ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 55

ทั้งสองคนกลิ้งตกบันไดลงไปพร้อมกัน และกอดกันแน่น

ชีจิ่นน้ำตานองอาบใบหน้า ร้องไห้จนควบคุมตนเองไม่ได้ “ท่านพี่ ท่านจะช่วยข้าไว้ทำไมกัน? ท่านควรปล่อยให้ข้าตายไปซะ! ไยข้าจะต้องมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ให้ขายหน้าด้วย?”

พ่อบ้านเบิกตาโพลงอ้าปากค้าง คุกเข่าลงกับพื้นริมฝีปากสั่นสะท้าน โกรธจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว

ใครกันแน่ที่จะตาย?

เขาต่างหากที่สมควรตาย!

จบสิ้นแล้ว จบสิ้นแล้ว หากฮูหยินและท่านโหวรู้เรื่องนี้เข้า…เขาต้องเป็นคนที่ตายก่อนใครแน่ไม่ใช่หรืออย่างไร?!

เซี่ยงเจี้ยโกรธกรุ่นแต่กลับผุดยิ้ม คิดจะเดินเข้าไปหาอย่างเหลืออด แต่กลับถูกเซี่ยงหรงรั้งเอาไว้

เขามองไปยังน้องสาว “หรงหรง?!”

เหตุใดพวกเขาตระกูลเซี่ยงจะต้องทนรับความอัปยศนี้ด้วย!

กลับเป็นเซี่ยงหรงที่ใจเย็นลงมาแล้ว นางดึงข้อมือของพี่ชายไว้ พลางส่ายหน้าเอ่ยเสียงขรึมว่า “ท่านพี่ ยังมีสิ่งใดจำเป็นต้องพูดอีกหรือ? พูดเหตุผลกับคนโง่ ก็มีแต่จะทำให้ตนเองยิ่งดูโง่”

นางกระแอมออกมาครั้งหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่เหลือเยื่อใยใดอีก “พวกเรากลับเถิด!”

เซี่ยงเจี้ยยังคงอารมณ์โกรธกรุ่น แต่เห็นน้องสาวหันหลังกลับอย่างไม่ลังเลเตรียมจะไปจากที่นี่ เขาก็ได้แต่ตามนางออกไป

เซี่ยงหรงประคองมือสาวใช้ขึ้นรถม้า

เซี่ยงเจี้ยแหวกม่านรถม้าออกอย่างเหลืออด “หรงหรง เห็นได้ชัดว่าเจ้าเองก็เป็นกังวล! ไม่เช่นนั้น คงไม่ออกนอกเมืองทันทีที่ได้ยินข่าวหรอก เจ้าจะปล่อยไปเช่นนี้หรือ?!”

หญิงชั่วชายโฉดคู่นี้รังแกคนมากเกินไปแล้วกระมัง!

ชีจิ่นคนนั้นแทบจะดีดเม็ดลูกคิดกระแทกหน้านางอยู่แล้ว

เห็นได้ชัดว่าจงใจยั่วโทสะเซี่ยงหรง แสดงให้เซี่ยงหรงดู

แต่ชีอวิ๋นถิงเจ้าโง่เง่านั่นก็ยัง..

เซี่ยงหรงใจเย็นลงแล้ว นางมองเซี่ยงเจี้ยนิ่ง ๆ “พี่ชายใหญ่ เมื่อก่อนข้ากังวลก็จริง แต่นั่นก็เป็นเพราะข้ารับรู้มาตลอดว่าชีอวิ๋นถิงคือคู่หมั้นของข้า และเป็นสามีของข้าในอนาคต”