ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 33

มองฉู่เชียนหลีถือทองคำแท่งในมือ ฉู่หลิงเซวียนยิ่งอดไม่ได้ที่จะพูดเย้ยหยัน

“ท่านพี่อย่ามองเลย สิ่งที่องค์ชายสามให้ความสำคัญที่สุดคือสัจจะ ในเมื่อองค์ชายรับปากแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีวันเล่นไม่ซื่อกับเงินเพียงไม่กี่พันตำลึงทองเหล่านี้”

ฉู่เชียนหลีหยิบทองแท่งขึ้นมาสองอัน แล้วเอามากระทบกัน ทองคำแท่งชนกัน ส่งเสียงใส

“ฐานันดรศักดิ์ของน้องสาวสูงส่ง พบเจอโลกมามาก ตรงหน้าคือเงินหกพันห้าร้อยตำลึงทอง เมื่ออยู่ในปากของนาง กลับเป็นใช้คำว่าแค่มาเปรียบเปรย หรือว่าน้องเคยเห็นเงินมากกว่านี้ใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิงเซวียนดูแคลน： “หึ พี่สาว ตระกูลฉู่ของพวกเราเป็นถึงจวนเฉิงเสี้ยง พี่ที่ไม่เคยเปิดหูเปิดตาเช่นนี้ ทำให้จวนเฉิงเสี้ยงขายหน้าจริง！”

“ตามกฎของราชสำนักตงเสวียน ขุนนางระดับที่หนึ่งทุกเดือนจะได้เบี้ยเลี้ยงแปดสิบก้อน กลายเป็นเงินสองร้อยสิบสามตำลึงเงิน รวมเบ็ดเสร็จหนึ่งปีได้ทั้งหมดสองพันห้าร้อยห้าสิบหกตำลึงเงิน ที่เหลือคือเงินทดแทนข้าวสารอาหารแห้งตามฤดูกาล ถ่านหินรวมเป็นเงินสี่ร้อยห้าสิบเจ็ดตำลึงเงิน เมื่อคิดคำนวณดูแล้ว หนึ่งปีทั้งจวนเฉิงเสี้ยงมีรายได้สามพันกว่าตำลึงเงิน”

ฉู่หลิงเซวียนฟังจำนวนเงิน ชั่วขณะหนึ่งสมองแล่นไม่ทัน

“ท่านพี่พูดเช่นนี้กับข้าเพื่ออะไร?”

หยุนชิงกุยที่อยู่ข้างๆ หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ภายในใจของเขาเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่

ใบหน้าของฉู๋เชียนหลีเคล้าไปด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอน แม้ราชสำนักจะตั้งกฏเอาไว้ ขุนนางไม่อาจแก่งแย่งผลประโยชน์กับชาวบ้าน แต่ไม่จำกัดคนในครอบครัวของขุนนาง ไม่แน่ว่าฮูหยินอู๋มารดาของเจ้าอาจจะเป็นอัจฉริยะด้านการค้า อยู่ในเรือน มีทองตกลงมาจากบนฟ้า ไม่เห็นเงินหกพันห้าร้อยตำลึงทองอยู่ในสายตา เช่นนั้น องค์ชายสามเล่า?”

“ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด” หัวใจของหยุนชิงกุยบีบรัด รู้สึกคล้ายว่าตนตัดสินใจผิดพลาด

“องค์ชาย เงินหกพันห้าร้อยตำลึงทอง แปลงเป็นเงินเจ็ดหมื่นตำลึงเงินได้อย่างเหลือเฟือ องค์ชายไม่มีตำแหน่ง ในฐานะที่เป็นองค์ชายทั่วไป ได้เบี้ยมากกว่าเฉิงเสี้ยงระดับที่หนึ่งเล็กน้อย คิดคำนวณว่าองค์ชายได้ห้าพันตำลึงเงิน เช่นนั้นมีปัญหาแล้ว องค์ชายต้องใช้เวลานานเท่าใดกว่าจะสะสมเงินที่ให้ข้าในวันนี้ได้?”

ฉู่หลิงเซวียตกตะลึง แม้นางจะได้ร่ำเรียนหนังสือ แม้ไม่ได้ฉลาดหลักแหลม แต่นางก็รู้ว่าตัวเลขเหล่านี้ผิดปกติ

องค์ชายสามหน้าดำเคร่งเครียด： ผู้หญิงคนนี้กำลังวางกับดักลวงตน！

รอยยิ้มของฉู่เชียนหลียังคงไม่เปลี่ยน

“องค์ชายสามฐานันดรศักดิ์สูงส่ง คำถามนี้ข้ามาตอบเถอะ ต้องใช้เวลาสิบสี่ปี！ ถ้าอย่างนั้นมีปัญหาแล้ว มนุษย์ไม่อาจไม่กินไม่ดื่มสิบสี่ปี แล้วเอาแต่สะสมเงินกระมัง? โดยเฉพาะท่านยังเป็นถึงองค์ชายสาม ต้องคบค้าสมาคมกับผู้อื่น เทศกาลต่างๆ ต้องให้ของขวัญ มีแขกเรื่อและลูกศิษย์ ทั้งยังต้องซ่อมบำรุงจวน ทุกอย่างล้วนต้องใช้เงิน”

“หรือว่าห้ามไม่ใช่องค์ชายสามมีการค้าเป็นของตนเอง?”

ฉูหลิงเซวียนพูดปกป้อง ยังไม่ทันพูดจบ ถูกหยุนชิงกุยพูดปราม

“หลิงเซวียน อย่าพูดจาเหลวไหล”

ฉู่เชียนหลีหัวเราะ ： “หึ น้องสาว เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดก่อนหน้านี้หรือ? ขุนนางไม่อาจแก่งแย่งผลประโยชน์กับชาวบ้าน องค์ชายสามฐานันดรศักดิ์สูงส่งเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ทั้งยังเป็นโอรสที่ฝ่าบาทชื่นชมไม่หยุด แล้วจะทำผิดกฎหมายได้อย่างไร”

องค์ชายสามย่อมมีการค้าเป็นของตนเอง อีกทั้งฐานันดรศักดิ์ของเขาสูงส่งเช่นนี้ คนที่อยากจะประจบเขามีมากมาย แค่ยื่นมือออกไป ก็ได้เงินนับหมื่นตำลึงเงินแล้ว

แต่เขากล้ายอมรับเรื่องเหล่านี้หรือไม่?

เขาไม่กล้า！

หากเขายอมรับสารภาพ เช่นนั้นขุนนางก็สามารถกล่าวโทษเขาได้ทันที

ในราชสำนักคนที่มีความทะเยอทะยานไม่ได้มีเพียงองค์ชายสาม มีบางคนต้องการจะฉวยโอกาสทำลายอนาคตของเขา ตัดทางรอดของเขา！

องค์ชายสามกัดฟันแน่น สายตาจับจ้องไปที่ฉู่เชียนหลี

“เจ้าเจตนา?”

ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้แล้ว เมื่อครู่ฉู่เชียนหลีถามตนซ้ำหลายครั้ง เพื่อจะวางแผนเล่นงานตนในตอนนี้ หรือจะกล่าวว่า ตอนอยู่ที่หน้าประตูจวนเฉิงเสี้ยง นางก็คิดถึงแผนการในวันนี้แล้ว?

ผู้หญิงคนนี้ กลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

“องค์ชายอย่าใจร้อน ยังคิดบัญชีไม่หมด！”

ฉู่เชียนหลีเอาทองแท่งในมือกระทบกันอีกครั้ง เสียงตึ้งๆๆ ไม่รีบร้อน ทว่ากลับคล้ายเคาะอยู่ในใจของคน

“เบี้ยที่ข้าคำนวณเมื่อครู่ เป็นเบี้ยที่ได้หลังจากองค์ชายสามเติบโต ก่อนที่องค์ชายสามจะเติบโต องค์ชายถูกเลี้ยงอยู่ในวังหลวง ศึกษาเล่าเรียน ไม่มีเงิน”

องค์ชายสามขมวดคิ้วเป็นปม นัยน์ตาเปี่ยมไปด้วยความโมโห ใบหน้าอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว

“ดังนั้น เจ้าจะให้ต่อจากนี้ข้าใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แล้วประหยัดอดออมเช่นนั้นหรือ?”

เช่นนั้นเขาจะกลายเป็นเรื่องตลกของทุกคนไม่ใช่หรือ?

“ไม่เพียงแค่ตัวองค์ชายเท่านั้น ยังมีตระกูลฉี แน่นอน ในราชสำนักมีคนปกป้ององค์ชายมากมาย เวลานี้ยังติดพันกับคุณหนูรองตระกูลจวนเฉิงเสี้ยง องค์ชายสามารถรับการช่วยเหลือจากเหล่าขุนนาง เมื่อคิดคำนวณดูแล้ว ทุกคนใช้ชีวิตลำบากด้วยกันสักครึ่งปี ก็ถือว่าพอประมาณแล้ว”

นัยน์ตาฉู่เชียนหลีฉายรอยยิ้ม

“ครึ่งปีนี้เพียงประมาณการคร่าวๆ โดยละเอียดแล้วต้องดูทรัพย์สินของขุนนางที่ปกป้ององค์ชาย ข้าได้ยินว่าในราชสำนักมีผู้ตรวจการโกว พูดจาฉะฉาน ไม่เกรงกลัวอำนาจ เป็นคนคิดคำนวณเก่งที่หาได้ยาก ข้าคิดว่า สำหรับการจับตาดูเรื่องนี้ เขาน่าจะสนใจอย่างมาก”

องค์ชายสามกำหมัดแน่น ความโมโหพลุ่งพล่าน อดกลั้นจนแทบจะอกแตกตาย

“เจ้าข่มขู่ข้า?”

เขาไม่เคยคิดมาก่อน ฉู่เชียนหลีที่เดิมทีราวกับดินโคลน จะมีวันที่ได้อยู่เหนือกว่าเขา！

ฉู่เชียนหลีรีบส่ายหน้า

“สิ่งนี้จะเรียกว่าข่มขู่ได้อย่างไร? องค์ชายเห็นแก่ส่วนรวม ยอมรับการจับตาดูจากผู้ตรวจการด้วยตนเอง อีกทั้งความตั้งใจเดิมที่เอาเงินออกมา ก็เพื่อช่วยชีวิตองครักษ์ธรรมดาทั่วไป นี่เป็นการทำความดีครั้งใหญ่? ไม่แน่ว่าอาจจะถูกจารึกในประวัติศาสตร์ก็ได้?”

“ได้......ฉู่เชียนหลี เรื่องวันนี้ ข้าจดจำไว้แล้ว”

เขาดูถูกฉู่เชียนหลีเกินไป คิดว่านางเพียงแค่ละโมบโลภมาก ทว่าคิดไม่ถึง นางจะซ่อนแผนการร้ายกาจราวกับงูพิษเช่นนี้ และเขา ดันตกหลุมพรางของนาง

เวลานี้ด้านนอกเกิดเรื่องวุ่นวาย คนจำนวนไม่น้อยให้ความสนใจกับเรื่องในจวนองค์ชายสาม เขาไม่อาจทำลายภาพลักษณ์ที่สะสมด้วยยากลำบากมาหลายปีลงได้ ทำได้เพียงอดทน

ฉู่เชียนหลียิ้ม ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“องค์ชายอย่าเกรงใจ ดังนั้น องค์ชายเตรียมที่จะรับการระดมเงินจากขุนนางที่สนับสนุน หรือว่ายอมรับการสนับสนุนจากตระกูลฮูหยินในอนาคต หรือว่าจะยอมอดทน แล้วใช้ชีวิตด้วยความยากลำบาก อยู่อย่างเรียบง่าย ประหยัดอดออม?”