ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 8

เซินเป่ายกตุ๋นโสมคนออกมา และยังหั่นผลไม้มาอีกหนึ่งจานด้วยความใส่ใจ เมื่อจัดวางช้อนกับตะเกียบเสร็จเรียบร้อย ยังไม่ทันจะได้กินข้าว ก็รีบไปเก็บข้าวของด้วยความตื่นเต้นดีใจ

ฉู่เชียนหลีกัดน่องได้ และถอนหายใจอย่างพึงพอใจ

ตอนที่ตั้งครรภ์เซินเป่า มีระยะครรภ์ที่แตกต่างจากคนทั่วไป เด็กคนนี้เมื่อโตขึ้น ทุกอย่างที่แสดงออกมาล้วนไม่ธรรมดา

ยังไม่ทันถึงขวบเขาก็ทั้งวิ่งทั้งกระโดดได้แล้ว ซ้ำยังพูดจาได้คล่องแคล่ว เมื่อครบสองขวบก็มีพละกำลังที่แข็งแกร่งขึ้น สามารถต่อสู้กับผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ธรรมดา ๆ ได้ อีกทั้งยังเข้าใจภาษาของนกและสัตว์ป่านานาชนิดโดยไม่ได้มีใครสอน หลังจากนั้น เขาก็เผยให้เห็นถึงพรสวรรค์ในการเรียนรู้ที่แข็งแกร่ง

แน่นอนว่า เป็นเพราะความเห็นแก่ตัวของท่านแม่ ทำให้สิ่งแรกที่เขาเรียนรู้คือการทำอาหาร

กลิ่นหอมลอยเตะจมูกไม่หยุด องครักษ์ตระกูลฉู่ที่นอนกลางดินกินกลางทรายอยู่ในป่าต่างกลืนน้ำลายไม่หยุด

ฉู่หลิงเซวียนนอนอยู่บนพื้นด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยแส้ แววตาปรากฏความเกลียดชังเข้าไปถึงกระดูก นังแพศยาที่กล้าลงมือกับตนเองผู้นี้ ทันทีที่ออกจากภูเขาไป จะต้องสังหารนางเพื่อระบายความแค้นอย่างแน่นอน !

เซินเป่าลากหนังหมาป่าหนักอึ้งเดินออกมา : “ท่านแม่ ข้าวของออกจะเยอะสักหน่อย”

ฉู่เชียนหลีคายกระดูกเปล่าออกมา แล้วหันมองเหล่าองครักษ์ด้วยท่าทีเกียจคร้าน

“ก็มีคนคอยช่วยแล้วมิใช่หรือ ? เจ้าเก็บของให้ครบถ้วนก็พอแล้ว”

“นั่นสิ เซินเป่าลืมไปเลย ถ้าเช่นนั้นขอกลับไปดูอีกสักหน่อย”

เมื่อเห็นขนหมาป่าหิมะที่ถึงแม้จะตายแล้วแต่ก็ยังคงดูน่าเกรงขาม บรรดาองครักษ์ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

“หมา.....หมาป่าตัวนี้......”

เมื่อเซินเป่าได้ยิน ก็หัวเราะคิกคักแล้วอธิบายให้พวกเขาฟังเพื่อคลายข้อสงสัย

“นี่คือราชาหมาป่าที่อยู่ในเขา มัวแต่หอนทั้งวันไม่หยุด จนรบกวนการนอนหลับของท่านแม่ข้าเข้า เช่นนี้ จึงกลายเป็นเครื่องหนังแล้ว ? เพียงแต่คุณภาพของขนไม่ค่อยดีนัก แข็งกระด้างเกินไป จึงทำได้เพียงให้ท่านแม่ใช้เป็นพรมเช็ดเท้า”

เซินเป่าม้วนหนังหมาป่าเก็บจนเรียบร้อย แล้วพูดเสริมขึ้นมาอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม

“ตั้งแต่ที่ท่านแม่ถลกหนังของราชาหมาป่าต่อหน้าฝูงของมัน หมาป่าที่อยู่บนภูเขาก็ไม่กล้าหอนตามอำเภอใจอีก ตอนนี้นับว่าเชื่องอย่างยิ่ง”

เหล่าองครักษ์กลืนน้ำลายเสียงดัง รู้สึกเพียงว่าร่างกายแข็งทื่อยิ่งขึ้น และแอบเหลือบมองผู้หญิงที่กำลังกินไก่อยู่

เซินเป่ายิ้มแล้วเดินเข้าไปลูบกำไล ห่อบรรจุโสมคนที่บางอยู่บนโต๊ะก็หายวับไปในทันที

“ขอบคุณขอรับท่านแม่ เมื่อออกไปข้างนอกแล้ว รอให้หาที่เหมาะสมได้เสียก่อน ข้าก็จะนำน้อง ๆ ออกมาปลูกใหม่”

ฉู่เชียนหลีเหลือบมองกำไลหยกเลือด และแอบพึมพำขึ้นอย่างทรยศว่า : “เจ้ามีความสุขก็ดีแล้ว”

กำไลหยกวงนี้อยู่ติดตัวนางมานาน แต่กลับเป็นเพียงแค่เครื่องประดับชิ้นหนึ่งมาโดยตลอด จนกระทั่งเมื่อห้าปีก่อน ตอนที่เปื้อนเลือดของผู้ชายคนหนึ่งโดยไม่ตั้งใจ และปรากฏเข็มทองออกมา คุณสมบัติในการใช้งานก็เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

เพียงแต่ บางครั้งก็ทำงานบางครั้งก็ไม่ทำงาน จากนั้นก็มีสิ่งต่าง ๆ ปรากฏขึ้นต่อมาอีกหลายครั้ง แต่ทุกอย่างที่ปรากฏขึ้นล้วนเป็นสิ่งที่ให้เซินเป่าใช้งาน วันนี้เองก็เช่นกัน มีเพียงเซินเป่าเท่านั้นที่สามารถเก็บของไว้ด้านในตามที่ใจปรารถนาได้

เซินเป่าคือเลือดเนื้อที่นางอุ้มท้องและให้กำเนิดออกมา จะมอบให้เขาก็ช่าง แต่กำไลปีศาจวงนี้กลับไม่สามารถถอดออกจากข้อมือของนางได้ ราวกับต้องการจะบอกนางอย่างชัดเจนว่า เจ้าเป็นเพียงแค่เครื่องมือ ทำให้การเกษียณของนางช่างน่าหดหู่อย่างไม่รู้จบ

ช่างเถอะ หลังจากเกษียณแล้วต้องใช้ชีวิตอย่างเงียบสงบ

“ไปกันเถอะ ออกจากเขากัน !”