ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 129

เซินเป่าสงสารเจ้าชมพู ก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว “ท่านแม่ เจ้าชมพูบอกว่ามันรู้สึกผิดไปแล้ว ไม่ได้ซ่อนอะไรอีกแล้วจริงๆ”

ฉู่เชียนหลีเหลือบมองไปยังป๋องแป๋ง กระพริบดวงตาเล็กน้อย

“เซินเป่าถามเจ้าชมพูว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับถนนที่ถล่ม?”

เซินเป่ารีบนั่งยอง ๆ ข้างเจ้าชมพู เถาวัลย์และใบไม้ของเจ้าชมพู บิดไปมา และใช้เวลาครู่หนึ่ง การพูดคุยถึงสิ้นสุดลง

“ท่านแม่ เจ้าชมพูบอกว่ามันจงใจขุดดิน มันต้องการล้างแค้นให้ท่านแม่ ให้คนที่ทำให้ท่านแม่ไม่มีความสุขต้องได้รับกรรม”

ฉู่เชียนหลีอึ้งไปชั่วขณะ เจ้าชมพูได้มีสติปัญญาอย่างสมบูรณ์ตอนที่นางไม่รู้

“เจ้าชมพู เจ้าทำผิดเรื่องใด?”

เจ้าชมพูสั่นอีกครั้งและบิดกิ่งก้านไปมา

เซินเป่ารีบแปลอย่างรวดเร็ว “ท่านแม่ เจ้าชมพูบอกว่ามันไม่ควรทำแบบนี้”

“เจ้าต้องการระบายความโกรธให้ข้า ข้าขอบใจสำหรับความตั้งใจของเจ้า แต่เพราะเหตุใดเจ้าถึงถึงท่านชายเซียวเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย?”

เซินเป่ามองไปที่เจ้าชมพู แล้วเบิกตากว้างอย่างเงียบ ๆ “ท่านแม่ เจ้าชมพูบอกว่าต้องการรับท่านอาเซียวมาเป็นลูกน้อง พี่ชาย ลูกพี่มีเรื่อง ลูกน้องต้องมาจัดการ นอกจากนี้มันยังต้องการให้ง้วนป้อในวันนี้ทองเป็นรางวัลกับท่านชายเซียว...”

ฉู่เชียนหลีอดไม่ได้ที่จะวางมือบนหน้าผาก “เจ้าไปเรียนมาจากไหน?”

ที่มุมกำแพง ปักษีขาวสองตัวกอดกันด้วยร่างสั่นเทา

“แก๊ก แก๊ก!”

มองไม่เห็นปักษี มองไม่เห็นปักษี!

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง กิ่งไม้เจ้าชมพูยืนตรง ติดแน่นอยู่ที่มุมของกำแพง

ด้านซ้ายและด้านขวาของมัน มีปักษีขาวยืดคอตรงสองตัว

ฉู่เชียนหลีมองดูพวกมันพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ข้าลงโทษให้พวกเจ้ายืนอยู่ตรงมุมห้องเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ใครทำไม่ได้ ข้าจะใช้มีด หม้อ ทำเถาวัลย์โลหิตตุ๋นปักษีกับมือเอง!”

เถาวัลย์หนึ่งเถาและปักษีสองตัวยิ่งยืนตรงมากขึ้น

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจ มองเซียวจวินยี่อยู่ข้างๆอย่างขอโทษ “ท่านชายเซียว เจ้าชมพูซนเกินไป ได้สร้างปัญหาให้กับท่านชาย ข้าขอโทษท่านชายแทนพวกมันด้วย”

เซียวจวินยี่โบกมืออย่างรวดเร็ว “น้องหญิงเชียนหลี เราไม่ใช่คนนอก ไม่จำเป็นต้องขอโทษ อีกอย่างวันนั้นข้าเจ๋งมาก สุดท้ายก็ไม่สูญเสียอะไร ในทางกลับกัน ข้าได้มีชื่อเสียงเมืองหลวงด้วย!”

คราวที่แล้วเขาที่เขามีชื่อเสียงแบบนี้ คงเป็นแค่วันที่เขาเกิดมั้ง? เพราะเขาเป็นเด็กที่ท่านแม่ของเขาอ้อนวอนมาสิบปีกว่าจะได้มา

ฉู่เชียนหลีหัวเราะเบา ๆ “ในเมื่อไม่ใช่คนนอก ต่อไปข้าเรียกท่านชายว่าพี่เซียวก็แล้วกัน”

ดวงตาของเซียวจวินยี่เป็นประกายขึ้นมาทันใด “ฮ่าฮ่า ดี ดีเลย น้องหญิงเชียนหลี!”

ดวงตาของเฟิ่งเสวียนตู้ที่ยืนอยู่ข้างๆกระตุกอย่างแรง: พี่เซียว? แล้วเขาล่ะ? เขาเป็นถึงตี้จวินหงส์ผู้สง่างาม ไม่สมควรที่จะมีชื่อสกุล เรียกได้เพียงเจ้าขี้เหร่?

ซูจิ่นจือเดินเข้า เห็นสีหน้าของเซียวจวินยี่ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหมดหนทาง “จวินยี่ อย่าโง่เขลาต่อหน้าน้องสาว”

เซียวจวินยี่รีบแสดงสีหน้าเรียบร้อยออกมาอย่างรวดเร็ว “รู้แล้ว เวลาอื่นๆข้าเป็นผู้ใหญ่มาก เจ้าก็รู้”

ซูจิ่นจือหัวเราะเบา ๆ “เชียนหลี เจ้าชมพูมีจิตใจเป็นเด็ก เจ้าอย่าลงโทษมันเลย?”

ท่าทางแบบนั้น ดูน่าสงสารจริงๆ

“ท่านผู้พี่ เจ้าชมพูเป็นเถาวัลย์โลหิตที่ดุร้าย ตอนนี้เพราะข้ามันเลยมีสติปัญญา จะต้องยับยั้งนิสัยของมันไว้ให้ดี ไม่เช่นนั้น มันจะสร้างปัญหาในอนาคตได้อย่างแน่นอน”

ในเมื่อนางเลี้ยงเถาวัลย์โลหิต นางจึงต้องรับผิดชอบมัน

“อย่างนี้นี่เอง”

“จิ่นจือ ให้น้องหญิงเชียนหลีจัดการเถอะ นางหวังดีต่อเจ้าชมพู ใช่แล้ว ข้าบอกพวกเจ้านะ วันนั้นข้าหล่อมาก...”

เซียวจวินยี่พูดอย่างตื่นเต้น พูดถึงประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยมในวันนั้น ดวงตาของเขาเปร่งกระกาย

หลังจากฉู่เชียนหลีฟังเสร็จก็อดไม่ได้ที่จะกระพริบตา “เจ้าบอกว่า เจ้าชมพูขุดอุโมงค์ใต้ดินที่คนก็สามารถผ่านไปได้?”