ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 33

มองฉู่เชียนหลีถือทองคำแท่งในมือ ฉู่หลิงเซวียนยิ่งอดไม่ได้ที่จะพูดเย้ยหยัน

“ท่านพี่อย่ามองเลย สิ่งที่องค์ชายสามให้ความสำคัญที่สุดคือสัจจะ ในเมื่อองค์ชายรับปากแล้ว เช่นนั้นก็ไม่มีวันเล่นไม่ซื่อกับเงินเพียงไม่กี่พันตำลึงทองเหล่านี้”

ฉู่เชียนหลีหยิบทองแท่งขึ้นมาสองอัน แล้วเอามากระทบกัน ทองคำแท่งชนกัน ส่งเสียงใส

“ฐานันดรศักดิ์ของน้องสาวสูงส่ง พบเจอโลกมามาก ตรงหน้าคือเงินหกพันห้าร้อยตำลึงทอง เมื่ออยู่ในปากของนาง กลับเป็นใช้คำว่าแค่มาเปรียบเปรย หรือว่าน้องเคยเห็นเงินมากกว่านี้ใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิงเซวียนดูแคลน： “หึ พี่สาว ตระกูลฉู่ของพวกเราเป็นถึงจวนเฉิงเสี้ยง พี่ที่ไม่เคยเปิดหูเปิดตาเช่นนี้ ทำให้จวนเฉิงเสี้ยงขายหน้าจริง！”

“ตามกฎของราชสำนักตงเสวียน ขุนนางระดับที่หนึ่งทุกเดือนจะได้เบี้ยเลี้ยงแปดสิบก้อน กลายเป็นเงินสองร้อยสิบสามตำลึงเงิน รวมเบ็ดเสร็จหนึ่งปีได้ทั้งหมดสองพันห้าร้อยห้าสิบหกตำลึงเงิน ที่เหลือคือเงินทดแทนข้าวสารอาหารแห้งตามฤดูกาล ถ่านหินรวมเป็นเงินสี่ร้อยห้าสิบเจ็ดตำลึงเงิน เมื่อคิดคำนวณดูแล้ว หนึ่งปีทั้งจวนเฉิงเสี้ยงมีรายได้สามพันกว่าตำลึงเงิน”

ฉู่หลิงเซวียนฟังจำนวนเงิน ชั่วขณะหนึ่งสมองแล่นไม่ทัน

“ท่านพี่พูดเช่นนี้กับข้าเพื่ออะไร?”

หยุนชิงกุยที่อยู่ข้างๆ หน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อย ภายในใจของเขาเกิดลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่

ใบหน้าของฉู๋เชียนหลีเคล้าไปด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอน แม้ราชสำนักจะตั้งกฏเอาไว้ ขุนนางไม่อาจแก่งแย่งผลประโยชน์กับชาวบ้าน แต่ไม่จำกัดคนในครอบครัวของขุนนาง ไม่แน่ว่าฮูหยินอู๋มารดาของเจ้าอาจจะเป็นอัจฉริยะด้านการค้า อยู่ในเรือน มีทองตกลงมาจากบนฟ้า ไม่เห็นเงินหกพันห้าร้อยตำลึงทองอยู่ในสายตา เช่นนั้น องค์ชายสามเล่า?”

“ข้าไม่เข้าใจที่เจ้าพูด” หัวใจของหยุนชิงกุยบีบรัด รู้สึกคล้ายว่าตนตัดสินใจผิดพลาด

“องค์ชาย เงินหกพันห้าร้อยตำลึงทอง แปลงเป็นเงินเจ็ดหมื่นตำลึงเงินได้อย่างเหลือเฟือ องค์ชายไม่มีตำแหน่ง ในฐานะที่เป็นองค์ชายทั่วไป ได้เบี้ยมากกว่าเฉิงเสี้ยงระดับที่หนึ่งเล็กน้อย คิดคำนวณว่าองค์ชายได้ห้าพันตำลึงเงิน เช่นนั้นมีปัญหาแล้ว องค์ชายต้องใช้เวลานานเท่าใดกว่าจะสะสมเงินที่ให้ข้าในวันนี้ได้?”

ฉู่หลิงเซวียตกตะลึง แม้นางจะได้ร่ำเรียนหนังสือ แม้ไม่ได้ฉลาดหลักแหลม แต่นางก็รู้ว่าตัวเลขเหล่านี้ผิดปกติ

องค์ชายสามหน้าดำเคร่งเครียด： ผู้หญิงคนนี้กำลังวางกับดักลวงตน！

รอยยิ้มของฉู่เชียนหลียังคงไม่เปลี่ยน

“องค์ชายสามฐานันดรศักดิ์สูงส่ง คำถามนี้ข้ามาตอบเถอะ ต้องใช้เวลาสิบสี่ปี！ ถ้าอย่างนั้นมีปัญหาแล้ว มนุษย์ไม่อาจไม่กินไม่ดื่มสิบสี่ปี แล้วเอาแต่สะสมเงินกระมัง? โดยเฉพาะท่านยังเป็นถึงองค์ชายสาม ต้องคบค้าสมาคมกับผู้อื่น เทศกาลต่างๆ ต้องให้ของขวัญ มีแขกเรื่อและลูกศิษย์ ทั้งยังต้องซ่อมบำรุงจวน ทุกอย่างล้วนต้องใช้เงิน”

“หรือว่าห้ามไม่ใช่องค์ชายสามมีการค้าเป็นของตนเอง?”

ฉูหลิงเซวียนพูดปกป้อง ยังไม่ทันพูดจบ ถูกหยุนชิงกุยพูดปราม

“หลิงเซวียน อย่าพูดจาเหลวไหล”

ฉู่เชียนหลีหัวเราะ ： “หึ น้องสาว เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดก่อนหน้านี้หรือ? ขุนนางไม่อาจแก่งแย่งผลประโยชน์กับชาวบ้าน องค์ชายสามฐานันดรศักดิ์สูงส่งเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ทั้งยังเป็นโอรสที่ฝ่าบาทชื่นชมไม่หยุด แล้วจะทำผิดกฎหมายได้อย่างไร”

องค์ชายสามย่อมมีการค้าเป็นของตนเอง อีกทั้งฐานันดรศักดิ์ของเขาสูงส่งเช่นนี้ คนที่อยากจะประจบเขามีมากมาย แค่ยื่นมือออกไป ก็ได้เงินนับหมื่นตำลึงเงินแล้ว

แต่เขากล้ายอมรับเรื่องเหล่านี้หรือไม่?

เขาไม่กล้า！

หากเขายอมรับสารภาพ เช่นนั้นขุนนางก็สามารถกล่าวโทษเขาได้ทันที

ในราชสำนักคนที่มีความทะเยอทะยานไม่ได้มีเพียงองค์ชายสาม มีบางคนต้องการจะฉวยโอกาสทำลายอนาคตของเขา ตัดทางรอดของเขา！

องค์ชายสามกัดฟันแน่น สายตาจับจ้องไปที่ฉู่เชียนหลี

“เจ้าเจตนา?”

ในที่สุดเขาก็ตระหนักได้แล้ว เมื่อครู่ฉู่เชียนหลีถามตนซ้ำหลายครั้ง เพื่อจะวางแผนเล่นงานตนในตอนนี้ หรือจะกล่าวว่า ตอนอยู่ที่หน้าประตูจวนเฉิงเสี้ยง นางก็คิดถึงแผนการในวันนี้แล้ว?

ผู้หญิงคนนี้ กลายเป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใด?

“องค์ชายอย่าใจร้อน ยังคิดบัญชีไม่หมด！”

ฉู่เชียนหลีเอาทองแท่งในมือกระทบกันอีกครั้ง เสียงตึ้งๆๆ ไม่รีบร้อน ทว่ากลับคล้ายเคาะอยู่ในใจของคน

“เบี้ยที่ข้าคำนวณเมื่อครู่ เป็นเบี้ยที่ได้หลังจากองค์ชายสามเติบโต ก่อนที่องค์ชายสามจะเติบโต องค์ชายถูกเลี้ยงอยู่ในวังหลวง ศึกษาเล่าเรียน ไม่มีเงิน”