ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 39

ฉู่เชียนหลีมองไปที่เซินเป่า

“เป่า เจ้าชอบผู้ใดมากที่สุด?”

“ท่านแม่！” เซินเป่ารีบตอบ

“เช่นนั้นธรรมเนียมดีๆ ในตระกูลฉู่ของเราได้แก่อะไรบ้าง?”

“ทำงานของตนเอง งานของท่านแม่ต้องแย่งทำ！”

“เช่นนั้นท่านแม่อยากจะฝึกทำอาหาร”

“ท่านแม่ โรงครัวเต็มไปด้วยควันไฟ ทำลายความงามของท่านแม่ ให้เซินเป่ารับหน้าที่นี้เอง！” เซินเป่ายกมือสั้นๆ ขึ้นมาทันที

“แต่ว่าเซินเป่าเป็นเพียงเด็กตัวเล็กๆ......”

“เซินเป่าเป็นลูกผู้ชาย เซินเป่าทำได้ขอรับ！” เซินเป่าอกผายไหล่ผึ่งรีบรับปาก

ฉู่เชียนหลีโน้มตัวลง หอมแก้มที่ทั้งขาวทั้งนุ่มของเซินเป่า

“ขอบใจมากเซินเป่า เซินเป่าเก่งจริงๆ”

“ฮี่ๆ”

เฟิ่งเสวียนตู้： “……”

เขาไม่ได้บอกว่าตนจะไป เพียงเน้นย้ำความสำคัญของตนเล็กน้อยไม่ได้หรือ?

เหตุใดถึงต้องให้เซินเป่าไปเรียนทำอาหาร ถ้าเซินเป่าทำอาหารได้ เช่นนั้นเขาจะทำเช่นไร?

เซินเป่ากินจนท้องป่อง แล้วได้รับกำลังใจจากท่านแม่ หลังจากกินเสร็จเขาก็รีบไปถามสูตรจากแม่ครัวทันที

เฟิ่งเสวียนตู้มองฉู่เชียนหลีที่ขยับไปอยู่บนเตียง แล้วนอนนิ่งไม่ขยับด้วยความเกียจคร้าน จึงเดินเข้าไปหา บดบังแสงแดดที่สาดส่องเข้ามา ทำให้เงาของตนปกคลุมนางเอาไว้

เวลานี้ฉู่เชียนหลีอารมณ์ ลืมตาแล้วมองไปที่เขา

“เจ้าขี้เหร่?”

“หลอกเซินเป่าสนุกมากหรือ?”

“ไม่สนุก แต่หลังจากหลอกแล้ว ก็ไม่รู้สึกผิดที่ใช้เด็ก”

ฉู่เชียนหลียกมุมปากขึ้น ต้องรีบใช้ลูกชายไม่ใช่หรือ? มิเช่นนั้นวันข้างหน้า ลูกมีภรรยา แล้วนางจะมีโอกาสได้ใช้?

เฟิ่งเสวียนตู้อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิด： “แล้วเหตุใดเจ้าจึงไม่ขอให้ข้าอยู่ข้างกายเจ้าต่อ?”

“เจ้าเป็นถึงผู้ร่ำรวยอันดับหนึ่งของตงเสวียน ยอมมาเป็นพ่อครัวอยู่ข้างกายหรือ?”

“เจ้ายังไม่ได้ถาม แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าข้ายอมหรือไม่? ไม่แน่ หากเจ้าหลอกข้าเช่นเดียวกับที่หลอกเซินเป่าเมื่อครู่ ข้าอาจจะยอมอยู่กับเจ้าก็ได้?”

ในฐานะตี้จวินหงส์ เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ที่น่าตกตะลึง เขาเรียนทำอาหาร หรือว่าไม่อาจเรียนรู้ได้เร็วกว่าเซินเป่า?

“หื้ม?” ฉู่เชียนหลีเหยียดกายขึ้นมานั่ง ขยับเข้าไปใกล้เฟิ่งเสวียนตู้ “เจ้าขี้เหร่ เหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้าผิดปกติ?”

เฟิ่งเสวียนตู้ตัวแข็งทื่อ กลิ่นหอมบนตัวฉู่เชียนหลีลอยมาเตะจมูก

กลิ่นหอมนั้นเย็นยะเยือกเล็กน้อย เป็นกลิ่นหอมอ่อนๆ ทว่าวินาทีที่สูดดมเข้าไปกลับแผ่ซ่านไปทั้งกระดูก เลือดลม ทำให้ทุกประสาทสัมผัส ไม่อาจปฏิเสธได้

“ข้า......”

“ปั้งๆๆ！”

เสียงเคาะประตูด้วยความรีบร้อนดังขึ้น ฉู่เชียนหลีหันไปมองที่ประตู

“ปั้ง！”

ประตูเรือนที่เพิ่งซ่อมเสร็จตกลงบนพื้น ฉู่เยี่ยนชิงพาคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้าสวนฝูยู่

ฉู่เชียนหลียกมือขึ้นบิดขี้เกียจ กระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

“วันนี้เป็นวันใหม่อีกวันหนึ่ง”

มีคนหางานให้ตนทำถึงบ้าน

“เจ้าลูกทรพีฉู่เชียนหลี ยังไม่รีบออกมาอีก！”

ฉู่เชียนหลีลุกขึ้น จับแขนเสื้อ เดินไปที่หน้าประตูด้วยก้าวที่มั่นคง อมยิ้มแล้วมองฉู่เยี่ยนชิงที่ใบหน้าเยือกเย็น

วันนี้นางสวมชุดตัวยาวสีควันลายดอกลัวสีเงิน เข้ากับกระโปรงสีเดียวกัน แขนเสื้อกว้างเอวคอด ตัดพอดีตัว ขับให้รูปร่างของนางอรชรยิ่งขึ้น

“ท่านพ่อ มาแต่เช้า กินข้าวหรือยังเจ้าคะ?”

ชุดของฉู่เยี่ยนชิงยังเป็นตัวเดิมที่สวมออกจากจวนเฉิงเสี้ยงเมื่อพลบค่ำเมื่อคืนวาน แม้จะสะอาดไร้ฝุ่นผง ทว่าด้านล่างมีรอยยับ แค่มองก็รู้ว่าเกิดจากการคุกเข่า

อีกทั้ง สีหน้าของเขาก็เปี่ยมไปด้วยความเคร่งขรึม นัยน์ตาเคล้าไปด้วยความโมโหและกังวล ขอบตาดำเล็กน้อย หางตามีเส้นเลือด เห็นชัดว่าไม่ได้นอนทั้งคืน