ยอดหมอสาวน้อย นำช่องอวกาศมาทำนา นิยาย บท 10

พอเปิดตำราโบราณอ่านดูคร่าวๆรอบหนึ่ง

เธอเอาตำราโบราณกอดไว้ในอก มุมปากยกยิ้มขึ้นมา

มิติเวลาแห่งนี้ได้ยอมรับเธอเป็นนายแล้ว และทุกสิ่งที่อยู่นี่ล้วนตกเป็นของเธอแล้ว

มีมิติเวลาอยู่ในมือ ตอนนี้เธอไม่กลัวที่จะต้องอดตายอยู่ในยุคโบราณแล้ว

เมื่อลูบท้องแบนเรียบ เธอก็รู้สึกหิวเล็กน้อย

โถ่! พอมาอยู่ในยุคสมัยโบราณ ท้องก็รู้สึกหิวเร็วมาก

ไปหาอะไรกินกันก่อน

เธอสำรวจตั้งแต่ชั้นหนึ่ง ชั้นสอง และชั้นสาม แต่ไม่พบอาหาร จึงลองมองหาห้องใต้ดิน

เดินลงตามบันไดวนตรงกลางห้อง ก็เจอชั้นใต้ดิน

เธอเข้าไปในห้องใต้ดิน ไฟในห้องใต้ดินก็เปิดขึ้นเองโดยอัตโนมัติ น่ามหัศจรรย์มาก

แสงไฟส่องสว่างไปทั่วพื้นที่ห้องใต้ดิน

สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเธอคือตู้ไม้ขนาดใหญ่หลายตู้ เธอเปิดตู้ไม้ขนาดใหญ่ทีละตู้ ตู้ไม้แต่ละตู้บรรจุสเบียงต่างๆ ได้แก่ ข้าว ข้าวฟ่าง ข้าวฟ่างสีแดง ข้าวโพด และข้าวสาลี สเบียงเหล่านี้ยังคงสดมาก

สิ่งเหล่านี้ควรถูกทิ้งไว้โดยเจ้าของพื้นที่คนก่อน เหยี่ยนหนานเฟิง เนื่องจากอุณหภูมิในมิติเวลาคงที่ และคุณภาพของอากาศดีก็ดีมาก แม้จะผ่านไปหลายร้อยปี สเบียงที่เจ้าของคนก่อนเหยี่ยนหนานเฟิงทิ้งเอาไว้ ยังคงมีคุณภาพที่สด

อาหารมากมายขนาดนี้ เพียงพอที่จะเลี้ยงสมาชิกตระกูลเหยี่ยนทั้งห้าคนได้เป็นเวลาหนึ่งปี

เธอฉีกยิ้มจนเห็นฝัน ท่าทางมีความสุข หัวเราะจนลูกตาโค้งเป็นรูปวงรี

เมื่อเธอยิ้ม ไฝรองน้ำตาสีแดงที่มุมตาของเธอ สีสันสดใสราวกับสีของโลหิต ทำให้น่ามองอย่างมาก

ชิ้งๆ แคร้งๆ