ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 52

มิเช่นนั้นคุณชายใหญ่จะยังคิดว่าพวกเขากำลังรังแกแม่คุณทูนหัวคนนี้อีกหรือไม่ก็ไม่รู้ ถึงตอนนั้นแล้วจะถูกแส้ม้าฟาดใส่อีกหรือไม่ก็ไม่รู้?

ดูสิว่าเมื่อครู่นี้พ่อบ้านและหญิงรับใช้คนนั้นถูกเฆี่ยนตีทารุณขนาดไหน?

ชีอวิ๋นถิงยังคงเดือดดาลไม่จางหาย ชี้นิ้วตะคอกใส่พวกเขา “ไสหัวออกไป!”

ทันใดนั้นก็วิ่งไปด้านหน้า ดึงตัวชีจิ่นขึ้นมา

ชีจิ่นร้องไห้น้ำตาไหลพรากนองหน้า สะอึกสะอื้นไม่หยุด แม้แต่จะตะโกนเรียกพี่ชายยังทำไม่ได้ มองแล้วน่าเวทนาถึงที่สุด

ชีอวิ๋นถิงเห็นแล้วถึงกับพูดไม่ออก “อาจิ่น เจ้าอย่ากังวลเลย ข้าจะเกลี้ยกล่อมท่านพ่อท่านแม่ และพาตัวเจ้ากลับไปให้ได้!”

ดวงตาของชีจิ่นเป็นสีแดงก่ำ เหมือนกระต่ายตัวหนึ่งที่ทั้งน่ารักและน่าสงสาร ได้ยินชีอวิ๋นถิงเอ่ยเช่นนี้ ทันใดนั้นก็โผเข้าใส่อ้อมอกของเขาพลางร่ำไห้ว่า “ท่านพี่! ข้ากลัว!”

ชีอวิ๋นถิงถึงกับทำวางมือไม้ไม่ถูกไปชั่วขณะ

เมื่อก่อนตอนที่พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ก็น้อยครั้งนักที่จะแตะเนื้อต้องตัวใกล้ชิดเพียงนี้

ถูกชีจิ่นกอดไว้ในยามนี้ ในใจของเขากลับมีความรู้สึกสั่นไหวอันน่าประหลาดผุดขึ้นมา

ใช่สิ พี่น้องอะไรกัน?

ในเมื่อไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือดเดียวกันมาตั้งแต่ต้นแล้ว

เขาเม้มริมฝีปากแน่น ลังเลอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ยื่นมือไปลูบเส้นผมอ่อนนุ่มของชีจิ่นเบาๆ “ไม่เป็นไรอาจิ่น ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ข้าจะปกป้องเจ้าตลอดชีวิต ไม่มีใครกล้าทำร้ายเจ้าทั้งสิ้น!”

ทันใดนั้นชีจิ่นยิ่งกอดเขาแน่นขึ้น

พ่อบ้านเห็นภาพฉากนี้แล้ว แทบจะเป็นลมล้มพับทันที

สวรรค์ ชีอวิ๋นถิงก็ไม่รู้จักหลีกเลี่ยงเลยแม้แต่น้อย!

ดรุณีเติบใหญ่ยังเลี่ยงบิดา! บุตรีเมื่อโตแล้ว ต่อให้เป็นบิดาแท้ ๆ ยังต้องรู้จักรักษาระยะห่าง

นับประสาอะไรกับระยะห่างระหว่างพี่ชายน้องสาว?

ชีอวิ๋นถิงยังไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ เลยด้วยซ้ำ!