ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 36

อู๋ฉีรู้สึกเหมือนกระดูกทั้งตัวแทบจะหัก ไม่อาจหักห้ามความกลัวที่ก่อตัวขึ้นในใจ

“เจ้า......เจ้าคือฉู่เชียนหลีจริงๆ หรือ?”

หน้าของเขาถูกเตะจนบวม ตาของเขาหรี่เป็นเส้นตรง ทว่าตกใจกับรูปโฉมของฉู่เชียนหลีในเวลานี้

เจ้าคนอัปลักษณ์ในอดีต กลายเป็นหญิงงามแบบนี้ได้อย่างไร?

“ห้าปีที่ผ่านมานี้ เจ้าคิดถึงข้ามาโดยตลอด เหตุใดวันนี้เจอกัน เจ้าจึงไม่รู้จักข้าแล้วล่ะ?”

เซียวจวินยี่เดินลงมาจากรถม้า ตกใจกับการกระทำของฉู่เชียนหลี

นี่มัน......

รุนแรงขนาดนี้เชียวหรือ?

เขาข่มความตื่นเต้นในใจเอาไว้ รีบเข้าไปพยุงซูจิ่นจือที่ยังคงไม่อาจดึงสติกลับมาเช่นเดียวกัน

“จิ่นจือ นี่คือน้องสาวของพวกเราจริงๆ หรือ?”

หรือว่าไม่ใช่นางฟ้าลงมาโปรด?

ก่อนหน้านี้เขายังเคลือบแคลงสงสัยน้องหญิง สมควรตายจริงๆ！

ซูจิ่นจือดึงสติกลับมา ข่มความตกใจเอาไว้ เดินไปตรงหน้าฉู่เชียนหลี

“อู๋ฉีหาเรื่องข้า เจ้าไม่ต้องมีน้ำใจ รีบไปเถอะ”

ถึงอย่างไรอู๋ฉีก็เป็นหลานชายของฮูหยินเฉิงเสี้ยง เวลานี้ฉู่เชียนหลีพักอาศัยในจวนเฉิงเสี้ยง หากอู๋ฉีฟ้องฮูหยินเฉิงเสี้ยงขึ้นมา ไม่รู้ว่านางอู๋จะทำเกรี้ยวกราดเช่นไร！

ฉู่เชียนหลีใช้เท้าเตะอู๋ฉี เงยหน้าขึ้นมองซูจิ่นจือ สีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย

“ท่านผู้พี่ ลูกบอลอู๋อยู่ที่นี่ พี่ไม่เตะสักสองครั้งเพื่อระบายความขุ่นเคืองหรือ?”

“หึ！” เซียวจวินยี่หัวเราะทันที “ลูกบอลอู๋? ฮ่าๆๆ！”

คำว่าลูกบอลเฉียบขาดจริงๆ！

ซูจิ่นจือยกขยับมุมปาก： “เจ้า......”

“มาสิ สัมผัสเท้าไม่เลว” ฉู่เชียนหลียั่วยุต่อ

ซูจิ่นจือไอสองครั้ง คิดไม่ถึงว่าจะหวั่นไหวเล็กน้อยจริงๆ： “ช่างเถอะ ปล่อยเขาไปเถอะ”

“น่าเสียดาย แต่ว่าไม่เป็นไร ลูกบอลอู๋อยู่ในเมืองหลวง ท่านผู้พี่อยากเตะเมื่อไหร่ ข้าจะเอาตัวมาให้เอง”

ฉู่เชียนหลีพูดจบ เตะอู๋ฉีอย่างแรงหนึ่งครั้ง

“โอ๊ย！”

อู๋ฉีร้องโอดครวญ แขนบิดเบี้ยวตกลงมาจากคอ

แววตาฉู่เชียนหลีเคร่งขรึม ยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบนิ้วมืออู๋ฉีอย่างแรง

วินาทีต่อมา เสียงกระดูกหักดังขึ้น

“ไม่เจอกันหลายปี เจ้าอุตส่าห์คิดถึง ให้ของขวัญกับเจ้า ได้โปรดอย่าเกรงใจ”

“โอ๊ย！”

อู๋ฉีร้องเสียงหลงเหมือนหมูถูกฆ่า หลังจากนั้นเป็นลมหมดสติไป

ฉู่เชียนหลีถอนเท้ากลับมา ถอยหลังสองสามเก้า วิ่งแล้วยกเท้าขึ้น ราวกับนักฟุตบอลยิงจุดโทษ เตะอู๋ฉีอย่างแรง！

“ไสหัวไป！”

อู๋ฉีเกลือกกลิ้งไปด้านหน้า ชนกับองครักษ์ตระกูลอู๋ที่ล้มอยู่บนพื้น กว่าจะหยุดลง

ฉู่เชียนหลีปรบมือ หันไปมองหอเทียนเสวียน： “เวลาพอประมาณแล้ว งานประมูลใกล้จะเริ่มแล้ว พวกเรารีบเข้าไปกันเถอะ”

นางยังมีเรื่องจริงจังต้องทำ

เฟิ่งเสวียนตู้อุ้มเซินเป่าเอาไว้แล้วเดินเข้าไปหา ยื่นผ้าเช็ดหน้าในมือให้กับนาง

“เช็ดมือหน่อย ลูกบอลอู๋สกปรกยิ่งนัก”

เซินเป่าดวงตาทอประกาย มองฉู่เชียนหลีด้วยแววตาเลื่อมใส

“ท่านแม่เก่งยิ่งนัก เซินเป่าก็จะเรียนรู้จากท่านแม่ทำให้คนกลายเป็นลูกบอล！”

“ได้ รอเจ้าโตกว่านี้หน่อย แม่จะสอนเจ้า”

คนตระกูลอู๋ไม่กล้าเผชิญหน้ากับฉู่เชียนหลี ทำได้เพียงลุกขึ้นแล้วแบกร่างลูกบอลอู๋ฉี ไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

ซูจิ่นจือสังเกตเห็น จึงเดินไปตรงหน้าฉู่เชียนหลี

“เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ เป็นเพราะข้า ตอนนี้เจ้าหาที่ซ่อนตัวก่อน คนของตระกูลอู๋......”