ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 138

ฉู่เชียนหลีปรึกษาหารือรายละเอียดต่อกับฮ่องเต้ แล้วถึงจะออกไป

เรื่องราวกลางลานล่าสัตว์ถูกแพร่อย่างรวดเร็วจนถึงเมืองหลวง

ได้ยินว่าฉู่เชียนหลีที่ลานล่าสัตว์พยายามกอบกู้สถานการณ์ของขุนนางราชสำนักให้คืนสู่สภาพปกติอีกครั้ง ประชาชนมากมายในเมืองหลวงต่างมีเต็มไปด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดีใจยิ่งกว่าเก็บเงินได้เปล่า ๆ เสียอีก ทยอยพากันไปบนถนน พากันชมจักรพรรดินั่งราชรถกลับวังหลวง

ฉู่เชียนหลีพิงบนรถม้าอย่างเกียจคร้านผ่อนคลาย ในปากเคี้ยวเนื้องูตากแห้งที่ผู้อาวุโสใหญ่ทำขึ้นมาใหม่ ได้ยินเสียงร้องตะโกนบนถนนสองข้างทางของเหล่าประชาชน อดไม่ได้ที่จะนั่งให้ตัวตรง ๆ แล้วเปิดม่านหน้าต่างรถออก

“อ่า คุณหนูใหญ่！”

“คุณหนูใหญ่อะไรกัน ควรเรียกว่าจวิ้นจู่แล้ว！”

“ถวายบังคมจวิ้นจู่！”

ฉู่เชียนหลีอดยิ้มไม่ได้ เห็นผู้คนมากมายที่วิ่งตามขบวนรถกลับมา รอยยิ้มเด็กน้อย ในสายตาสาดส่องประกายเล็กน้อย

ท่านลุงด้วยเหตุนี้จึงปกป้องรักษาตงเสวียนโดยไม่เรียกร้องใด ๆ คงจะเป็นเพราะเพื่อความคึกคักแบบนี้ สถานที่ที่สงบสุข

กลับถึงตระกูลซูด้วยเส้นทางที่คึกคัก ฉู่เชียนหลีรีบไปดูเจ้าชมพูและปักษีขาวสองตัวก่อน เห็นพวกมันเชื่องและเชื่อฟังมาก ก็ค่อยค่อยวางใจลง

โหลเชิ่งพวกเขากินยาของฉู่เชียนหลี นี่เลยทำให้ฟื้นฟูพลังได้เรียบร้อยแล้ว รีบเร่งไปทำความเคารพทันที

“บ่าวคารวะคุณหนูใหญ่ คารวะใต้เท้าซู……”

ฉู่เชียนหลีเปิดปากพูด “ลุกขึ้นเถอะ”

ซูยี่พยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมา

โหลเชิ่งพวกเขากลับไม่ได้ลุกขึ้น “บ่าวรอและคนอื่น ๆ ไม่สามารถจัดการนำสัมภาระกลับมาได้ คุณหนูใหญ่โปรดลงโทษ”

ตอนที่พวกเขารีบไปถึงเขาไร้เงา สัมภาระที่ทิ้งไว้ก่อนหน้าคาดไม่ถึงว่าวางไว้อย่างมั่นคงปลอดภัย เพียงแค่ลมพัดแดดสาดส่อง มีฝุ่นละอองมากบางส่วน ทำให้พวกเขารู้สึกคาดไม่ถึงจริง ๆ

เส้นทางนี้ที่รีบกลับมา พวกเขาผ่านประสบการณ์เป็นตายหลายครั้ง แต่ก็ล้วนปกป้องสัมภาระไว้ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตามคาดไม่ถึงว่าเมืองหลวงที่เห็นได้ด้วยตา กลับพบเจอฝูงม้าบุกเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว

น้ำเสียงเปล่งออกไป เฟิ่งเสวียนตู้เดินเข้าประตูมา “เชียนหลี ข้าวของของเจ้าเทียนชูล้วนรวบรวมหากลับมาได้แล้ว”

โหลเชิ่งและคนอื่น ๆ ถอนหายใจอย่างหนัก ความรับผิดของตนเองบนใบหน้าในที่สุดก็ไม่ได้หนักหนาขนาดนั้นแล้ว

ตอนแรกที่ออกจากเมืองหลวงเข้าไปเขาไร้เงา พวกเขาเพียงแค่อยากมีชีวิตต่อ แม้กระทั่งในใจบางคนยังคิดว่าคุณหนูใหญ่ส่งพวกเขาเข้าภูเขาก็เพื่อส่งไปตาย

แต่กลางหุบเขาได้ผ่านการถูกฝูงหมาป่าไล่โจมตี และต่อสู้กับเสือดาว พวกเขาถึงได้พบว่าอาการบาดเจ็บบนร่างกายแท้จริงกับฟื้นฟูได้อย่างรวดเร็วเป็นพิเศษ อีกทั้งแรงภายในก็เพิ่มทวีขึ้นทุกวัน ดีกว่าที่พวกเขาฝึกฝนมาก่อนหน้าสิบปีเสียอีก

นี่เพิ่งจะรับรู้ได้ คุณหนูใหญ่ให้พวกเขากินยาลูกกลอนแก้พาเม็ดนั้นลงไป แน่นอนว่าไม่ใช่สิ่งของธรรมดา

หลังจากลงจากเขาเข้าใกล้เมืองหลวง ได้ยินข่าวลือมากขึ้นเรื่อย ๆ พวกเขาเพิ่งจะเข้าใจ เดิมทีคุณหนูใหญ่คาดไม่ถึงว่าเป็นผู้ฝึกตน ยาถอนพิษที่พวกเขากินลงไป แม้แต่ฮ่องเต้ล้วนละโมบยาหนิงลู่

บุญคุณที่ช่วยชีวิต และบุญคุณที่ให้ชีวิตใหม่ แม้พวกเขายอมตายก็ยากที่ตอบแทน

ฉู่เชียนหลีสังเกตเห็นสีหน้าซาบซึ้งในบุญคุณของโหลเชิ่งและคนอื่น ๆ สายตาก็เคลื่อนไหวเล็กน้อย “ลุกขึ้นให้หมด รักษาบาดแผลให้หายดี ข้ายังรอให้พวกเจ้ามาช่วยเรื่องใหญ่อยู่นะ”

ทำเรื่องใหญ่？

คุณหนูรับพวกเขาเป็นคนรับใช้แล้วจริง ๆ หรือ？

โหลเชิ่ง ติงห่าย คนอื่น ๆ มีความสุขจนควบคุมไม่ได้ คิดถึงคำพูดฉู่เชียนหลีก่อนหน้านี้ที่จวนเฉิงเสี้ยง แล้วรับรองด้วยน้ำเสียงดังทันที

“คุณหนูใหญ่ บ่าวและคนอื่น ๆ จะต้องเป็นสุนัขรับใช้ที่ดีที่สุด！”

“เฮ้อ” ฉู่เชียนหลีจุกอยู่ในคอ ตอนแรกนางเคยพูดจริง ๆ ต้องเก็บคนเหล่านี้มาเป็นสุนัขรับใช้ เพียงแค่ตะโกนเสียงดังแบบนี้ ค่อนข้างขายหน้าอย่างมาก “พวกเจ้า……ไปรักษาแผลกันเถอะ รักษาแผลให้หาย ก็เริ่มฝึกฝนกับโจวเหลียวและคนอื่น ๆ”

“ขอรับ คุณหนูใหญ่ยังมีอีกเรื่อง สัญญาขายร่างกายของพวกเราบางคนยังอยู่ที่ตระกูลฉู่……”

น้ำเสียงยังไม่ทันเปล่งออกไป เทียนเสวียนก็รีบรุดเข้ามา

“คุณหนูใหญ่ ฉู่เยี่ยนชิงอยู่นอกจวนพาฉู่หลิงเซวียนมาขอพบขอรับ”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้า สายตาสาดความเย็นชา “คนผู้นี้พูดถึงไม่ได้จริง ๆ อ่า！ให้พวกเขาเข้ามา”

“พี่ชมพู มีคนมากระทุ้งถึงที่แล้ว！จัดการเลยไหม？”

ทันใดนั้นเถาวัลย์ก็ยืดตรงขึ้น ดอกกระดูกสีชมพูดอกตูมก็เตรียมผลิบาน

ฮือ คนสารเลวแบบนี้ เจ้าชมพูคำเดียวกินได้สิบคน！

เทียนเสวียนเดินมา ไม่กล้าก่อให้เกิดเถาวัลย์โลหิต ได้เพียงแค่เตือนอยู่ด้านข้าง “พวกเจ้าอย่าเข้ามามั่วซั่ว คุณหนูใหญ่รอพบพวกเขาอยู่นะ！”

อ๋อ งั้นไม่เป็นไรแล้ว

โต้เกิ๋นและเผิงเกิ๋นก้มหน้าลงทันที ทำการพิจารณาขนยาวสีม่วงต่อไป

เถาวัลย์ของเจ้าชมพูก็รีบพันกลับไปบนรั้ว แสร้งทำเป็นสิ่งของปกติทั่วไป ตั้งขึ้นดูดซับสุริยันจันทราสว่างไสว

เทียนเสวียนโล่งใจเล็กน้อย มองไปยังเถาวัลย์โลหิตที่นับวันยิ่งใหญ่และแข็งแรง ในสายตาก็แววหวาดกลัว

หลังจากมาถึงเขตธุลี พลังเสวียนของเขาก็ถูกระงับไปครึ่งหนึ่ง แต่ก็คงเพราะไม่ไร้คู่ต่อสู้เด็ดขาดแล้ว ทำยังไงก็นึกไม่ออก ยังพบกับพืชทิพย์ที่สามารถคุกคามความปลอดภัยของตนเองได้อีก จุดสำคัญคือเถาวัลย์โลหิตต้นนี้ในภายภาคหน้าจะค่อยค่อยร้ายกาจมากยิ่งขึ้น

ตอนนี้ทุกครั้งที่เดินผ่านลานบ้าน ก๊อกสั่นขวัญแขวน ได้แต่ตระหนักและรู้สึกวิ่งอยู่บนความเป็นความตายที่จุดเส้นอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ช่างตื่นเต้นเร้าใจมาก

ฉู่เยี่ยนชิงและฉู่หลิงเซวียนคิดไม่ถึงเลยทั้งสิ้น แค่เดินผ่านลานบ้านง่าย ๆ สบาย ๆ ชีวิตพวกเขาก็ไม่เหลือแล้ว

กลางห้องรับแขก ฉู่เชียนหลีนั่งดื่มชาอย่างเกียจคร้านอยู่บนเก้าอี้ ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากประตู ก็เหลือบตามองไป

ฉู่เยี่ยนชิงมองแล้วค่อนข้างผอมลง บนใบหน้ามีร่องรอยสีหน้าอ่อนล้า ในเวลานี้สวมใส่ชุดสีฟ้าอมเขียว แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด มองมาอย่างทุก์ใจ หากว่าฉู่เชียนหลีอีกนิดจะอาเจียนมื้อเที่ยงที่เพิ่งกินไปไม่นานแล้ว

“เชียนหลี พ่อได้ยินว่าที่ลานล่าสัตว์เจ้ามีเหตุการณ์ที่อันตราย เจ้าไม่เป็นอะไรสบายดีหรือไม่？ไม่กี่วันมานี้พ่อกินไม่ได้ นอนไม่หลับ เป็นห่วงเจ้าอย่างมาก”

ฉู่เชียนหลสูดลมหายใจเงียบเงียบ พินิจพิเคราะห์เตรียมป้องกันฉู่เยี่ยนชิงอย่างที่สุด

คนผู้นี้รู้ว่าไม่ควรใช้แผนแอบลอบทำร้าย ด้านบวกก็เข็มแข็งไม่เท่าตนเอง ดังนั้นเลยตัดสินใจเลือกใช้กลยุทธ์โอบล้อม ให้นางสะอิดสะเอียนจนตาย？

อย่าว่าแต่ การฆ่าให้ตายทางนี้ยังพอเป็นไปได้ เพราะตอนนี้นางค่อนข้างอยากอาเจียน