ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 3

“เอ๊ะ ?”

ฉู่เชียนหลีรีบจับชีพจรของผู้ชายทันที จากนั้นก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย

ชีพจรนี้อ่อนแรงจนถึงขีดสุด ราวกับว่ากำลังจะหยุดเต้นในทันที ซึ่งแสดงให้เห็นถึงสัญญาณของความตายอย่างชัดเจน

ฉู่เชียนหลีหันมองห้องที่ว่างเปล่า แล้วถอนหายใจออกมา

“พี่ชาย ใช่ว่าข้าไม่ช่วยเจ้า ตอนนี้ในตัวของข้าไม่มีเข็มเงินแม้แต่เล่มเดียว จึงไม่อาจทำอะไรได้จริง ๆ”

หลังจากนางเสร็จสิ้นภารกิจและเกษียณอายุแล้ว เครื่องมือทุกอย่างก็ถูกเก็บคืนทั้งหมด สถานการณ์ตอนนี้ก็เหมือนกับผู้หญิงที่ชาญฉลาดรู้สึกลำบากที่ต้องปรุงอาหารโดยไม่มีข้าว

“ช่างเถอะ จะช่วยเช็ดตัวของเจ้าให้สะอาดสะอ้าน ให้เจ้าจากไปในสภาพที่ดูดีก็แล้วกัน เจ้าช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าจะต้องช่วยฝังเจ้าอย่างดีแน่นอน......”

ฉู่เชียนหลีช่วยเช็ดคราบเลือดที่มุมปากของผู้ชายอย่างระมัดระวัง ไม่ทันได้ระวัง จึงมีเลือดหนึ่งหยดเปื้อนลงบนข้อมือของนาง จากนั้นก็เกิดความรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา มีสัญลักษณ์รูปหงส์ปรากฏขึ้นจาง ๆ บนข้อมือ และค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น

“กำไลหยกเลือดหงส์ ? เจ้าก็มาด้วยหรือ ?”

ความประหลาดใจอย่างรุนแรงปรากฏขึ้นในดวงตาของฉู่เชียนหลี กำไลวงนี้นางได้มาโดยบังเอิญ ไม่มีประโยชน์อะไร แต่อยู่ติดตัวนางมาตลอด ถือได้ว่าเป็นของที่ระลึกหนึ่งในไม่กี่ชิ้น

วินาทีต่อมา แสงสว่างค่อย ๆ จางหายไป รอยบาดแผลบนข้อมือฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติ กำไลหยกเลือดที่สลักรูปหงส์ปรากฏขึ้นบนข้อมือเรียวเล็ก

ฉู่เชียนหลียื่นมือออกไปสัมผัสอย่างหดหู่ วินาทีต่อมา เข็มทองเก้าเล่มก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนาง

“เอ๊ะ ? กำไลหยกเลือดมีคุณสมบัติเช่นนี้ด้วยหรือ ?”

ดูเหมือนว่าพี่ชายผู้นี้ยังไม่ถึงฆาต

ฉู่เชียนหลีครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วยกเข็มทองที่อยู่ในมือขึ้น ฝังลงไปบนร่างของผู้ชายที่กำลังนอนหมดสติอยู่ ทุกเข็มล้วนฝังลงไปบนจุดตาย เข็มถูกฝังลงไปลึก ปลายเข็มสั่นไหวไม่หยุด

กุ่ยเหมินเก้าเข็ม ทุกเข็มล้วนเป็นอันตรายชีวิต หากคนอื่นใช้คนจะต้องตายโดยไม่ต้องสงสัย แต่เมื่อนางเป็นคนใช้กลับทำให้คนฟื้นจากความตายได้

เข็มทั้งเก้าเล่มฝังลงไป ฉู่เชียนหลียังคงบิดเข็มทองต่อไปไม่หยุด เพื่อกระตุ้นพลังชีวิตในจุดตายของผู้ชาย ทุกการเคลื่อนไหวต้องใช้ความระมัดระวังเป็นที่สุด จะต้องแม่นยำและไร้ข้อผิดพลาด มิเช่นนั้นคงมีความตายเป็นจุดจบ

หลังจากผ่านไปสิบห้านาที ฉู่เชียนหลีก็ดึงเข็มเล่มสุดท้ายกลับมาอย่างรวดเร็ว แล้วยกมือขึ้นปาดเหงื่อ ใบหน้าซีดเผือดจนเกินจะเปรียบได้ ตอนนี้ร่างกายอ่อนแออย่างยิ่ง โชคยังดีที่ดูเหมือนชีพจรของผู้ชายจะเต้นคงที่แล้ว

“พี่ชาย เจ้าช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าเองก็ช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ ถือว่าเราไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน จากนี้ไปจงอย่าพบกันอีก”

มีเสียงเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านนอก ฉู่เชียนหลีก้มลงมองเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของตนเอง จึงหยิบเสื้อคลุมสีแดงของชายหนุ่มขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ จากนั้นจึงกระโดดออกจากหน้าต่างห้องไป

ผ่านไปสักพัก ผู้ชายค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สัมผัสได้ถึงความมีชีวิตชีวาที่ไหลเวียนอยู่ภายในร่างกาย ทำให้เขาตกตะลึงอยู่ที่เดิมทันที

เขาควรจะอยู่ในสภาพครึ่งเป็นครึ่งตายเป็นเวลาสามเดือน จึงจะสามารถฟื้นฟูกลับมาเป็นปกติได้มิใช่หรือ ? ทำไมตอนนี้กลับขยับได้แล้ว ?

ลานเรือนขนาดใหญ่ โอบล้อมต้นท้ออายุกว่าร้อยปีเอาไว้ตรงกลาง ตอนนี้เดือนสามพอดี เป็นเวลาที่ดอกท้อกำลังบานสะพรั่ง อัดแน่นกันอยู่เป็นช่อ เมื่อมองจากที่ไกล ๆ ดูราวกับก้อนเมฆสีชมพู

ภายใต้ก้อนเมฆ มีชิงช้าห้องลงมาจากกิ่งไม้ขนาดใหญ่ บนม้านั่งยาวหุ้มด้วยขนสุนัขจิ้งจอก มีผู้หญิงสวมชุดสีขาวคนหนึ่งกำลังนอนแกว่งไกวอยู่ด้านบนอย่างช้า ๆ

รูปร่างของนางผอมเพรียว ท่าทางดูสง่างาม เมื่อนอนตะแคงอยู่ก็ยิ่งทำให้เห็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ช่างดูงดงามยิ่งนัก

วินาทีต่อมา มีเสียงออดอ้อนดังมาจากบนท้องฟ้า

“ท่านแม่ !”

มีวิหคหิมะตัวหนึ่งบินมา ขณะที่กำลังผ่านท้องฟ้าเหนือลานเรือน ก็มีร่างเล็ก ๆ กระโดดลงมาจากหลังของวิหคหิมะ

เมื่อหันไปมอง ก็พบว่าเป็นหนูน้อยผิวขาวอ่อนโยน

หนูน้อยกระโดดลงมาจากกลางอากาศ โดยไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ยังคงยิ้มอย่างสดใส ภายใต้ฉากหลังของรุ่งอรุณ มีประกายสีแดงงดงามปรากฏขึ้นในดวงตากลมโตของเขา

เมื่อเห็นว่าหนูน้อยกำลังจะตกถึงพื้น ในที่สุดผู้หญิงที่อยู่บนชิงช้าก็ลืมตาขึ้นและเผยดวงตาที่เป็นประกาย นางแววหายไป และปรากฏตัวขึ้นห่างออกไปเกือบสิบเมตร และยื่นมือออกไปคว้าเด็กตัวน้อยมาไว้ในอ้อมแขน

“ขอบคุณขอรับท่านแม่”

หนูน้อยเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าเล็ก ๆ ที่มีริมฝีปากสีแดงและฟันขาว ปรากฏรอยยิ้มแห่งความสำเร็จอยู่