ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 35

เวลานี้เฟิ่งเสวียนตู้ไร้พลังยุทธ์ ฝ่ามือที่ฟาดออกไปไม่ได้ใช้กำลังมากเท่าใด ทว่าซูจิ่นจือหลบไม่ทัน ถึงขั้นที่ว่าหลังจากถูกฝ่ามือของเฟิ่งเสวียนตู้ เขาถึงกับกระอักเลือดออกมา

“เจ้าขี้เหร่！”

ฉู่เชียนหลีคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น รีบเคลื่อนตัวเข้าไปหา ป้องมือเฟิ่งเสวียนตู้เอาไว้อีกด้าน หลังจากนั้นยื่นมือไปที่ชีพจรของซูจิ่นจือ อยากจะช่วยเขาตรวจชีพจร

ซูจิ่นจือสะบัดมือฉู่เชียนหลีทิ้ง กุมแผงอกด้วยสีหน้าเปี่ยมไปด้วยความเยือกเย็น

“คุณหนูใหญ่ฉู่ เจ้าไม่ต้องหวังดี แม้ข้าตาย ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า！”

เป็นอันประจวบเหมาะ เวลานี้รถม้าหยุดลง

ซูจิ่นจือฝืนตนเองแล้วเหยียดกายลุกขึ้น เปิดม่านรถม้ากระโดดลงไป เพราะรีบร้อน ทำให้ชนเข้ากับบุรุษคนหนึ่ง จากนั้น เสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยันดังขึ้น

“เจ้าคนไร้ประโยชน์ซูจิ่นจือ? หึ เกิดอะไรขึ้น ถูกคนทำร้ายจนกระอักเลือด?”

“ไสหัวไป！”

“เป็นแค่คนไร้ประโยชน์ กล้าเหิมเกริมกับข้า? เจ้าคิดว่าตนยังเป็นจอหงวนคนเดิมที่อนาคตก้าวไกลอีกหรือ? เวลานี้ พลังยุทธ์ของเจ้าถูกทำลาย จุดตันเถียนถูกทำลาย ร่างกายอ่อนแอยิ่งกว่าสตรี เชื่อไหมว่า ข้าสังหารเจ้าได้ด้วยนิ้วมือเดียว?”

ภายในรถม้า สีหน้าของเซียวจวินยี่เปี่ยมไปด้วยความโมโห เหยียดกายลุกขึ้นลงจากรถม้า ทว่ากลับถูกฉู่เชียนหลีคว้าแขนเอาไว้

“ช้าก่อน”

เซียวจวินยี่ขมวดคิ้วเป็นปม คิดว่าฉู่เชียนหลีจะไม่สนใจซูจิ่นจือ สีหน้าของเขาเยือกเย็น

“คุณหนูใหญ่ฉู่ บุรุษด้านนอกคืออู๋ฉี เป็นอริกับจิ่นจือมาโดยตลอด ดูถูกเหยียดหยามทุกครั้ง ถึงขั้นลงไม้ลงมือ อู๋ฉีกับจวนเฉิงเสี้ยงมีความสัมพันธ์กัน เจ้าไม่อยากเดือดร้อนไม่เป็นไร ข้าปกป้องสหายของตนเองได้”

“อย่าขยับ！”

เซียวจวินยี่ไม่รับฟัง ยืนกรานจะลุกขึ้น วินาทีต่อมา มือขาวของฉู่เชียนหลีกดหัวไหล่ของเขาเอาไว้ เห็นชัดว่าไม่ได้กดแรง ทว่าทำให้เขาหยุดอยู่ที่เดิม

รอยยิ้มบนใบหน้าฉู่เชียนหลีหายไป แววตานิ่งสงบแปรเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นในทันที

อู๋ฉี หลานชายแท้ๆ ของนางอู๋ เมื่อครั้นหลังจากร่างเดิมกลับจวนเฉิงเสี้ยง เบื้องหน้าแย่งตำแหน่งบุตรีสายตรงจวนเฉิงเสี้ยง ทั้งยังหมั้นหมายกับองค์ชายสาม อู๋ฉีคนนี้ภายใต้คำสั่งของฉู่หลิงเซวียน รังแกและทำให้ร่างเดิมอับอายไม่น้อย

ด้านนอก เสียงสนทนายังคงดำเนินต่อ

เสียงของอู๋ฉีเปี่ยมไปด้วยความเหิมเกริมและได้อกได้ใจ

“ซูจิ่นจือ เหตุใดเจ้าจึงไม่พูด? ข้าได้ยินมาว่า หลังจากตระกูลซูตกระกําลําบาก เจ้าและพ่อไร้ประโยชน์ของเจ้า ไม่มีเงินซื้อแม้กระทั่งยามากิน ทั้งหมดล้วนอาศัยสหายเก่าช่วยเหลือ ทำไม ก่อนตายมาเปิดหูเปิดตาที่นี่ มาเปิดโลกหรือ?”

“อู๋ฉี ข้าไม่อยากเปลืองน้ำลายกับคนอย่างเจ้า！” ซูจิ่นจือตอบเสียงเยือกเย็น

“เจ้าคิดว่าข้าอยากจะเสียเวลากับขยะอย่างเจ้าหรือ? ดูสิ เมื่อครู่เจ้าเหยียบรองเท้าข้าจนเปื้อน ตอนนี้เจ้าคุกเข่าแล้วเลียให้ข้า จากนั้นไสหัวออกไปจากถนนสายนี้ ข้าจะปล่อยเจ้าไป！ มิเช่นนั้น วันนี้ข้าจะหักขาเจ้า！”

ซูจิ่นจือกัดฟันแน่น คอของเขามีเส้นเลือดปูดขึ้นมา

“ฝันไปเถอะ！ ข้าคนตระกูลซู ยอมตาย แต่ก็ไม่มีวันคุกเข่าเพื่อมีชีวิตรอด！”

“ฮ่าๆๆ ข้าคิดออกแล้ว เมื่อห้าปีก่อน ฉู่เชียนหลีตายเพราะลอบคบชู้ เพื่อปกป้องชื่อเสียงของหญิงชั่วช้าคนนั้น เจ้าถูกข้าเหยียบนิ้วมือทั้งสิบจนหัก ตอนนั้น เจ้าก็พูดเช่นนี้ไม่ใช่หรือ? ทำไม หญิงชั่วช้าคนนั้นกลับมาแล้ว เจ้าเองก็ออกมาเดินเพ่นพ่านเช่นเดียวกัน?”

“หุบปาก！”

“ข้าไม่หุบปากแล้วเจ้าจะทำอะไร?”

อู๋ฉีพูด สายตามองไปยังรถม้าด้านหลังซุจิ่นจือ ด้านบนมีสัญลักษณ์ตัวอักษรฉู่แขวนเอาไว้ เขาหรี่ตาลง เสียงดังขึ้นกว่าเดิม

“หรือว่าฉู่เชียนหลีอยู่ในรถม้า?”

ซูจิ่นจือหน้าเปลี่ยนสี พูดด้วยลมหายใจอ่อนแรง： “นางไม่อยู่”

“ฮ่าๆๆ ดูจากปฏิกิริยาของเจ้า ฉู่เชียนหลีต้องอยู่ด้านในแน่นอนใช่หรือไม่? ฮ่าๆๆ ข้าได้ยินว่าหญิงชั่วช้าคนนั้นเปลี่ยนรูปโฉม? เมื่อก่อนหน้าตาอัปลักษณ์ยังสามารถยั่วยวนบุรุษได้ เวลานี้เปลี่ยนเป็นงดงาม ยิ่งร้ายกาจกว่าเดิมไม่ใช่หรือ?”