๆของฮ่องเต้ซีซวนใช่หรือไม่? แค่ทองคำหนึ่งหมื่นก้อน ขี้เหนียวมากเลยนะ เจ้าดูถูกคนของตงเสวียนหรือ?”

“ฉู่เชียนหลี เจ้าหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดข้าถึงฟังแล้วรู้สึกว่าเจ้าก็อยากจะเดิมพันด้วย?”

ฉู่เชียนหลีส่งเสียงฮึ่มออกมาจากจมูก “ข้าจะเพิ่มการเดิมพัน เจ้ากล้าเห็นด้วยหรือไม่?”

สีหน้าซูยี่และซูจิ่นจือเปลี่ยนไป: น้องเชียนหลีจะเริ่มโกงคนอีกครั้งแล้วหรือ?

ดวงตาของไป๋หลี่หงเป็นประกาย เป็นอีกคนที่มามอบเงินให้ เขาจะไม่เห็นด้วยได้ยังไง?

“เจ้าต้องการเพิ่มเท่าไหร่? เจ้าคงไม่ขี้เหนียวเพิ่มแค่เงินสองสามร้อยก้อนหรอกนะ? ข้าบอกก่อนเลยนะ หลายปีมานี้ชีวิตของตระกูลซูยากลำบาก บางครั้งแม้แต่ยาก็ไม่มีเงินซื่อทาน”

ฉู่เชียนหลีโกรธทันที “ตระกูลซูของเรามีภูมิหลังที่ล้ำลึก เจ้าอย่าดูถูกคนอื่นแบบนี้”

“ต้องการไม่ให้ผู้อื่นดูถูก ไม่สามารถพูดแค่ปากเท่านั้น เจ้าต้องเอากำลังที่แท้จริงออกมาด้วย” ดวงตาของไป๋ลี่หงเต็มไปด้วยการดูถูก เห็นได้ชัดว่าตั้งใจจะทำให้ฉู่เชียนหลีโมโห

ฉู่เชียนหลีโมโหตามที่คาดจริงๆ “ก็แค่ทองคำหนึ่งหมื่นก้อนเองไม่ใช่หรือ ข้าก็เอาทองคำออกมาหนึ่งหมื่นก้อน!”

ซูยี่และ ซูจิ่นจือเริ่มร่วมมือกันอย่างรวดเร็ว

ซูยี่และซูจิ่นจือรีบช่วยแสดงทันที

“พี่สาว เชียนหลี คุณ... คิดอีกครั้งอย่าหุนหันพลันแล่น"

สีหน้าซูยี่เปลี่ยนไปเล็กน้อน แต่ในที่สุดก็ไม่พูดอะไร

ซูจิ่นจือเตือนอย่างร้อนรน “น้องหญิงเชียนหลี เจ้า... คิดดีๆ อย่าทำอะไรโดยไม่ผ่านการคิดก่อน”

ในใจไป๋ลี่หงรู้สึกปิติยินดีมา แต่ไม่ได้แสดงออกมาผ่านสีหน้า เขาพูดเร็วขึ้น ไม่ให้โอกาสซูยี่และซูจิ่นจือห้ามฉู่เชียนหลี

“เจ้าสามารถเอาทองคำออกมาได้มากเท่านี้เลยหรือ?”

“อาจารย์ของข้าเหลือของไว้ให้ข้ามากมาย ก็แค่ทองคำเพียงหนึ่งหมื่นก้อนเองไม่ใช่หรือ?” ฉู่เชียนหลีล้วงตั๋วทองคำหนาๆออกมาจากกระเป๋าแขนเสื้อ