ยอดหมอสาวน้อย นำช่องอวกาศมาทำนา นิยาย บท 7

เหยี่ยนซูเสวี่ยลงกลอนประตู สมาชิกทั้งห้าสะพายตะกร้าไม้ไผ่และถือเคียว เดินมุ่งหน้าไปยังเขาซื่อกูเนียงซาน

เหยี่ยนซูฉิ๋นและเหยี่ยนเสี่ยวซื่อที่เดินเคียงไหล่กัน นางมองไปที่คอของเธอ และทันใดนั้นก็ถามอย่างกังวล: "เสี่ยวซื่อ หยกที่ห้อยอยู่บนคอของเจ้าล่ะ?"

นางจง เหยี่ยนซูเสวี่ยและเหยี่ยนซูอวิ๋น ต่างพากันหยุดอย่างพร้อมเพียงกัน สายตาทั้งสี่คู่ก็มองไปที่เหยี่ยนเสี่ยวซื่อ

ตามที่คาดไว้ ไม่เห็นหยกสีมรกตห้อยอยู่ตรงคอของเหยี่ยนเสี่ยวซื่อ

ใบหน้าของนางจงเคร่งขรึม: "เสี่ยวซื่อ หยกของเจ้าล่ะ?"

"ใช่อันนี้หรือไม่?"

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อล้วงหยกสีมรกตออกมาจากกระเป๋าแล้วพูดว่า "เชือกมันขาดแล้ว"

เมื่อเห็นหยกมรกตขนาดเล็กกลางฝ่ามือ นางจง เหยี่ยนซูฉิ๋น เหยี่ยนซูเสวี่ยและ เหยี่ยนซูอวิ๋น ต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

นางจงเตือน: "หยกมรกตนี้ ตอนเจ้าอายุหกเดือนเกิดล้มป่วย ไม่มียารักษา บิดาของเจ้าจุดธูปขอพรที่วัด มีหลวงจีนรูปหนึ่งมอบให้บิดาของเจ้า มีหลวงจีนรูปนั้นบอกกับบิดาเจ้าว่า หยกมรกตนี้จะปกป้องเจ้าไปตลอดชีวิต เจ้าต้องเก็บไว้ให้ดี

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อไม่เชื่อว่าหยกชิ้นเล็กๆนี้ จะสามารถปกป้องเธอได้ตลอดชีวิต แต่นางจงและคนอื่นๆกลับกังวลเรื่องหยกอย่างมาก ดังนั้นเธอจึงควรเก็บมันไว้ให้ดี

“ท่านแม่ ลูกทราบแล้ว ท่านไม่ต้องห่วง ลูกจะไม่ทำมันหาย”

หลังจากเก็บหยกมรกตแล้ว เธอก็เดินตามนางจง เหยี่ยนซูฉิ๋นและคนอื่นๆ ไปตามเส้นทางที่ขรุขระ

หลังจากเดินมาได้ครึ่งชั่วยาม ก็มาถึงพื้นที่ด้านนอกของเขาซื่อกูเนียงซาน

แม้ว่าจะอยู่ในพื้นที่ด้านนอก แต่ก็เต็มไปด้วยวัชพืชและต้นไม้ใหญ่ สูงตระหง่าน

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อยืดคอ เงยหน้าขึ้นมองต้นไม้ใหญ่ที่ทั้งตรงและสูง

เป็นวัตถุดิบที่ดี

เนื้อไม้เหล่านี้ หากอยู่ในศตวรรษที่ 21 สามารถทำเป็นเฟอร์นิเจอร์คุณภาพสูงและสามารถสร้างรายได้อย่างมากมาย

น่าเสียดาย ที่ในยุคของราชวงศ์ต้าฉู่ งานฝีมือล้าหลังอย่างมาก ไม่มีทางที่จะทำเฟอร์นิเจอร์ไม้คุณภาพดีเหล่านี้ได้

นางจง เหยี่ยนซูฉิ๋น เหยี่ยนซูเสวี่ยและ เหยี่ยนซูอวิ๋น ได้วางตระกร้าไม้ไผ่ลง และเลือกต้นที่เป็นไม้เนื้อแข็งที่มีขนาดใหญ่เท่าแขนเด็กตัดโค่นลง

เหยี่ยนเสี่ยวซื่อมองดูอยู่พักหนึ่ง ตระหนักว่าตัวเองคงช่วยอะไรไม่ได้ จึงพูดขึ้นว่า: "ท่านแม่ พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม ข้าจะไปเดินเล่นที่อื่น"

นางจงที่อีกด้านกำลังผ่าฟืนนั้น เงยหน้าขึ้นแล้วตอบว่า "อย่าเดินเข้าไปในเขาลึกเสียล่ะ"

“ทราบแล้ว ท่านแม่”