ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 137

“แค่ก แค่ก” เฟิ่งเสวียนตู้ยืดตัวนั่งตรงเล็กน้อย หลังจากเตรียมใจเสร็จ ถึงจะกวัดแกว่งเสื้อผ้าดับไฟเทียนไข “เชียนหลี……”

“ชู่ว”

ฉู่เชียนหลีทำเสียงชู่วเบาเบา แล้วเข้าใกล้เฟิ่งเสวียนตู้ ปลายนิ้วขาวยื่นออกไปดึงดูดพลังทิพย์บางเบาที่อยู่บนหยกเจ็ดสีก้อนนั้น

เวลาต่อมา ฉับพลันก้อนหยกก็แย้มส่องแส่งสว่างโชติช่วงอันอ่อนโยนออกมา หลังจากนั้นไม่นานแสงสีรุ้งเป็นสายสาดส่องออกมาจากก้อนหยก ท่ามกลางแสงสีมืดมิดยามราตรีรวมกลุ่มก็เป็นแสงทะเลสีรุ่งกลุ่มหนึ่ง

ฉู่เชียนหลีกุมมือของเฟิ่งเสวียนตู้ ให้เขายื่นนิ้วมือไปแตะเบาเบา แสงสีรุ่งเหล่านั้นก็เชื่อฟังทำตามรอยขีดเขียนปลายนิ้วของเขาเรียงลำดับจนกลายเป็นเส้นเดียวกัน

“สนุกไหม？”

เสียงหัวเราะของฉู่เชียนหลีดังขึ้น

“นี่คือ……”

“ชี่ทิพย์！”

“ชี่ทิพย์คืออะไร？” เหมือนกับพลังเสวียนหรือไม่？

“แน่นอนว่าเป็นของดี”

มีหินทิพย์แล้ว การบำเพ็ญของท่านลุงและท่านผู้พี่ก็สามารถเข้าสู่หนทางที่ถูกต้องแล้ว

ตราประทับอันหนึ่งเปลี่ยนเป็นค่ายกล เกรงว่าทุกหนแห่งเขตธุลีนี้พลังเสวียนดุจทะเลทราย ในนั้นนางเองก็สามารถสร้างดินแดนสีเขียวออกมาได้！

รอจนทักษะของท่านลุงและท่านผู้พี่สูงขึ้นแล้ว นางไม่ใช่ว่าสามารถวางใจไปใช้ชีวิตวัยเกษียณแล้วหรือ？

ถึงตอนนั้น นางและเซินเป่าอยากกินไก่ขนม่วงก็กินไก่ขนม่วง กินส่วนกลางเสร็จก็กินส่วนบน จะว่าไปในไม่ช้าก็สามารถกินหงส์ตัวใหญ่ของเผ่าหงส์ได้แล้ว？

ช่างมีความสุข！

เฟิ่งเสวียนตู้รู้สึกแผ่นหลังหนาวเหน็บอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ปลายนิ้วมือหุบเข้าด้วยกันอย่างช่วยไม่ได้ แล้วกุมมือของฉู่เชียนหลี

“เป็นอะไร？”

ฉู่เชียนหลีจิตใจกระตุก เก็บพลังทิพย์กลับ แสงสว่างสีรุ่งก็หายไปอย่างไร้เงาไร้ร่องรอย

“เมื่อครู่ค่อนข้างหนาว”

“หนาว？” ฉู่เชียนหลีรับรู้ได้อย่างละเอียดต่อมาตรงหน้าก็ใกล้อุ่นจนร้อนแล้ว แล้วพูดอย่างจริงจัง “สุขภาพร่างกายของเจ้าอ่อนแอเกินไปแล้ว ต่อไปถ้าหาของอร่อยได้จะให้เจ้าบำรุง”

หงส์น่าจะเป็นจำพวกไฟใช่ไม่？

บำรุงร่างกายให้เจ้าขี้เหร่แน่นอนว่าไม่ใช่ปัญหา

“ข้าไม่ใช่……”

ฉู่เชียนหลีตั้งใจแน่วแน่ บีบจับหินหยกเจ็ดสีในมือ “ข้าตัดสินใจแล้ว เจ้าขี้เหร่ พวกเราตั้งเป้าหมายเล็กเล็กก่อน จับหงส์เฒ่าตัวนั้นของเผ่าหงส์！”

เฟิ่งเสวียนตู้ “……”

หลังจากฉู่เชียนหลีตั้งเป้าหมายแล้ว รีบปีนขึ้นเตียงทันที แล้วห่มผ้าห่มให้ตนเองเรียบร้อย

“เจ้าขี้เหร่ เจ้าพยายามไปก่อนละกัน ข้านอนก่อนค่อยหารือกัน”

เฟิ่งเสวียนตู้ยังคงนิ่งขรึม ทันทีหลังจากนั้นฉู่เชียนหลีก็นอนหลับหายใจเข้าออกนิ่งสงบแล้ว

เที่ยงวันต่อมา

ฉู่เชียนหลีลืมตามองแสงแดดที่แยงตา เกียจคร้านไม่ยอมขยับเขยื้อน

เซินเป่าย่องเบาเบาเข้ามา เห็นฉู่เชียนหลีที่ตื่นนอนแล้ว ก็รีบรุดเข้าไป สะบัดรองเท้าทิ้งแล้วปีนขึ้นเตียง นำตนเองไปซุกในอกของฉู่เชียนหลี แล้วเบิกดวงตาดำสนิทกว้าง พูดด้วยน้ำเสียงหวาน

“ท่านแม่”

ฉู่เชียนหลีเพิ่งจะตื่นนอนก็ได้รับการจู่โจมที่แสนหวานล้ำ ยื่นมือออกไปกอดรัดเซินเป่า แล้วลูบตั้งแต่หัวจรดเท้า

เซินเป่าหดตัวเองเป็นก้อนอย่างเชื่อฟัง เล่นเป็นเพื่อนฉู่เชียนหลี รอจนนางมีความสุข ก็พุ่งไปจุ๊บแก้มท่านแม่ของตัวเอง

ฉู่เชียนหลียิ้มจนคิ้วโก่งงอ บีบกอดเด็กผู้หญิงที่เป็นประโยชน์ต่อร่างกายและจิตใจให้เบิกบาน เหล่าปรมาจารย์จิตวิทยาจริงใจไม่แกล้งข้า

“เด็กดี”

“ฮี่ฮี่ ท่านแม่ลุกขึ้นมากินข้าวเถอะ เซินเป่าวันนี้เรียนต้มซุปงูกับเจ้าปู่มาแล้ว ลงมือหุงข้าวให้ท่านแม่เองเลย”

“ดี！ท่านแม่มาแล้ว”

นอน บีบกอดเด็กผู้หญิง ทำกับข้าว ความสุขใหญ่สามอย่างในชีวิตคน

ฉู่เชียนหลีกินซุปงูที่มีรสชาติเสร็จแล้ว ได้แต่รู้สึกว่าพลังทั่วร่างฟื้นฟูมาครึ่งหนึ่ง ก็รู้สึกว่ากินจนค่อนข้างอิ่มแปล้ ปากค่อนข้างมัน

นางเพิ่งจะกระทุ้งในปาก เวลาต่อมา แก้วชาผลไม้กลิ่นหอมที่เพิ่งออกจากเตาก็ปรากฏต่อหน้า

“อั๊ยหยา ขอบคุณเจ้าขี้เหร่”

นางประกาศตั้งแต่วันนี้นางและเฟิ่งเสวียนตู้ก็คือพี่น้องที่มีคนให้กำเนิดคนละพ่อ คนละแม่ คนละเพศ