ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 38

ขึ้นรถม้า ฉู่เชียนหลีพิงหัวไหล่เฟิ่งเสวียนตู้ ขนตาหนาและงอนยาวขยับเปิดปิด คล้ายอยากจะนอนทว่าไม่ยอมนอน

เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังขึ้นที่ข้างหู เฟิ่งเสวียนตู้สัมผัสถึงน้ำหนักบนหัวไหล่ ความรู้สึกชาแผ่ซ่านเข้าสู่หัวใจ หูร้อนผ่าวอย่างไม่อาจหักห้าม

เขาหันหน้าไปเล็กน้อย มองไปที่นาง พูดเสียงอ่อนโยน

“อยากนอนก็นอนเถอะ”

“ยังนอนไม่ได้！” ฉู่เชียนหลีหาวฟอดใหญ่ นัยน์ตาทอประกายด้วยน้ำใส “ที่จวนเฉิงเสี้ยง ฉู่เยี่ยนชิงและคนของตระกูลอู๋ต้องรอข้าอยู่แน่นอน”

เฮ้อ พนักงานบริการหลังการขายไร้สิทธิ์จริงๆ

บอกลาวันเวลาที่อยากนอนก็นอน คิดถึง คิดถึง......

แววตาของเฟิ่งเสวียนตู้จ้องเขม็ง ภายใต้หน้ากาก ดวงตาหงส์มีลำแสงสีแดงเคลื่อนผ่าน

“เมื่อครู่ข้าได้กลิ่นขนมกุ้ยฮวา ข้าลงไปซื้อให้เจ้าสักหน่อยดีหรือไม่?”

ดวงตาฉู่เชียนหลีทอประกาย รีบยื่นหน้าออกไปที่ด้านข้างของรถ

“ลำบากเจ้าขี้เหร่แล้ว”

“รอข้า”

รถม้าหยุดลง เฟิ่งเสวียนตู้ลงจากรถม้า เดินไปยังร้านค้าข้างๆ

ด้านหลังร้านค้า มีชายหนุ่มสวมชุดผ้าหยาบยืนอยู่ เมื่อเห็นเฟิ่งเสวียนตู้ สีหน้าของเขาเคร่งเครียดยิ่งนัก เท้าทั้งสองข้างอ่อนแรง เกือบจะคุกเข่าลงบนพื้น

“นาย......นาย......”

เฟิ่งเสวียนตู้เงยหน้าขึ้น หันไปมองเทียนเสวียนที่แต่งตัวเป็นพ่อค้าข้างถนน ดวงตาเยือกเย็นทำให้คนหวาดกลัว

“นาย......ลูกค้าที่เคารพ ท่าน......ท่านสั่งมาได้เลย”

เทียนเสวียนเจ้าแห่งการค้า พูดประจบเก่ง ละมุนละม่อมทุกด้าน ทั้งยังมีแหล่งข่าวที่ดีที่สุด

“ท้องฟ้ามืดเช่นนี้แล้ว เหมาะแก่การหลับนอนใช่หรือไม่?”

“หลับ......หลับนอน?”

เทียนเสวียนมองใบหน้าของเฟิ่งเสวียนตู้อย่างละเอียด ภายใต้หน้ากากงดงามที่ทำมาจากเงิน คาดเดาความรู้สึกที่แท้จริงของนายท่าน

เฟิ่งเสวียนตู้หรี่ตาลง： เขายังแสดงชัดเจนไม่มากพออีกหรือ?

เทียนเสวียนนึกถึงจดหมายที่เทียนซูส่งมาให้ก่อนหน้านี้ คิดขึ้นได้ทันที

เวลานี้นายท่านอยู่กับสตรีที่มีลูกทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงาน หรือว่าหลับนอนที่ว่า......หลับนอน......

เอ๊ะ?！

คล้ายจะรู้เรื่องที่สุดยอดบางอย่าง！

“ขอรับ ต้องนอนแล้ว！” เทียนเสวียนกลืนน้ำลายอย่างแรง น้ำเสียงหนักแน่นอย่างมาก

เฟิ่งเสวียนตู้พอใจ： “ห่อขนมสองสามชิ้น”

วันนี้เทียนเสวียนจัดการงานได้เรียบร้อย สามารถพิจารณาไม่โยนเขาไปอยู่บนขั้วโลกเหนือ

“ขอรับ นาย......ลูกค้าที่เคารพ ท่านจับเอาไว้ให้ดี”

รอให้เฟิ่งเสวียนตู้เดินถือขนมไป เทียนเสวียนยิ้มแล้วมองส่งรถม้า หลังจากนั้นก็รีบไปที่หอเทียนเสวียน

“ใครก็ได้มาที สถานการณ์ที่จวนเฉิงเสี้ยงเป็นเช่นไร?”

“นายท่าน ก่อนหน้านี้คุณหนูใหญ่จวนเฉิงเสี้ยงและคนของตระกูลอู๋ทะเลาะวิวาทกันที่หน้าหอเทียนเสวียน อู๋ฉีบาดเจ็บสาหัส เวลานี้ตระกูลอู๋กำลังหาคนไปที่จวนเฉิงเสี้ยง รอคุณหนูใหญ่ฉู่กลับไปขอรับ！”

“ซี๊ด......”

หากมีปัญหากันขึ้นมา เช่นนั้นก็รบกวนเวลานอนใหญ่หลวงของนายท่านไม่ใช่หรือ?

แต่คนรออยู่ที่นั่นแล้ว จวนเฉิงเสี้ยงก็ไม่ใช่ที่ธรรมดา อยากจะเคลื่อนย้ายคนก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

เทียนเสวียนหยิบผ้าสีดำขึ้นมาปิดหน้า

“องค์ชายสาม ตระกูลอู๋ ขอโทษด้วย”

วันนี้ต่อให้ท่านยมมา ก็ไม่อาจรบกวนเวลานอนของนายท่านได้！

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม ฉู่เชียนหลีนั่งรถม้าสั่นคลอนกลับจวนเฉิงเสี้ยง

นางเหยียดตัวตรง หาวฟอดใหญ่ จัดแส้ที่เอว พร้อมกับลิ้มรสกลิ่นหอมของดอกกุ้ยฮวาในปาก อารมณ์ดีกว่าก่อนหน้านี้มาก รู้สึกว่าตนสามารถฟาดคนได้อีกสิบคน

“ไปกันเถอะ”

ไปเผชิญหน้ากับฉู่เยี่ยนชิงและคนตระกูลอู๋ที่โมโหเป็นฟืนเป็นไฟ

นางเพิ่งลงจากรถม้า ก็เห็นแผ่นหลังฉู่เยี่ยนชิงขี่ม้าจากไปอย่างรีบเร่ง

“หื้ม?”

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

ขณะที่นางกำลังสงสัย ก็เห็นคนของตระกูลอู๋ยกอู๋ฉีออกจากประตูจวนเฉิงเสี้ยงด้วยความกระวนกระวาย หลังจากมองนางด้วยแววตาเหี้ยมโหด ก็รีบขึ้นรถม้าแล้วจากไป

“หอมเหลือเกิน......”

เซินเป่าตื่นนอนแล้ว นอนเล่นนิ้วอยู่ข้างๆ โดยไม่ส่งเสียง พร้อมกับเป็นหมอนให้ท่านแม่ของตน เมื่อได้ยินเสียง ก็รีบหันกลับมา

“ท่านแม่ ท่านแม่ตื่นแล้ว！ เจ้าอาขี้เหร่มาดุพวกเราสองรอบแล้ว น้ำแกงปลาใกล้จะเย็นหมดแล้วขอรับ”

“เช่นนั้นพวกเราก็รีบตื่นกันเถอะ”

โต๊ะอาหารด้านนนอก เต็มไปด้วยน้ำแกงปลาตะเพียนโสมหิมะและของหวานต่างๆ เกี๊ยวนึ่ง น่าเอร็ดอร่อย สีสันสดใส

ฉู่เชียนหลีเบิกตากว้างเล็กน้อย ชั่วขณะหนึ่งรู้สึกเหลือเชื่อกับสิ่งที่เห็น

“เจ้าขี้เหร่ นี่เป็นอาหารฝีมือเจ้าทั้งหมดเลยหรือ?”

“บางอย่างใช่ บางอย่างพ่อครัวเป็นคนทำ”

เขาอยากทำ แต่ของบางอย่างต้องเรียนรู้ก่อน ยังไม่ทันได้ฝึกฝน

“ว้าว！”

ฉู่เชียนหลีรีบนั่งลง หยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกิน

ตั้งแต่คลอดเซินเป่า ทุกครั้งหลังจากตื่นนอน นางก็หิวยิ่งนัก คล้ายกินเท่าไหร่ก็ไม่พอ หากกินไม่ทันเวลา บางครั้งก็หิวจนหน้ามืด

แต่ถึงอย่างไรชีพจรก็ปกติทุกอย่าง นางไม่เข้าใจ จึงทำได้เพียงปล่อยไปก่อน

กินเกี๊ยวนึ่งที่หอมกรุ่น แล้วดื่มน้ำแกงปลาตะเพียนโสมหิมะ汤ที่เลิศรส ฉู่เชียนหลีถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย จากนั้นมองค้อนไปที่เฟิ่งเสวียนตู้

มือที่จับตะเกียบของเฟิ่งเสวียนตู้เกร็งแน่น ： “เป็นอะไรไป?”

“เจ้าขี้เหร่ ข้ารู้สึกว่าการกินของตนจะถูกเจ้าทำให้เคยชิน หากวันหข้างหน้าเจ้าไม่อยู่ข้างกายข้า จะทำเช่นไร?”

เวลานี้เพิ่งรับรู้ว่า ชีวิตในยามแก่ชราก็แบ่งเป็นหลายระดับ！

เมื่อก่อนตอนอยู่ที่เขาไร้เงานั้นเป็นอิสระ แต่ถึงอย่างไรก็อยู่บนป่าบนเขา เข้าออกลำบาก ทั้งยังไม่มีคนดูแล ชีวิตลำบากเล็กน้อย

เฟิ่งเสวียนตู้ยกมุมปากขึ้น ภายในใจของเขารู้สึกดีใจ

“เจ้ารู้ถึงความสำคัญของข้าก็ดีแล้ว......”

สตรีคนนี้ เมื่อห้าปีก่อนหนีไปอย่างเด็ดขาด เวลานี้ ก็ยอมรับแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่อาจไปจากตนได้?

ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ！

ฉู่เชียนหลีมองไปที่เซินเป่า คิดบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน