ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1004

สีหน้าของฉู่หลิวเยว่เรียบนิ่ง ก่อนจะหัวเราะออกมาแผ่วเบา

“ไม่ใช่พวกข้า…หุบเขาบรรพกาลเฟิ่งหวงอันตรายอย่างมาก ใครจะรู้ว่าพวกเขาไปพบเจอเหตุร้ายอันใดเข้าแล้วหนีออกมาไม่ได้ กลายเป็นว่าสิ้นใจตายกันหมด? ว่ากันตามตรง พลังของพวกถานไถรั่วหลีใช่ว่าจะกระจอกงอกง่อย สามารถสังหารพวกเขาทั้งหมดพร้อมกันได้…ในหุบเขาบรรพกาลเฟิ่งหวงนี้ คนที่ทำได้เห็นจะมีอยู่ไม่มากกระมัง?”

นางเชิดหน้าขึ้น

“แม้แต่คนของข้าเอง ก็ประสบวิกฤตมามิใช่น้อย ไม่ง่ายเลยกว่าจะหนีเอาชีวิตรอดออกมาได้ อันที่จริง ตอนนี้เสี่ยวโจวเองก็ยังคงหลับไหลมิได้สติอยู่”

ผู้คนต่างมองตามสายตาของนางที่ทอดมองไป

เด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่มีเรือนผมสีทองตัดสั้น ทอดร่างนอนขดอยู่บนพื้นมิขยับเขยื้อน

ตั้งแต่ที่พวกเขาพากันออกมา เขาก็อยู่ในสภาพเช่นนี้แล้ว ดูท่าคงหมดสติมาเป็นเวลานานมากแล้ว

คำพูดนี้ของฉู่หลิวเยว่ถือว่ามีเหตุผลอยู่บ้าง

แม้แต่คนของพวกเขาเองก็ยังอยู่ในสภาพเช่นนั้น บางทีพวกถานไถรั่วหลีเอง ย่อมต้อง…

ถานไถเฉินสองมือกำหมัดแน่น หน้าผากปูดโปนไปด้วยเส้นเลือด

ซั่งกวนเยว่ผู้นี้ ช่างปากคอเราะรายโดยแท้!

“เล่นลิ้นนัก! ต้องเป็นเพราะก่อนหน้านี้รั่วหลีเคยทำผิดต่อเจ้าเอาไว้ เจ้าจึงลงมือสังหารนางอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้!”

ถานไถเฉินยื่นมือออกมา แล้วชี้ไปทางฉู่หลิวเยว่

“เจ้า…ช่างสารเลวโดยแท้!”

“นางมิใช่คนแบบนั้น!”

ในตอนนั้นเอง สุ้มเสียงดังกังวานเสียงหนึ่งดังแว่วเข้ามา

ทุกคนต่างก็หันไปมอง พบว่าเป็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งจากราชวงศ์ซีเหยียนที่เอ่ยปากออกมา

เมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาของทุกคนที่จดจ้องมา ผิวขาวใสของเขาพลันเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ แต่ก็ยังกล่าวอย่างหนักแน่นว่า

“กะ ก่อนหน้านี้ที่อยู่บนภูเขา นางเคยออกหน้าช่วยข้าครั้งหนึ่ง ข้าเชื่อว่านางมิใช่คนแบบนั้น!”

“จิ้นหยวน”

กงซุนเซียวขมวดคิ้ว ปรายมองเขาอย่างไม่เห็นด้วยรอบหนึ่ง

เวลาแบบนี้จะมาผสมโรงอันใดให้วุ่นวายอีก?

ต่อให้จากนี้ไปราชวงศ์เทียนลิ่งและราชวงศ์ไท่อวี่จะกระทบกระทั่งกัน แม้นเกิดตีกันขึ้นมา ก็ไม่เกี่ยวข้องอันใดกับพวกเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ถานไถเฉินเผชิญการสูญเสียอย่างใหญ่หลวง ได้รับแรงกระตุ้นอย่างรุนแรง ใครจะรู้ว่าเขาทำเรื่องอันใดออกมาได้อีก?

การลากตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องโดยมิรู้อีโหน่อีเหน่เช่นนี้ ทำไปเหตุใด?

กงซุนจิ้นหยวนเม้มริมฝีปากแน่น

เขาย่อมรู้แก่ใจว่าตนมิควรเอ่ยปาก แต่ครานี้ที่ทั้งสองฝั่งขัดแย้ง พาสถานการณ์ให้ตึงเครียด

ต่อให้เขามีศักดิ์เป็นองค์ชายแห่งราชวงศ์ซีเหยียน ก็มิควรสอดปากพูดอันใด

แต่เขาก็ทนไม่ได้อยู่ดี

ฉู่หลิวเยว่ส่งยิ้มบางมาให้เขา ผงกหัวให้เป็นนัย

เดิมทีที่ออกหน้าช่วยเหลือ เป็นเพียงโอกาสประจวบเหมาะเท่านั้น คาดไม่ถึงว่าเขาจะออกหน้าพูดแทนตน

เทียบกันแล้ว จริงใจกว่ากงซุนเซียวตาแก่เจ้าเล่ห์นั่นอยู่อักโขเลยทีเดียว

…

ฉู่หลิวเยว่ปรายตามองไปยังถานไถเฉิน

“จักรพรรดิไหวเหริน ข้าเรียกท่านว่า ‘ผู้อาวุโส’ ก็เพื่อให้เกียรติซึ่งกันและกัน ทว่าหากเกียรติท่านไม่ต้องการแล้วละก็ เช่นนั้น… ข้าก็มิขอไว้ซึ่งไมตรีแล้วเช่นกัน!”

ถานไถเฉินแค่นหัวเราะเย็นเยียบ

“เจ้าว่าใครให้เกียรติเจ้ากัน!? ครั้งนี้หากเจ้าไม่สารภาพออกมา คนไท่อวี่เยี่ยงข้าย่อมไม่รามือแน่!”

สุดท้ายก็ต้องแตกหักกันสินะ

นัยน์ตาของฉู่หลิวเยว่หรี่ลงเล็กน้อย

นางมีเรื่องต้องทำอีกมากมายก่ายกอง จะไปมีอารมณ์มาเสียเวลากับถานไถเฉินได้อย่างใด?

“ข้าเป็นพยานให้ได้”

จวินจิ่วชิงพลันเอ่ยปากขึ้นมา

“ในตอนนั้นหลังคนของราชวงศ์ไท่อวี่ประมือกับพวกเขาเสร็จรอบหนึ่งก็จากไปในทันที ส่วนเกิดอันใดขึ้นต่อจากนั้น… เกรงว่าคงมิมีผู้ใดล่วงรู้”

สีหน้าดุร้ายของถานไถเฉินพลันแข็งค้าง

ผู้อื่นออกหน้าแทนให้ เขาสามารถไม่เก็บมาใส่ใจได้

แต่จวินจิ่วชิงไม่เหมือนกัน

ถ้าหากว่าแม้แต่เขายังเอ่ยปากแบบนี้… เช่นนั้น ไม่ว่าจะจริงหรือเท็จ เขาก็ไม่สามารถหาเรื่องราชวงศ์เทียนลิ่งต่อหน้าฝูงชนได้อีกต่อไป!

“จิ่วชิง ที่เจ้าพูดมาน่ะเป็นความจริงหรือ?”

จวินฉีจือมองเขาอย่างมีนัยสำคัญแฝงอยู่ปราดหนึ่ง

จวินจิ่วชิงยกมุมปากหยักขึ้นเล็กน้อย แววตายังคงสงบเรียบนิ่ง

“คำที่ลูกพูด ล้วนเป็นความจริงทุกประการพ่ะย่ะค่ะ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน