ยอดหญิงในเงามาร นิยาย บท 56

หรือจะบอกว่าเป็นบุตรชายของตนเองที่ทำเรื่องโง่เขลา ไล่ตามบุตรสาวบุญธรรมออกไป ไม่รู้เรื่องรู้ราวทั้งยังถูกหลานสาวของท่านเห็นด้วยกระนั้นหรือ?

นางรู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง ครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน ทันใดนั้นก็มองเห็นชีหยวนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จึงรีบร้อนดึงชีหยวนออกมาเพื่อใช้เป็นข้ออ้าง “เด็กคนนี้ปรับตัวยังไม่ค่อยได้ ข้าจะพานางกลับไป...”

ฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงเหลือบมองไปที่ชีหยวน มองเห็นนางกำลังยืนสงบนิ่งอยู่อย่างว่านอนสอนง่าย ไม่พูดอันใดมาตั้งแต่ต้นจนจบ ทว่ากลับไม่เสียมารยาทเลยแม้แต่น้อย จึงรู้สึกพึงใจในทันที

ถึงแม้ไม่รู้ว่าชีหยวนมีตรงไหนที่ผิดปกติ ทว่านางหวังพูดอย่างร้อนรนถึงเพียงนี้ นางจึงกระแอมกระไอออกมา “ช่างเถิด ลูกสำคัญกว่า”

นางหวังรู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อย นางต้องรีบไปที่เรือนพักนอกเมืองโดยเร็ว ฉวยโอกาสตอนที่พี่น้องสกุลเซี่ยงยังไม่กลับมา เรื่องนี้ยังไม่ถูกทำใหญ่โต ต้องหยุดเรื่องนี้เอาไว้ก่อน

จะต้องไม่ทำให้เรื่องราวใหญ่โตเป็นอันขาด ถ้าหากทำให้ผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ของสกุลเซี่ยงรู้เข้าละก็ การแต่งงานในครั้งนี้ก็อาจจะไม่สำเร็จ!

ชีเจิ้นพอใจกับการแต่งงานในครั้งนี้มากนัก ถ้าหากรู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ถูกชีอวิ๋นถิงทำลายด้วยตนเอง อาจจะมีโทสะจนสังหารเขาเลยก็เป็นได้!

นางหวังหันหลังกลับอย่างกระวนกระวายใจ เพื่อไปเรียกให้ชีหยวนไป ทว่าผลก็คือ พอหันไปก็เห็นเซี่ยงเจี้ยกับเซี่ยงหรงเดินเข้ามาพร้อมกัน

ตอนนั้นนางรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ชีหยวนหันหน้ามาเห็นเซี่ยงเจี้ยกับเซี่ยงหรงเข้ามา ก็ยิ้มอยู่ภายในใจอย่างเย้ยหยัน

ดูท่าพี่น้องสกุลเซี่ยงคงจะได้ดูการแสดงดี ๆ และกลับมาแล้วสินะ

พี่ชายของเหลียนเฉียวช่างจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้เก่งทีเดียว

นางหลุบตาลง ทำเหมือนว่าตนเองไม่มีตัวตน

ถึงอย่างไรเรื่องต่อจากนี้ ก็ไม่ต้องการให้นางพูดอันใดอีกแล้ว

หลังจากที่นางหวังตื่นตระหนกอยู่ชั่วครู่ ก็พลันได้สติกลับมา จึงรีบก้าวไปข้างหน้าพลางมองไปที่เซี่ยงหรงด้วยรอยยิ้ม “หรงหรง เมื่อครู่เห็นว่าเจ้าไม่อยู่ ป้าห่วงใยเจ้ายิ่งนัก…”

ทว่าเซี่ยงหรงกลับไม่ให้โอกาสนี้แก่นาง

ทว่าเซี่ยงหรงยิ้มพลางกล่าวว่า “ท่านย่า กำลังอยากคุยกับท่านอยู่พอดีเจ้าค่ะ ข้ากับพี่ชายไปที่เรือนพักนอกเมืองเพื่อไปรับยามาให้ท่าน จึงบังเอิญพบกับท่านพี่อวิ๋นถิงแห่งสกุลชี ก็ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับเขา ถึงได้กำลังกอดชีจิ๋นทั้งขอร้องทั้งร่ำไห้ ให้ข้ากับที่ชายอย่าได้ทำให้เขาลำบากใจเจ้าค่ะ”

รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงได้หายไปแล้ว

ฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงมองไปทางนางหวังอย่างไม่อยากจะเชื่อ

นางหวังรู้สึกแต่เพียงว่าภายในหัวสมองมึนงงไปชั่วขณะ ทั้งอึดอัดใจและมีโทสะ

รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของฮูหยินผู้เฒ่าเซี่ยงได้หายไปแล้ว พลางส่งเสียงออกมาอย่างสงสัยด้วยสีหน้าไม่พอใจ “ช่างแปลกประหลาดจริง ๆ พวกเจ้าสามารถทำให้พวกเขาลำบากใจอันใดได้กระนั้นหรือ?”

เซี่ยงหรงดูเหมือนจะงุนงงยิ่งนัก “ข้าก็ประหลาดใจมากเช่นกันเจ้าค่ะ พอถามเขา ว่าพวกข้าเคยทำให้พวกเขาลำบากใจเมื่อใดกัน ชีจิ่นก็บอกว่า นางไม่ใช่บุตรสาวแท้ ๆ ของท่านป้าชี กอดชีอวิ๋นถิงทั้งโวยวายทั้งร่ำไห้ ให้ข้าเหลือทางรอดให้พวกเขาบ้าง แล้วก็ยังบอกอีกด้วยว่า คู่หมั้นยังมิใช่ภรรยาเสียหน่อย ไม่นับว่าเป็นอะไรแบบนั้นได้...”

คำพูดพวกนี้ เหมือนกับการตบหน้า ที่ตบไปที่ใบหน้าของนางหวังอย่างเหี้ยมโหด ตบเสียจนใบหน้าของนางบวมช้ำ