ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 73

ซูยี่รีบกวักมือสั่งให้เซินเป่าเข้ามา หลังจากนั้นอุ้มเขาขึ้นมาวางลงบนน่อง

“เซินเป่าไม่ต้องสนใจปักษีสองตัวนั้น เจ้าลองบอกปู่ใหญ่ซิ ตอนนี้โม่เฟิงกำลังพูดอะไร?”

เซินเป่าสามารถสื่อสารกับนกและสัตว์ป่าต่างๆ สมกับที่เป็นเด็กได้รับความรักจากสวรรค์

“โม่เฟิงกำลังสั่งสอนปักษี บอกว่าห้ามพูดจาเหลวไหลต่อหน้าผู้บัญชาการสูงสุด ไม่อย่างนั้นจะโดนตัดหาง……”

เซินเป่าพูดจบ ยื่นมือไปปิดก้นของตนเองโดยไม่รู้ตัว

“ท่านปู่ใหญ่ ที่โม่เฟิงพูดเป็นเรื่องจริงเหรอ?”

ปีศาจโสมคนไม่มีหาง แต่ปีศาจโสมคนก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย

“ไม่หรอก เซินเป่าไม่ต้องกลัว ปู่ใหญ่จะปกป้องเจ้าเอง” ซูยี่รีบพูดปลอบใจ

เซินเป่าถึงรู้สึกโล่งอก “อืมอืม”

โม่เฟิงค่อนข้างหวาดระแวง แต่สำหรับเซินเป่ากลับรู้สึกชอบมาก

ภายใต้การรักษาของฉู่เชียนหลี แม้เพิ่งผ่านไปแค่คืนเดียว แต่อาการบาดเจ็บบนร่างกายของมันหายดีแล้วเจ็ดแปดส่วน ความสามารถในการได้ยินและรับรู้รสกลับมาแล้ว และยังรู้จักระบุตำแหน่งด้วยกันฟังเสียง ดังนั้นการเดินจึงไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไป

คราวนี้ มันเดินตามเสียงจนเจอเซินเป่า ยืนกรานจะให้เขาขึ้นหลังของตัวมันเอง หลังจากนั้นเดินวนอยู่โดยรอบของปักษีขาวทั้งสองตัว ส่งเสียงร้องออกมาเป็นระยะ

ปักษีขาวกลัวจนตัวสั่น ยืนเคียงข้างกันคอยให้กำลังใจ

การแปลของเซินเป่าออนไลน์อีกครั้ง

“พวกเจ้าสองตัวรีบยืนให้ดี ลุงโม่เฟิงพูดแล้ว ถ้ายืนไม่ถูกต้อง ลากไปลงโทษตามกฎทหาร”

ปักษีขาวทั้งสองตัวมองไปทางฉู่เชียนหลีด้วยท่าทางที่น่าสงสาร ทันทีที่เพิ่งหันสายตาไป ก็สบตาเข้ากับสายตาที่เย็นชาของเฟิ่งเสวียนตู้ทันที สะดุ้งตกใจทันที ไม่กล้ามองส่งเดชอีก

“กา!”

ท่าทางหดหู่น่าเวทนา

เจ้าท่านปักษีไร้เหตุผล!

เฟิ่งเสวียนตู้ดึงสายตากลับมา มักจะมีความรู้สึกเก็บปักษีสองตัวนี้ไว้มันทำให้รู้สึกอึดอัด

“อยากกินโสมชื่อหยุนตุ๋นปักษีขาวเหรอ?”

ฉู่เชียนหลีหัวเราะเสียงเบา “ช่างเถอะ ยากที่จะได้เห็นสัตว์ที่น่าสนใจเช่นนี้ เก็บไว้เป็นเพื่อนโม่เฟิงเถอะ”

ในที่สุดซูยี่ก็สังเกตเห็นอาการดีใจของโม่เฟิ่ง และหัวใจที่เป็นกังวลก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ฉู่เชียนหลีมองไป

“ท่านลุง ดูเหมือนเมื่อคืนหลับไม่สนิทใช่หรือเปล่า? รีบไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะเป็นคนดูแลโม่เฟิงเอง”

“ไม่เป็นไร ข้าจะฝึกร่างกายอยู่ด้านข้าง จะได้ฟื้นฟูกลับมาในเร็ววัน”

“กระทำอันใดใจร้อนไม่บรรลุผล ท่านลุงก็อย่าใจร้อนมากเกินไป”

ฉู่เชียนหลีถอนหายใจด้วยอารมณ์ ท่านลุงต้องถูกสถานการณ์ของโม่เฟิงกระตุ้นแน่นอน ดังนั้นจึงต้องการฟื้นฟูความแข็งแกร่งเพื่อแก้แค้น นางย่อมต้องคอยช่วยเหลืออยู่เคียงข้างอยู่แล้ว

“ได้”

ซูยี่พูดจบ เงยหน้าขึ้นมองไปทางเซินเป่าที่หัวเราะอย่างมีความสุข นึกถึงเขามองดูองค์ฮ่องเต้ด้วยความนับถือในพระราชวัง เกิดความรู้สึกขมขื่นขึ้นภายในใจทันที

เขาต้องการให้ความแข็งแกร่งของตนเองฟื้นฟูกลับมาให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นพิสูจน์ให้เซินเป่าเห็น ท่านปู่ใหญ่คือผู้ที่ใหญ่ที่สุดอย่างแท้จริง!

เซินเป่าและโม่เฟิงหยอกเล่นกันสักพัก มองดูสีหน้าที่ถูกทรมานของปักษีขาว ในที่สุดก็หายข้องใจ จึงชวนฉู่เชียนหลีไปกินข้าวอย่างมีความสุข

“กา……”

“กากา!”

อาหารเที่ยงมีหลากหลาย นอกจากนี้ยังมีโสมเสวียนม่วงตุ๋นไก่และซุปปลาทองโสมหิมะที่ต้องเตรียมทุกวัน กลิ่นหอมลอยมาถึงลานหน้าบ้าน ส่งผลให้เจ้าชมพูที่อยู่ในรากดินขยับเขยื้อนด้วยความกระตือรือร้น

ปักษีขาวยืนอยู่ด้านข้างด้วยความระมัดระวัง มองดูชายกระโปรงของฉู่เชียนหลีด้วยท่าทางที่น่าสงสาร

ไม่ใช่พวกมันไม่ต้องการเงยหน้าขึ้น แต่กำลังรักษาชีวิตปักษีของพวกมัน มันรู้ดีว่าไม่ควรไปยุ่งกับเจ้าท่านที่อยู่ด้านข้าง

ฉู่เชียนหลีมองไปทางเซินเป่า “พวกมันพูดว่าอะไร?”

เซินเป่ากินพลางพูดพลาง

“ถามว่าปักษีขาวสามารถเศร้าได้แค่ไหน?”

“เหมือนมองคนอื่นกินข้าวจนน้ำลายไหล!”

ฉู่เชียนหลีอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เซินเป่า ปักษีขาวสองตัวนี้มีชื่อหรือเปล่า?”

“ไม่มี ท่านแม่จะตั้งชื่อให้พวกมันเหรอ?”

ตัวซ้ายมือมีขนสีแดงอยู่บนหน้าผากของมัน เรียกมันว่าโต้เกิ๋นก็แล้วกัน ส่วนตัวที่อยู่ด้านข้างดูอวบอ้วนเล็กน้อย เรียกมันว่าเผิงเกิ๋นก็แล้วกัน”

“โต้เกิ๋นและเผิงเกิ๋น พวกเจ้าจำได้หรือยัง?”

เซินเป่ารีบหันไปจ้องปักษีสองตัวราวกับเพิ่งออกจากเตา

“ท่านแม่ดีที่สุด!”

แววตาของเฟิ่งเสวียนตู้ควบแน่น อุ้มเซินเป่าไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

หอมบ้าบออะไร!

ลูกผู้ชายห้ามทำตัวอ้อนแอ้นแบบนั้น

ฉู่เชียนหลีไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ ขึ้นรถมาแล้วมุ่งหน้าไปทางถนนสายหลัก

ไม่นานก็มาถึงหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

เซียวจวินยี่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว สังเกตเห็นรถม้าของฉู่เชียนหลี เริ่มจัดแจงเสื้อผ้าของตนเองโดยไม่รู้ตัว หลังจากนั้นก้าวออกไปที่ด้านข้างของรถม้า เตรียมตัวประคองฉู่เชียนหลีลงจากรถม้า

“น้องเชียนหลี”

เฟิ่งเสวียนตู้ชิงอุ้มเซินเป่าลงมาจากรถม้าก่อน กวาดสายตามองด้วยความเย็นชา เบียดเซียวจวินยี่ที่เตรียมตัวด้วยความกระตือรือร้นหลบไปด้านข้าง

ฉู่เชียนหลีเปิดผ้าม่านรถ ขยับเท้าเล็กน้อยก้าวลงมาจากลงม้าด้วยท่าทางที่แผ่วเบา

“ท่านชายเซียว”

เพื่อเป็นการเดินได้สะดวกยิ่งขึ้น ฉู่เชียนหลีได้หาผ้าคลุมหน้าบนรถม้าผืนหนึ่ง นางในตอนนี้เผยให้เห็นเพียงดวงตาที่เป็นประกายทั้งคู่ แต่ก็ยังคงงดงามดึงดูดสายตา

ใบหน้าของเซียวจวินยี่แดงก่ำทันที

“น้องเชียนหลี การแสดงรำกระบี่ในวังของเจ้างดงามยิ่งนัก”

พูดจบ เขาเกือบกัดโดนลิ้นของตนเอง

เขาในอดีต พูดสามร้อยคำไม่เคยเป็นเช่นนี้ ปัจจุบันสบตาเข้ากับฉู่เชียนหลี รู้สึกเพียงลิ้นของตนเองเริ่มพันกัน

ฉู่เชียนหลียิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณสำหรับการชื่นชมของท่านชายเซียว วันนี้ที่เชิญองค์มาพบเพราะต้องการมีเรื่องอยากถาม”

เซียวจวินยี่รีบทำหน้าจริงจังทันที “น้องเชียนหลีเชิญพูด อะไรที่ข้ารู้ต้องบอกเจ้าทุกอย่างแน่นอน”

“ในวันนั้น ตอนท่านชายเซียวไปเยี่ยมข้าที่จวนเฉิงเสี้ยง ในมือถือตั๋วเงินสามสิบตำลึงที่ท่านลุงของข้ามอบให้ท่าน ถ้าคิดว่า……”

ก่อนที่จะพูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของเซียวจวินยี่เริ่มหายไปทีละนิด

“พูดถึงเรื่องนี้ ข้ายังไม่ทันได้ขอโทษใต้เท้าซูและจิ่นจือเลย”

“ขอโทษ? ทำไมถึงพูดเช่นนี้?”