ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 136

ด้วยเหตุนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ลานล่าสัตว์ที่เก็บกวาดจนสะอาดก็สุมไฟกลางแจ้งขึ้นทุกด้าน

ฮ่องเต้นั่งบนแท่นนั่งสูง เกาหลินเตรียมย่างงูถวาย เพื่อให้เขาแกล้มสุรา แล้วรายงานด้วยความยินดี “ฮ่องเต้ ยอดผู้บาดเจ็บได้สรุปออกมาแล้ว บาดเจ็บสาหัส 10 คน บาดเจ็บเล็กน้อย 23 คน จวิ้นจู่ได้มอบยาถอนพิษงู และหมอหลวงก็รักษาดูแลอย่างระมัดระวังล้วนมีอาการไม่หนัก”

ฮ่องเต้พยักหน้า มองไปยังฉู่เชียนหลีที่นั่งข้างกองไฟ ในสายตามีประกายความสำเร็จอันโดดเด่น “ทั้งหมดนี้ดีที่ได้เชียนหลี”

“ใช่แล้ว ฉู่จวิ้นจู่เป็นผู้ที่ไม่มีผู้ใดเปรียบได้จริง ๆ”

ทันใดนั้นฮ่องเต้ก็นึกขึ้นได้ “แล้วไป๋หลี่เจิงผู้นั้นล่ะ？คนที่ส่งไปถูกเขาควบคุมไว้หมดแล้วหรือ？”

“รายงานฮ่องเต้ ทหารรักษาพระองค์เพิ่งจะแจ้งมา บอกว่าตอนที่รีบตามไป ศาลหงหรูร้างไม่มีคนไปแล้ว”

“หนีไปแล้ว？”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทันใดนั้น บนท้องฟ้าก็มีเสียงนกของประติมากรรมหิมะร้องดังมา

“ฉู่ว！”

เซินเป่าวางงูที่ย่างลง มองไปยังท้องฟ้าอย่างดีใจ

“เจ้าขาว รีบลงมา มีของอร่อย！”

เจ้าขาวยิ่งบินยิ่งใกล้ เซินเป่ากะพริบตาอย่างงงงวย

“ท่านแม่ เจ้าขาวเหมือนว่าจะจับอะไรบ้างสิ่งได้”

ฉู่เชียนหลีเหลือบตาขึ้นไปมอง ทันทีหลังจากนั้นสายตาก็มีสงสัย

กรงเล็บเจ้าขาวกำลังจับไป๋หลี่เจิงที่ไม่มีสติ บริเวณไหล่ถูกกรงเล็กเจ้าขาวจับไว้จนมีช่องโหว่เป็นเลือด

ตอนที่เจ้าขาวมีระยะห่างจากพื้นใกล้มาก ก็ทิ้งไป๋หลี่เจิงลงบนพื้น แล้วก็ร่อนลงพื้นเก็บปีกอันกว้างใหญ่

“ฉู่ว！”

เซินเป่าปีนขึ้นไปทันที เดินผ่านไป๋หลี่เจิงผู้นั้นวิ่งไปตรงหน้าเจ้าขาว หยิบงูย่างใส่ในปากของมัน

“เจ้าขาวลองชิมดู ท่านแม่บอกว่านี่เป็นของดีซีซวน อร่อยมาก！”

เจ้าขาวเอียงคอกลืนงูลงไป แล้วค่อย ๆคลอเคลียใกล้ชิดสนิทสนมกับแก้มของเซินเป่า

เซียวจวินยี่เห็นภาพนี้ ทันใดนั้นก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ ใช้ข้อศอกกระทุ้งซูจิ่นจือด้านข้าง

“จิ่นจือ เจ้าบอกว่าเซินเป่าสามารถฟังภาษาสัตว์ได้ งั้นงูพิษที่ถูกพิษงูตัวเองตาย ช่วงก่อนมันตายมันพูดว่าอะไร？”

ซูจิ่นจือท่าทางตอนย่างท่อนงูชะงักงันไป หลังจากใจจดใจจ่อในความคิดที่ขมขื่นชั่วขณะ ก็ตอบด้วยเสียงหนักแน่น “เซินเป่าน่าจะฟังภาษาซีซวนไม่เข้าใจ”

เซียวจวินยี่ย่างงูอย่างกลัดกลุ้มใจ รู้สึกเข้าใจอย่างมากโดยตลอด หลังจากนั้นก็โรยเกลือจากด้านบนเล็กน้อย ได้กลิ่นหอมโชยมาเข้าจมูก น้ำตาแห่งความมุมานะไหลลงมาจากมุมปาก

เจ้างูอ้วนตัวน้อย ถ้าหากงูกลับชาติมาเกิดใหม่อีกละก็ จำไว้ว่าต้องเรียนรู้ภาษาตงเสวียนให้ดี！

อีกทั้งอย่าลืมลดความอ้วน！

ฮ่องเต้เห็นไป๋หลี่เจิงที่เมื่อครู่เพิ่งจะนึกถึงถูกเจ้าขาวจับออกมา ในสายตาก็มีความสุขดีใจประกายออกมาขณะหนึ่ง

“เกาหลิน นำคนที่ไม่มีตาลากลงไป หลีกเลี่ยงการรบกวนความสนใจในการกินของเชียนหลีพวกเขา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

เกาหลินรีบเร่งพาคนไป ทำความเคารพด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “กระหม่อมน้อมพบจวิ้นจู่……”

“เกากงกง ไม่ต้องมากพิธี” ฉู่เชียนหลีมองไปยังที่ฮ่องเต้นั่งปราดหนึ่ง “ว่าแต่ฮ่องเต้มีคำสั่งอะไรหรือ？”

“ฮ่องเต้กังวลว่าก้อนนี้บนพื้นจะส่งผลกระทบต่อความสนใจในการเสวยของจวิ้นจู่ เลยให้กระหม่อมนำเขาลงไป”

ก้อน？

เกากงกงคำพูดนี้ใช้ได้อย่างประณีตสวยวิจิตร

ฉู่เชียนหลีข่มรอยยิ้มในสายตาลง กวาดมองไปยังไป๋หลี่เจิง เรื่องราวของซีซวนทางนั้นยังไม่ได้ตรวจสอบให้ชัดเจนถึงที่สุด ดังนั้นคนผู้นี้ยังตายไม่ได้ชั่วคราว

“กงกงนำคนลงไปเถอะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทหารรักษาพระองค์รีบเร่งไปทันที ต้องการลากคนไป แต่กลับได้ยินเสียงฉู่เชียนหลีออกมาอีกครั้ง

“รอก่อน”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้นยืน เดินไปข้างหน้าไป๋หลี่เจิง หลังจากจ้องมองพินิจพิเคราะห์อย่างละเอียดชั่วขณะ ก็ยกมือกดลงไปที่หน้าอกของเขา ทันทีหลังจากนั้นหว่างคิ้วก็ขยับเล็กน้อย

เกาหลินไม่เข้าใจ “จวิ้นจู่ คนผู้นี้มีปัญหาอะไรหรือ？”