ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 143

ผ่านไปสองวัน เหล่านักฆ่าที่พบว่าคนที่ไปลอบสังหารซุนยู่จือไม่ได้กลับมาอีกเลย พวกเขาจึงหยุดไปชั่วคราว และแอบวางแผนอื่น

ในเมื่อลอบฆ่าตรงๆ ไม่ได้ เช่นนั้นก็ใช้วิธีอื่นบังคับนางให้ฆ่าตัวตายเองก็ได้ไม่ใช่หรืออย่างไร?

ดังนั้น สภาพแวดล้อมของซุนยู่จือจึงลำบากยากแค้นยิ่งนัก

นางถูกลดตำแหน่งให้เป็นทาสที่ต่ำต้อย ทำได้เพียงขอทานหาเลี้ยงชีพ แต่เมื่อเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่ในเมืองหลวง แม้ว่าจะไม่มีใครเห็นกับตาว่าฉู่เชียนหลีกำลังคุมตัวนางไปตามถนน แต่ก็มีคนเคยได้ยินเกี่ยวกับความชั่วร้ายที่นางเคยทำ แน่นอนไม่มีใครเห็นใจนางเลยแม้แต่ กระทั่งตอนเห็นนาง ก็ขับไล่นางออกไป

ซุนยู่จือต้องไปพักผ่อนในวัดร้างที่คนขอทานส่วนใหญ่มารวมตัวกัน ก่อนจะไป นางทำความสะอาดร่างกายตัวเอง ทั้งยังตั้งใจหาน้ำมาล้าง

นางรู้วิธีทำให้ตัวเองเสน่ห์และดึงดูดผู้คนได้มากมาย นางเคยทำให้ขุนนางมากมายต้องตบมือให้ นางไม่เชื่อว่าจะไม่มีที่สำหรับนางในเมืองหลวงที่ใหญ่โตเช่นนี้

ครึ่งชั่วยามต่อมาซุนยู่จือถูกทุบตีจนต้องกระเสือกกระสนวิ่งออกจากวัดร้าง ไม่ทันระวัง ก็สะดุดล้มลงบนพื้น

หัวหน้าของขอทานถ่มน้ำลายลงบนใบหน้าของซุนยู่จือ

“นังแพศยา ต่อให้พวกเราขอทานจะขาดแคลนอาหารและเสื้อผ้า แต่พวกเราก็ไม่มีทางถูกใจคนสกปรกอย่างเจ้าหรอก!”

“ใช่ พี่ใหญ่พูดถูก เจ้าใส่ร้ายแม่ทัพใหญ่ซูหมินในตอนนั้น ทำให้เขาตายอย่างน่าสังเวท พวกข้าควรทุบเจ้าจนตายตรงนี้เลยด้วยซ้ำ!”

“ไสหัวไปซะ รีบไสหัวไป! ถ้าข้าเจอเจ้าอีกก็จะทุบเจ้าอีก!”

ในเสียงคำรามที่เดือดดาลนั้น ซุนยู่จือวิ่งออกมาจากอาณาเขตวัดร้าง จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง

เวลานี้ หมาป่าจรจัดหลายตัววิ่งผ่านมา และในขณะที่เข้าใกล้นาง พวกมันก็กระโดดโหยงขึ้นด้วยความรังเกียจ ก้มหน้าลงดมกลิ่นที่เหม็นเน่า พวกมันก็หันหน้าและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

ซุนยู่จือมองภาพนี้ด้วยความตะลึง และทันใดนั้นก็จำสิ่งที่ฉู่เชียนหลีพูดขึ้นมา

ความตาย มันง่ายไปสำหรับนาง มีชีวิตต่อ เพื่อให้นางได้ใช้ชีวิตที่เหลือในการชดใช้บาป...

ไม่ การมีชีวิตอยู่แบบนี้ นางขอตายดีกว่า!

ซุนยู่จือส่ายหัวไปมาแล้ววิ่งไปที่แม่น้ำ กัดฟันอย่างรุนแรง ก่อนจะกระโดดลงไป

“อึกๆๆ!”

ขณะที่นางกำลังจะตาย เถาวัลย์สีเขียวอันเดิมก็พันรอบขาของนางและลากนางไปโยนขึ้นบนฝั่ง

เจ้าชมพูสะบัดน้ำบนเถาวัลย์ออกด้วยความรังเกียจ

เจ้าชมพูสกปรกแล้ว ไม่สะอาดแล้ว เจ้าชมพูต้องไปให้น้องชายอาบน้ำเหมือนเดิม

ซุนยู่จือฟื้นขึ้นมา เมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า แววตาของนางเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

แม้แต่ตายก็ตายไม่ได้อย่างนั้นหรือ?

“ไม่ ไม่! ฉู่เชียนหลี เจ้ามันโหดเหี้ยมเกินไป!”

ฉู่เชียนหลีจัดการซุนยู่จือได้เป็นอย่างดี มอบนางให้เจ้าชมพูคอยเฝ้าสังเกตการณ์ ส่วนเรื่องที่ว่าจะให้รางวัลเพิ่มเติมนั้น นางกลับลืมไปเสียสนิท

ในอีกสองวันต่อมาก็ปิดประตูขังตัวเองไว้ในห้องต่างจากปกติ กระทั่งนอนก็ยังนอนไม่หลับ

ซูหยินมองไปที่ประตูที่ปิดสนิท ในใจก็เต็มไปด้วยความกังวล เขามองไปที่เฟิ่งเสวียนตู้ก่อนจะกล่าวด้วยคิ้วที่ขมวด “ท่านชาย เชียนหลีนางไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”

เฟิ่งเสวียนตู้สูดลมหายใจเบาๆ เขาเองก็กังวลเช่นกัน “ใต้เท้าซู ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกัน”

เป็นแบบนี้มาสามวัน เฟิ่งเสวียนตู้ไม่อาจทนได้อีกแล้ว เขาเคาะประตูเบาๆ “เชียนหลี เจ้าอยากกินไก่ขนสีม่วงหรือไม่ ข้าจะให้คนไปจับมาให้เจ้า”

ครู่ต่อมา ประตูที่ปิดสนิทก็เปิดออกทันที

แววตาของฉู่เชียนหลีดูงุนงงและสับสน หลังจากเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าคือเฟิ่งเสวียนตู้นางก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ครู่ต่อมาก็หลับลึกอีกครั้ง

เฟิ่งเสวียนตู้ตกใจมาก เขารีบอุ้มนางขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องและพบว่าบนพื้นนั้นกระจัดกระจายไปด้วยกระดาษ และบนโต๊ะก็เต็มไปด้วยหินวิญญาณหลากสีสันถูกตัดเป็นชิ้นเล็ก ๆ และถูกวางไว้ก่อตัวเป็นค่ายทิพย์อันประณีต

ค่ายทิพย์ถูกยับยั้งเอาไว้ในอากาศสองคืบ ภายใต้ตาค่าย มีพลังหลั่งไหลออกมาราวกับเส้นไหมที่ถักทอ

พลังเสวียน!

เฟิ่งเสวียนตู้มองค่ายทิพย์ที่เคลื่อนไหวช้าๆ ก่อนที่แววตาของเขาจะเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เชียนหลีทำได้จริงๆ!

นางสร้างค่ายทิพย์ที่สามารถเปลี่ยนพลังเสวียนที่แห้งแล้งในโลกมนุษย์ได้!

ดวงตาของเซินเป่าเป็นประกาย ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้อง

“ท่านแม่ ตื่นแล้วหรือ?”

ฉู่เชียนหลีอุ้มเซินเป่าวางไว้บนตักของตน ก่อนจะจูบลงที่ใบหน้าของเขา

“โห เหตุใดเด็กน้อยบ้านพวกเราถึงได้หอมขนาดนี้?”

เซินเป่าถูกหยอกล้อจนหัวเราะคิกคักไม่หยุด และเอื้อมมือไปโอบรอบคอของฉู่เชียนหลี

“ท่านแม่ เซินเป่าไม่หอม เซินเป่าเป็นผู้ชาย”

“ผู้ชายมีกลิ่นหอมก็ได้เช่นกัน”

เซินเป่ายิ้มอย่างมีความสุข ทั้งยังกังวลว่าแม่ของเขาจะหิว จึงปีนลงตักของนางอย่างรวดเร็ว และคุกเข่านั่งลงข้างๆ อย่างเชื่อฟัง “ท่านแม่ ท่านนอนมานานแล้ว หิวหรือไม่ เซินเป่าจะทำอาหารอร่อยๆ ให้ท่านแม่กินเอง”

ฉู่เชียนหลีบ่นพึมพำอย่างตั้งใจ “โอ้ แม่หิวมาก หินจนลุกไม่ขึ้น ต้องให้เซินเป่าตัวหอมจูบก่อนถึงจะมีแรง”

เซินเป่ายิ้มอย่างมีความสุข “อื้มๆ เซินเป่าจะจูบ”

หลังจากกล่าวจบ เขาก็ปีนขึ้นไปจูบแก้มของฉู่เชียนหลี

“ข้างนี้ด้วย”

“จุ๊บ!” เซินเป่าจูบนางอย่างมีความสุขอีกครั้ง ดวงตากลมโตของเขาเหมือนกับพระจันทร์เสี้ยว

“เอาล่ะ แม่มีแรงแล้ว อุ้มเซินเป่าของพวกเราไปกินข้าวดีกว่า!”

ฉู่เชียนหลีหมุนตัวไปรอบๆ สองครั้ง ก่อนจะยกขึ้นสูง

เซินเป่าหัวเราะเสียงดังเป็นพิเศษ

เฟิ่งเสวียนตู้มองภาพนี้ มุมปากของเขาก็ยกยิ้มขึ้นมา “เอาล่ะ พวกเจ้าสองคนไปล้างมือก่อน ข้าจะทำอาหารเอง”

ฉู่เชียนหลีและเซินเป่าพยักหน้าพร้อมกันก่อนจะกล่าว “ดี!”