ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 4

ผู้หญิงปล่อยมือ หนูน้อยก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น

“เซินเป่า เจ้าอายุสามขวบครึ่งแล้วนะ เลิกเล่นอะไรน่าเบื่อแบบนี้ได้แล้ว”

หญิงสาวพูดพลางหาวอย่างเกียจคร้าน น้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาคู่งามยิ่งส่องประกายมากขึ้นเรื่อย ๆ

ใบหน้าของนางงดงามราวภาพวาด ผิวพรรณขาวผุดผ่อง เส้นผมดูราวกับเส้นไหมสีฟ้าที่ไหลลงมาเป็นน้ำตก ช่างเป็นความงดงามที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดจริง ๆ แม้กระทั่งท่าทางการหาวอย่างเกียจคร้าน กลับยังดูเย้ายวนใจยิ่งนัก

หนูน้อยลุกขึ้นจากพื้นในทันที แสดงให้เห็นว่าเคยชินกับการปฏิบัติเช่นนี้ จากนั้นจึงหัวเราะคิกคักแล้วเอนตัวเข้าไปหาผู้หญิง

“ท่านแม่ วันนี้ข้ากับเจ้าขาวไปหาน้องในภูเขามา ท่านดูสิ นี่พอใช้ได้หรือไม่ ?”

ขณะที่พูด หนูน้อยก็หยิบโสมคนสีม่วงสภาพสมบูรณ์ ที่มีอายุราวร้อยปีออกมา

ผู้หญิงนอนลงบนชิงช้าอีกครั้ง และเหลือบมองอย่างเกียจคร้าน : “ใช้ไม่ได้”

ผู้หญิงก็คือฉู่เชียนหลี

เมื่อห้าปีก่อน หลังจากนางถอนพิษแล้ว ก็เตรียมหาที่ฟื้นฟูพลังชีวิต แต่คิดไม่ถึงเลยว่าหนึ่งเดือนให้หลังจะพบว่าตนเองนั้นตั้งท้อง

นางรู้สึกสับสนอยู่กว่าสองเดือน ในที่สุดตอนที่ตัดสินใจจะใช้ชีวิตในวัยเกษียณอย่างสงบโดยไม่ต้องการกาฝาก กลับรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของทารกเป็นครั้งแรกโดยไม่คาดคิด ด้วยเหตุนี้จึงเก็บเขาเอาไว้โดยไม่รู้ตัว

นางดูแลร่างกายไปพร้อมกับการผดุงครรภ์ด้วยความพยายาม ผลสุดท้ายกลับพบว่าเจ้าปีศาจน้อยดูดซับพลังของยาและพลังชีวิตของนางอย่างกระหาย หากไม่ใช่เพราะกำไลหยกเลือดหงส์หล่นลงไปในน้ำทิพย์โดยไม่ได้ตั้งใจ เกรงว่านางคงต้องจบชีวิตลงไปนานแล้ว

เด็กที่ให้กำเนิดออกมาผู้นี้ ยังมีลักษณะเฉพาะของนาจา อยู่ในครรภ์ของนางเป็นเวลาสิบห้าเดือน จนนางแทบทนไม่ได้ คิดจะกรีดท้องตนเองอยู่หลายครั้ง

“ใช้ไม่ได้อีกแล้ว !”

เซินเป่าทอดถอนใจอย่างผิดหวัง โยนโสมคนสีม่วงลงบนพื้น แล้วปีนขึ้นไปบนชิงช้า เข้าไปขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของฉู่เชียนหลี

“ท่านแม่ หรือมีเพียงโสมคนที่ท่านเก็บได้เท่านั้น จึงจะกลายร่างเป็นเด็กได้ ?”

ฉู่เชียนหลีมุมปากกระตุกเล็กน้อย : “เอ่อ ก็อาจเป็นได้”

เฮ้อ ในตอนแรกที่วิญญาณของเด็กน้อยซักถามนางว่าตนเองนั้นเกิดมาได้อย่างไร นางไม่ควรจะพูดพล่อย บอกว่าเขาเป็นปีศาจโสมคนที่เก็บมาจากในภูเขา ผลสุดท้ายเด็กคนนี้จึงหลงเชื่อและเก็บน้องชายกลับมาให้ตนเองหนึ่งคน

“เช่นนั้นท่านแม่ ท่านไปเก็บน้องชายเป็นเพื่อนข้าอีกสักคนจะได้ไหม ?”

“ไม่ได้”

“เพราะอะไร ?” เซินเป่ามุ่ยปาก พยายามแสร้งทำเป็นร้องไห้

“เพราะขี้เกียจ”

ฉู่เชียนหลีตบก้นเล็ก ๆ ที่อวบอิ่มของเซินเป่าเบา ๆ : “แม่หิวแม่ อยากกินไก่ตุ๋นโสมคน”

“ได้ เซินเป่าจะไปจะไปเดี๋ยวนี้”

เขากวาดสายตามองไปโดยรอบอย่างถี่ถ้วน สุดท้ายเขาก็ไม่เห็นว่าจะมีต้นไหนที่ดีเพียงพอจะพัฒนาเป็นน้องชายของเขาได้ จึงทำได้เพียงรดน้ำดูแลอย่างเท่าเทียมกันเท่านั้น

ในเวลาเดียวกันนี้ ขบวนของฉู่หลิงเซวียนที่ไปยั่วโมโหกลุ่มมาป่าเข้า ก็รีบวิ่งเข้ามาในหุบเขาอย่างตื่นตระหนก

“คุณหนู ไปต่อไม่ไหวแล้วขอรับ !”

ฉู่หลิงเซวียนดูย่ำแย่ยิ่งกว่าก่อนหน้านี้ กิ๊บติดผมมุกของนางสะเปะสะปะ ผมเผ้ารกรุงรัง ซ้ำยังมีคราบเลือดติดอยู่บนแก้มอีกด้วย

“เจ้าสัตว์เดรัจฉานพวกนี้ ทำไมถึงตามพวกเราไม่ปล่อย ?”

องครักษ์หวานอมขมกลืน ฝูงหมาป่านั้นเจ้าคิดเจ้าแค้น เป็นเพราะฉู่หลิงเสวียนหาโสมเสวียนม่วงไม่เจอ จึงฆ่าลูกหมาป่าตัวหนึ่งเพื่อระบายความโกรธ แน่นอนว่าย่อมต้องถูกทั้งฝูงโกรธแค้น

ประจวบเหมาะกับในเวลานี้ มีควันลอยคละคลุ้งขึ้นมา องครักษ์ที่ทั้งตัวเปียกโชกไปด้วยเลือดร้องอุทานออกมา

“คุณหนู ด้านหน้ามีควัน จะต้องมีคนแน่นอนขอรับ !”

มีคนก็หมายความว่าขอความช่วยเหลือได้ !

“รีบไปเร็ว !”

ฝูงหมาป่าวิ่งตามมา เมื่อผ่านหน้าผาเรียบก็หยุดนิ่งในทันที ยืนหงอไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าอีก จนสุดท้ายก็หอนใส่กันสองครั้ง แล้วค่อย ๆ ล่าถอยไป

เมื่อพวกของฉู่หลิงเซวียนสังเกตเห็นว่าฝูงหมาป่าไม่ได้ตามมา ก็ถอนหายใจยาว และมุ่งหน้าไปยังจุดที่มีควันลอยฟุ้งออกมา