ยอดหมอร้อยพิษสยบปฐพี นิยาย บท 97

ตรงประตูเมือง รวมพลผู้คนนับไม่ถ้วนรอชมการกลับมาของราชรถ

แม้ว่าฮ่องเต้ตงเสวียนไม่ได้ทำอะไรเลยในช่วงสองปีที่ผ่านมา ในช่วงปีก่อนหน้าอย่างจักรพรรดิได้สงบชายแดน ปราบจลาจล แล้วทำให้ประชาชนอยู่อย่างสงบสุขได้จริงๆ เหตุนั้นก็มีบารมีอย่างสูงในหมู่ประชาชน คนมาต้อนรับเข้ากลับมาก็มีอยู่มาก

เด็กน้อยมากมายก็ตามมาเต็มถนน ถูกผู้ใหญ่ดุด่าเป็นระยะก็ไม่กลัว ยังคงหัวเราะอย่างมีความสุข ชูกังหันลมวิ่งไปมาจนเหงื่อเต็มหน้า เพลิดเพลินกับช่วงเวลาของฤดูใบไม้ผลิ

ทันใดนั้น ก็มีเสียงหึ่งๆดังขึ้น ประชาชนมากมายนิ่งงั้น เงยหน้ามองไปบนฟ้าอย่างโง่เขลา

เมื่อมองเห็นชัดกับสิ่งที่กำลังบินมา เสียงหัวเราะเดิมก็ขาดหายไปในทันที แทนที่ด้วยเสียงกรีดร้องและความตื่นตระหนก!

“ผึ้ง……”

“ไม่ ไม่ใช่ นั่นมันตัวต่อร่างแดง!”

"หนี รีบหนีเร็ว!"

ตัวต่อร่างแดงฝูงใหญ่ราวกับกลุ่มเมฆสีดำ เข้ามาใกล้ในพริบตา

“อ๊ากกก！”

“ฮืออ ท่านพ่อ ท่านแม่......”

ท่ามกลางความตื่นตระหนก ฝูงชนเบียดเสียดกันเป็นกลุ่ม เสียงร้องสะพรึงกลัวของเด็กทำคนได้ยินปวดใจ

ทหารรักษาพระองค์ได้รับการฝึกฝนอย่างเข้มงวด แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้หลบหนีเหมือนคนทั่วไป แต่ตัวต่อร่างแดงก็มุดเข้าไปในช่องว่างในชุดเกราะของพวกเขา เมื่อเข็มพิษเจาะเข้าไป ก็เป็นความเจ็บปวดรวดร้าวไปถึงกระดูก ตามด้วยการแพร่กระจายของพิษ ทำให้พวกเขาหน้ามืดตามัวเป็นพักๆ

“คุ้มกันราชรถ！คุ้มกันราชรถ！”

“ช่วยด้วย！”

ม้าตื่นตกใจ ยกกีบขึ้นสูงกรีดร้องอย่างไม่หยุดหย่อน บางตัวถึงกับเริ่มวิ่งมัวไปทั่วสารทิศ เหยียบย่ำทหารรักษาพระองค์ที่บังเอิญล้มลงกับพื้นไว้ใต้กีบม้า

หน้ารถม้าของฮ่องเต้ ก็ถูกตัวต่อร่างแดงล้อมแน่นไว้หมดแล้ว

เกาหลินตะโกนคุ้มกันราชรถจนเสียงแหบแห้ง แต่ทหารรักษาพระองค์หมดปัญญาสู้กับตัวต่อร่างแดงที่มากันเป็นกลุ่มก้อน

“ฝ่าบาท！”

เกาหลินยังคงตบตีผึ้งพิษด้วยแขนเสื้อ แต่ก็ล้วนเปล่าประโยชน์

“ฝ่าบาท ข้าน้อยสามารถรับใช้ท่านมาหลายปี ตายไปก็ไม่เสียดายแล้ว เดี๋ยวข้าน้อยคว่ำบนผึ้งพิษ ท่านก็เหยียบบนร่างข้าน้อยออกไป!”

ฮ่องเต้สีหน้าเคร่งขรึม ทันใดนั้นมือที่สั่นเทากำเป็นหมัด

“เกาหลิน！”

“ฝ่าบาท ช้าไปแล้ว ท่านรีบ...”

วินาทีต่อมา เสียงอุทานก็ดังขึ้น

“ท่านเซียน！”

"ท่านเซียนมาแล้ว ดีจริงๆ!"

ฮ่องเต้ก็หรี่ตาลงทันใด ชักดาบยาวออกมา ฟันลงที่ม่านรถ มองไปยังกำแพงเมืองที่อยู่ข้างหน้า

บนกำแพงเมือง ฉู่หานปี้ในชุดขาวทั้งตัวยืนอยู่บนกำแพง สายลมพัดปลิว ชายเสื้อพลิ้วไหว ราวกับยืนอยู่บนสายลม

ตัวต่อร่างแดงบินว่อนเต็มฟ้า มีเพียงรอบข้างของเขาที่สะอาด

เมื่อองครักษ์เห็นเขา ก็คุกเข่าลงบนพื้นทันทีตะโกนขอความช่วยเหลือ

“เจ้าท่านต้าวหยาง ได้โปรดช่วยด้วย!”

“ช่วยพวกเราด้วยเถอะ พวกเรายินดีจะทำตามคำสั่งทุกอย่างของเจ้าท่าน!”

ฉู่หานปี้ลืมตาขึ้น ฟังเสียงคร่ำครวญของมนุษย์ด้วยความเพลิดเพลิน ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น บุตรเอกจวนเฉิงเสี้ยงอะไร เป็นข้าราชการชั้นสูงอะไร จะมีความสบายเท่าการควบคุมความตายของมนุษย์ได้อย่างง่ายดายเช่นนี้ได้อย่างไร?

มด ล้วนเป็นมดที่เพียงยื่นมือก็สามารถบดขยี้ให้ตายได้

แต่เขาในขณะนี้ ก็คือเทพเจ้าที่ควบคุมมด!

ฉู่หานปี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ปีศาจร้ายถือกำเนิด ภัยพิบัติก็มาเยือน ฮ่องเต้ตงเสวียน เจ้ารู้ผิดหรือไม่"

ฮ่องเต้เชยตาขึ้น ไม่สนใจผึ้งพิษที่อยู่รายรอบ ค่อยๆ ลงจากรถม้ายืนบนพื้นดิน กล่าวอย่างเคร่งขรึม:

“ข้ามีความผิดเช่นไร？”