ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 93

“กา!”

ไม่ ไม่ใช่สิ!

เฟิ่งเสวียนตู้ฟังภาษาสัตว์ลึกลับของอินทรีมู่หยู เหลือบตาลงเล็กน้อย หยิบดาบของเซินเป่ามาด้วยมือของตนเอง

“อย่าโมโห ข้าช่วยเจ้าฆ่า”

เซินเป่ารีบพยักหน้า: “อืม อืม เจ้าอาขี้เหร่ พวกเราเร่งมือหน่อย ท่านแม่หิวแล้ว”

“ได้”

“กา!”

ข้าสามารถเป็นสัตว์ที่ใช้สำหรับขี่ เป็นวัวเป็นม้าก็ได้หมด!

อา อา!

เฟิ่งเสวียนตู้หิ้วอินทรีมู่หยูขึ้นมาลากไปที่ริมลำธารเล็ก ด้านนั้นฉู่เชียนหลีขยับมือเล็กน้อย การจำกัดขอบเขตของตาข่ายไหมเงือกถูกแก้ออก

อินทรีมู่หยูหมอบลงบนพื้น มองไปทางเฟิ่งเสวียนตู้เต็มไปด้วยความวิงวอน

“กา!”

เจ้าท่าน ท่านดูว่าข้ายังมีโอกาสอีกหรือไม่?

ดวงตาเย็นชาของเฟิ่งเสวียนตู้ขยับเล็กน้อย:

“ชาติหน้ายังเกิดมาเป็นสัตว์ลึกลับอีก อย่าลืมเรียนภาษาที่ใช้กันทั่วไปบนโลกมนุษย์”

อินทรีมู่หยู: “......”

หม้อต้มขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้น ด้านล่าง เปลวไฟจากฟืนกับเศษใบไม้ที่นำมาก่อไฟลุกไหม้ขึ้นสูง

เซินเป่าหาห่อผ้าสัมภาระอันเล็กของตนเองเจอแล้ว ล้วงแล้วล้วงอีก ดึงโสมเมฆแดงที่สวยงามออกมาต้นหนึ่ง

เซียวจวินยี่ช่วยถอนขนไก่เสร็จแล้ว ในตอนนี้เหนื่อยจนปวดเมื่อยแขน เห็นสิ่งของที่อยู่ในมือของเซินเป่า แววตาแสดงออกถึงความกระหายออกมาทันที

“ว้าว หัวไช้เท้านี้เปลือกเป็นสีแดง กินแล้วดับกระหายได้หรือไม่?”

เซินเป่าครุ่นคิดเล็กน้อย หลังจากนั้นนำโสมเมฆแดงยัดเข้าไปในมือของเซียวจวินยี่

“ท่านอาเซียวท่านลองดู ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

พูดจบ ก็หันหลังวิ่งกลับไป ดึงโสมเมฆแดงออกมาใหม่อีกหนึ่งต้น ถือไปที่ด้านหน้าหม้อใบใหญ่หั่นเป็นแผ่นแล้วโยนลงไป

เซียวจวินยี่กอดโสมเมฆแดงเดินมาถึงริมลำธารเล็ก หลังจากล้างสะอาด แบ่งออกเป็นสองท่อน ยื่นท่อนหนึ่งให้แก่ซูจิ่นจื่อ

“จิ่นจือ เจ้าก็กินดับกระหาย”

ซูจิ่นจือมองดู “หัวไช้เท้า”ครึ่งท่อน กำลังจะรับมา แต่จู่ๆก็รู้สึกว่าไม่ชอบใจ

“นี่คือหัวไช้เท้า?”

เซียวจวินยี่ก้มหัว “หัวไช้เท้า” ด้านที่ถูกตัดทั้งหมดปรากฏเป็นสีแดงก่ำ น้ำค้างสีแดงเกาะตัวแวววาวเป็นจุดๆ ยังมีกลิ่นหอมเข้มข้นของโสมลอยกระจายออกมา

อืม?

“หรือ......หรือ......หรือว่านี่คือ......”

เขาตกใจจนคำที่พูดออกมาไม่คล่องแล้ว

เซินเป่าปอกเปลือกของโสมเสร็จแล้ว หันหัวไปเห็นซูจิ่นจือและเซียวจวินยี่ก้มหัวมองดูโสมเมฆแดงพร้อมกัน อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“ท่านลุง ท่านอาเซียว อันนี้ไม่ช่วยดับกระหายใช่หรือไม่?”

เซียวจวินยี่นำโสมเมฆแดงทั้งสองท่อนกลับไปคืนอย่างรีบร้อน

“เซินเป่า อันนี้คือโสมนี่!”

เซินเป่าตบไปที่หน้าผากหนึ่งที: “เจ้าอาขี้เหร่เคยบอกว่า โสมเมฆแดงช่วยบำรุงเลือดลม แน่นอนว่าไม่ช่วยดับกระหาย ถ้าอย่างนั้นพวกท่านลองอันนี้”

พูดจบ เขาวิ่งไปที่ด้านหน้าห่อผ้าสัมภาระอันเล็ก นั่งยองๆอยู่บนพื้นคุ้ยอยู่สักพัก หยิบโสมหิมะหยกขาวต้นหนึ่งออกมา

“อันนี้แข็งๆเย็นๆ น่าจะพอใช้ได้”

เซียวจวินยี่ยกมือขึ้นพยายามค้ำคางของตนเองที่อ้าค้างจากอาการตื่นตะลึงเอาไว้

“เซินเป่า ท่านอาเซียวรู้สึกว่า......ที่ลำธารเล็กด้านนั้นก็ดีมากแล้ว!”

พูดจบ วิ่งไปที่ริมลำธารนั่งยองๆลงไป แล้วเอาหัวมุดลงไปในลำธารเล็ก

เซียวจวินยี่ น้ำในลำธารเล็กก็ช่วยดับกระหายได้ไม่ใช่หรือ?

เจ้ายังอยากจะเอาหัวไช้เท้าจากในมือของเซินเป่า เจ้าคู่ควรหรือ?

เจ้าไม่คู่ควร เจ้าคู่ควรแก่การดื่มน้ำเย็นเท่านั้น!

เซินเป่าตกตะลึง: “ท่านอาเซียว หากท่านรู้สึกว่าอันนี้ไม่ได้ ข้ายังมีอันอื่น......”

“เซินเป่า!”

ซูจิ่นจือรีบร้อนตัดบทเซินเป่า รู้สึกว่าถ้าหากให้เขาพูดจนจบ น้องชายที่แสนดีท่านนั้นของเขาคงมุดลงไปในลำธารเล็กทั้งตัว

“เจ้าไปต้มไก่ขนสีม่วงเถอะ ท่านอาเซียวด้านนั้นไม่เป็นอะไรหรอก”

“อ่อ”

เซินเป่าพยักหน้า: โลกของผู้ใหญ่ยากที่จะเข้าใจ!

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม กลิ่นหอมเข้มข้นก็ลอยกระจายออกมา สูดดมไปทีหนึ่ง ความสดอร่อยทำให้รู้สึกอยากกินจนน้ำลายหก